กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 717

เขารู้สึกกระวนกระวายอยู่บ้าง

“อาหน่วน......ขอโทษด้วย ข้าไม่ได้คิดเลยว่าจะเป็นเช่นนี้......หากเจ้าจะด่าก็ด่าซึ่งข้าสมควรถูกด่า”

กู้ชูหน่วนประคองเหวินเส่าอี๋แลเวแบกเขาไว้บนหลังและเรียกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มานำตัวพวกเขาขึ้นไป

ใบหน้าของนางเย็นเฉียบโดยไร้ซึ่งความอบอุ่นแม้แต่น้อย

และก็ไม่ได้ด่าทอผู้อาวุโสหก

เนื่องจากด่าไปก็ไร้ประโยชน์ กระดูกซี่โครงของเหวินเส่าอี๋ก็ไม่สามารถงอกออกมาได้

หากต้องการด่าจริงๆก็ทำได้เพียงด่าทอตนเองเท่านั้น

เช่นไรนางก็เป็นผู้ที่ออกคำสั่ง

นางคือผู้กระทำผิด

ผู้อาวุโสหกลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เดินตามหลังเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และปีนขึ้นไปบนสุดของขุมนรกผ่าน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ด่าทออย่างไม่พอใจ

“นายท่าน ท่านยิ่งอยู่ยิ่งเลวทรามแล้ว ไม่ให้ข้ากินของดีก็ช่างเถอะแต่ว่ามีอันตรายอันใดก็ให้ข้ามาขวางไว้และตอนนี้ก็ทำราวกับข้าเป็นที่นั่งเดินทาง”

“ที่สำคัญที่สุดคือท่านไม่ได้ถามจ้่เลนว่าเมื่อครู่นี้ข้าต่อกรกับเจ้างูร้อยตัวนั้นแล้วได้รับบาดเจ็บหรือไม่ เสียเปรียบหรือเปล่า และท้ายที่สุดผู้ใดเป็นผู้ชนะ”

แม้ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตะจู้จี้จุกจิกแต่ก็ยังรวดเร็วมากนัก ชั่วพริบตาก็ไปถึงจุดสูงสุดของขุมนรกแล้ว

มันยังต้องการจู้จี้ต่อไป

ประโยคต่อไปของกู้ชูหน่วนทำให้มันตกตะลึง

“ตั้งแต่วันนี้ไปเจ้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยงตัวโปรดขอข้าอีก และข้าก็ไม่ใช่นายท่านของเจ้าอีกต่อไป”

“นาย......นายท่าน......เมื่อครู่ท่านพูดว่าอะไรนะ?”

“ต่อไปอย่าได้ตามข้าอีกเลย เจ้าเป็นอิสระแล้ว”

“นายท่าน ท่านล้อข้าเล่นหรือเปล่า?”

“เจ้าดูท่าทางของข้าเหมือนล้อเจ้าเล่นหรือ?”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่ายหัวอันมหึมาของมันพร้อมมองไปทางซ้ายและขวา สีหน้าของกู้ชูหน่วนเรียยเฉย ดวงตาของไร้ความปรารถนาและไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกแม้เพียงเล็กน้อย และก็ไม่ได้ดูเหมือนว่ากำลังล้อเล่นอยู่

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที

“นายท่าน ข้าผิดๆปแล้วต่อไปข้าจะไม่จู้จี้หรือพร่ำบ่นอีก ท่านอย่าขับไล่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไปเลยได้หรือไม่”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตั้งแต่เล็กก็ถูกท่านเลี้ยงเติบโตมา ไปจากท่านแล้วเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ใดแล้ว

"ใชต้หล้านี้กว้างใหญ่ไพศาล เจ้าไปตามใจต้องการได้"

กู้ชูหน่วนแบกหวินเส่าอี๋เดินออกไปด้านนอก

ที่ขานางถูกนางฟันให้เลือดไหลออกด้วยตนเองมากมายหลายแผลเช่นนั้น ทุกย่างก้าวเจ็บปวดแสนสาหัสและบาดแผลบางส่วนก็แยกออกจากกัน เลือดสีแดงสดยังคงไหลลงมาที่ขาของนางตลอดทางจนท้ายที่สุดก็ตกลงบนพื้น

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะจากไปได้อย่างไร มันย่อตัวเล็กลงราวกับไม่ยอมและพันรอบข้อมือของนางไว้ด้วย

แต่ไม่คาดคิดว่ามันแค่พันเข้ากู้ชูหน่วนก็โยนมันทิ้งไปจนเกือบจะถูกโยนตาย

มันพันเข้าไปอีกกู้ชูหน่วนก็โยนมันทิ้งกลับไปกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“นายท่าน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สำนึกผิดแล้ว ต่อไปจะไม่ทำให้ท่านโกรธอีก ท่านอย่าได้เพิกเฉยข้าเลยได้ไหม”

“อย่างมาก......ต่อไปข้าจะไม่ขอให้ท่านย่างเนื้อให้อีกแล้วและจะไม่ห่วงแต่นอนอีก ข้าจะเป็นลูกงูที่ผ่านการทดสอบตัวหนึ่ง เพียงแค่ท่านเรียกหาข้าก็จะออกมาทันที”

“นายท่าน ขอร้องท่านหล่ะได้โปรดอย่าทอดทิ้งข้า หากท่านไม่ต้องการเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะเสียใจยิ่งนัก”

ผู้อาวุโสหกไม่เข้าใจสิ่งที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูด เพียงแต่เห็นว่ามันเอาอกเอาใจรู้สึกเสียใจเสียงฟ่อๆๆๆอยู่ตลอด......

กู้ชูหน่วนกลับฟังเข้าใจ

นางก็ต้องการเก็บเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไว้

แค่ว่านางต้องหลอมรวมไข่มุกมังกร นางไม่สามารถปล่อยให้คนจำนวนมากมายเช่นนั้นตายไปเปล่าๆ ได้

ดังนั้น......

นางไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้อีก