กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 719

"ผู้อาวุโสไท่ซั่ง ท่านยังคงปกป้องเส้นทางหลบหนีสำรองอยู่หรือไม่?"

คำว่าเส้นทางหลบหนี ทำให้ผู้อาวุโสของเผ่าหยกต่างพากันไม่สบายใจ

ผู้อาวุโสไท่ซั่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวออกมาเสียงดัง "ไป๋เฉ่า ผู้อาวุโสเจ็ด ผู้อาวุโสสิบ พวกท่านแบ่งออกเป็นสามเส้นทางและรีบไปจัดการให้คนในเผ่าหลบหนีออกไปจากเส้นทางลับ"

"อืม แต่ว่าเส้นทางลับอยู่ที่ไหนหรือ?"

เมื่อผู้อาวุโสไท่ซั่งยกมือขวาขึ้นก็มีแผนที่ปรากฏขึ้นในมือของไป๋เฉ่า

ผู้อาวุโสทุกคนต่างรับคำสั่งและพากันออกไป

จากนั้นผู้อาวุโสไท่ซั่งก็ลุกขึ้นทันที "เขตอาคมที่สามยังคงไม่สามารถกำจัดทำลายได้ ต่อให้ฝีมือสูงสุดระดับเจ็ดก็ไม่สามารถทำลายได้ อีกทั้งเผ่าเพลิงฟ้าก็ไม่สามารถมีคนที่มีความสามารถยอดฝีมือระดับสูงสุดมากกว่าระดับเจ็ดได้ นอกเสียจากมีคนยับยั้งไข่มุกหยกภายในเผ่าหยกเป็นการส่วนตัว"

ในขณะที่ผู้อาวุโสไท่ซั่งพูดถึงคำว่าเป็นการส่วนตัว รัศมีของการอาฆาตก็แผ่ออกมา

นั่นถือเป็นการรักษาเสถียรภาพความมั่นคงของผู้แข็งแกร่ง แม้ว่าทุกคนในที่นี้จะมีพละกำลังความสามารถที่ไม่เลว แต่ก็ถูกกดขี่เสียจนอดไม่ได้ที่จะลงไปดิ้นลงกับพื้น

ผู้อาวุโสสูงสุดรู้สึกตึงเครียดขึ้นในใจ "ไข่มุกหยกมีความสำคัญมากเพียงใด เหตุใดผู้อาวุโสในเผ่าถึงไม่สามารถแตะต้องสัมผัสได้และคนในเผ่าก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าไข่มุกหยกอยู่ที่ไหน ใครจะไปแตะต้องไข่มุกหยกหรือ ข้าจะไปดูว่าไข่มุกหยกยังอยู่หรือไม่?"

"ไม่จำเป็นหรอก"

ผู้อาวุโสไท่ซั่งดูดกระจกจากฝ่ามือขวาขึ้นและไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกับกระจก จากนั้นภายในกระจกก็ปรากฏเป็นภาพเขตอาคมที่สามของไข่มุกหยกขึ้น

ไข่มุกหยกยังคงอยู่ที่นั่น เพียงแต่ไม่รู้ว่าถูกขยับเคลื่อนย้ายหรือไม่และไม่ได้ติดอยู่บนร่อง

สีหน้าของทุกคนต่างเปลี่ยนไป

เหตุใดไข่มุกหยกถึงไม่ได้อยู่บนร่องหินล่ะ?

ไข่มุกหยดเม็ดนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของคนในเผ่าหยก เช่นนั้นก็ไม่ควรมีใครไปแตะต้องได้ง่ายๆ ไม่ใช่หรือ

กู้ชูหน่วนไม่ค่อยเข้าใจถึงประโยชน์ของไข่มุกหยกเท่าไรนัก แต่เมื่อเห็นสีหน้าของผู้อาวุโสทั้งหลายต่างพากันตึงเครียด นางจึงรู้ว่าไข่มุกหยกเม็ดนี้จะต้องมีความสำคัญอย่างมากกับเผ่าหยกแน่นอน

สิ่งที่ทำให้นางตกใจมากคือ ผู้อาวุโสไท่ซั่งสามารถใช้พลังความคิดของเขาและปรากฏตำแหน่งที่ตั้งของไข่มุกหยกออกมาได้

เช่นนี้แล้วต้องมีความสามารถมากมายเพียงใดถึงจะทำเช่นนี้ได้

"ใคร ใครเป็นคนไปแตะต้องไข่มุกหยก"

โดยปกติแล้วผู้อาวุโสไท่ซั่งเป็นคนที่มีอารมณ์ดีมาตลอด แต่ในเวลานี้เขาโกรธจัดและดวงตาคู่นั้นแทบจะยิงทะลุผู้คน

ผู้อาวุโสต่างมองหน้ากันไปมาและพากันสงสัย

มีเพียงผู้อาวุโสสองเท่านั้นที่ปรากฏอาการตื่นตระหนกออกมา

อาการตื่นตระหนกของเขาถูกกู้ชูหน่วนและผู้อาวุโสไท่ซั่งจับจ้องไว้ในสายตาแล้ว

ผู้อาวุโสไท่ซั่งทุบโต๊ะและกล่าวอย่างโกรธเคือง "ผู้อาวุโสสอง เจ้าเป็นคนทำใช่หรือไม่"

ผู้อาวุโสสองตัวสั่นเทาและต้องการปฏิเสธ

แต่ผู้อาวุโสไท่ซั่งกล่าวขึ้นก่อน "หากท่านกล้าโกหก กฎของเผ่าหยก ท่านน่าจะรู้ดีกว่าใครทั้งนั้น"

ผู้อาวุโสสองคุกเข่าลงทันทีด้วยความตื่นตระหนกและพูดออกมาด้วยความประหม่า "ผู้อาวุโสไท่ซั่ง หัวหน้าเผ่า ข้า......ข้าไม่ได้ตั้งใจ เป็น......เป็นเยี่ยจิ่งหานหลบหนีไปได้ เหมือนว่าเหวินเส่าอี๋......ข้าคิดว่าพวกเขาเปิดเขตอาคมหลบหนีออกไป ฉะนั้นข้าจึงเปิดเขตอาคมที่สามออกไปดู หลังจากนั้นก็รู้ว่าพวกเขาไม่ได้เปิดเขตอาคม จากนั้นข้าจึงรีบนำไข่มุกหยก......"

"ตุ่บ......"

ผู้อาวุโสไท่ซั่งตบออกไปหนึ่งที ทำให้ร่างกายของผู้อาวุโสสองกระเด็นออกไปและมีเลือดกระอักไหลออกมา ทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส

"สารเลว ข้าเป็นคนปล่อยเยี่ยจิ่งหานออกไปเอง เจ้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ? ส่วนเหวินเส่าอี๋ถูกปล่อยไปยังเหวไร้ที่สิ้นสุด เจ้าก็ไม่รู้อย่างนั้นหรือ?"

"ข้า......ข้า......"

เขาเพิ่งจะรู้ทีหลังจริงๆ ตอนแรกมีคนบอกเขาว่าเยี่ยจิ่งหานหลบหนีออกไปและหัวหน้าเผ่าก็ต้องการปล่อยเหวินเส่าอี๋ออกไป เขาจึง......

ผู้อาวุโสสองรู้สึกเสียใจ "ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรสงสัยในหัวหน้าเผ่า ตอนนี้ควรทำเช่นไร......ยังมีเขตอาคมที่สี่อีกหรือไม่?"

"เผ่าหยกมีเขตอาคมที่สี่หรือไม่ ท่านไม่รู้อย่างนั้นหรือ?"

ไม่เพียงแค่ผู้อาวุโสไท่ซั่งเท่านั้นต้องการฆ่าผู้อาวุโสสอง แม้แต่ผู้อาวุโสสูงสุดและคนอื่นๆ ก็เช่นกัน

เพราะความสงสัยของเขาทำให้คนในเผ่าหยกทั้งหยดต้องเดือดร้อน

กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างเย็นชา

สงสัยนาง?

กู้ชูหน่วนกวักมือและให้พวกเขาขยับเข้าไปใกล้

ผู้อาวุโสทั้งหลายต่างพากันเงี่ยหูเข้าไป แม้แต่ผู้อาวุโสไทซั่งก็อดไม่ได้ที่จะทำตาม

ผู้อาวุโสสองก็อยากเงี่ยหูฟัง แต่กลับถูกทุกคนพากันจ้องมองด้วยตาเขม็ง จากนั้นเขาจึงค่อยๆ ออกไปและมองดูทุกคนฟังที่กู้ชูหน่วนพูดกระซิบอย่างรู้สึกลำบากใจ ทุกคนต่างพากันทำสีหน้าตกใจและชื่นชม

เขายังเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของกู้ชูหน่วน

และไม่รู้ว่าพวกเขาคิดแผนการอะไรออกมาเพื่อจัดการกับคนของเผ่าเพลิงฟ้า

"ข้าน้อยรับทราบและจะรีบไปปฏิบัติตามคำสั่งของท่านหัวหน้าเผ่า"

เพียงชั่วพริบตา ผู้อาวุโสทั้งหลายที่อยู่กันเป็นจำนวนมากก็ต่างพากันแยกย้ายออกไป และเหลือเพียงผู้อาวุโสไท่ซั่งและกู้ชูหน่วนสองคนเท่านั้น

ผู้อาวุโสสองรู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าตัวเองควรออกไปหรือควรอยู่ต่อดี

"ท่านหัวหน้าเผ่า ผู้อาวุโสไท่ซั่ง ข้า......"

"ให้โอกาสท่านชดเชยต่อความล้มเหลวและจัดการกับผู้อาวุโสของเผ่าเพลิงฟ้าสามคน เพื่อให้ท่านชดเชยกับสิ่งที่ผิดพลาดไป" กู้ชูหน่วนกล่าว

ผู้อาวุโสสองรู้สึกดีใจ "จริงหรือ?"

"อืม"

"ได้ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็จะจัดการผู้อาวุโสทั้งสามคนของเผ่าเพลิงฟ้านั่นเสียให้ได้"

ผู้อาวุโสสองกัดฟัน กำหมัดและจากไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เขาจากไปแล้ว ผู้อาวุโสไท่ซั่งก็ถอนหายใจ "ท่านรู้ว่าเขาถูกหลอกใช้ เหตุใดถึงยังปล่อยเขาไป"

"ไม่วางแผนระยะยาว เช่นนั้นจะได้ปลาตัวใหญ่ได้อย่างไรล่ะ"

ผู้อาวุโสไท่ซั่งยิ้มออกมาทันที เจ้าวายร้ายตัวน้อยคนนี้

"ผู้อาวุโสไท่ซั่ง ข้าต้องการทำลายผนึกและฟื้นฟูพละกำลังความสามารถ ท่านช่วยข้าได้หรือไม่?"