กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 72

นางคาดไม่ถึงว่าปรมาจารย์หมากรุกจะยอมคุกเข่าคารวะนางเป็นอาจารย์อย่างหนักแน่นและตรงไปตรงมาเพียงนี้

กู้ชูหน่วนจุกกับภาพตรงหน้าจนกลืนอ้อยไม่ลง เลยเขวี้ยงทิ้งด้านข้าง

บังเอิญเขวี้ยงใส่พระเศียรของเจ๋ออ๋องจนบวมเป็นลูกกลมโต

"กู้ชูหน่วน เจ้าจงใจทำร้ายข้าใช่หรือไม่"

กู้ชูหน่วนตกตะลึงพรึงเพริด

ฟ้าดินเป็นพยาน ครั้งนี้นางไม่ได้จงใจแกล้งเขาจริง ๆ ทว่าอ้อยมีดวงตา รับหน้าที่ผดุงคุณธรรมด้วยตัวเองต่างหาก

"เป็นแค่คุณหนูสามแห่งจวนเสนาบดีก็บังอาจแกล้งข้าหลายต่อหลายครั้ง เจ้าคิดว่าข้าตายแล้วหรือไร?"

ริมฝีปากของเจ๋ออ๋องที่บวมมากขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลให้พูดไม่เป็นศัพท์ ผู้คนจับความหมายที่เขาสื่อไม่ออก

กู้ชูหน่วนพูดเป็นตุเป็นตะพร้อมกับพยักหน้า "ข้าเข้าใจกับสิ่งที่ท่านต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมดี ท่านเป็นเด็กดีหน่อย การพ่ายแพ้ให้ข้าไม่ใช่เรื่องขายหน้ากระไร เพราะข้าหาใช่คนรัฐเยี่ย รัฐฉู่ รัฐจ้าวหรือรัฐหวาไม่ เงินทองที่ฝ่าบาทพระราชทานย่อมไม่ตกอยู่ในมือคนนอก"

"เจ้าพูดเหลวไหลอันใด"

"เพคะ เพคะ ท่านบาดเจ็บสาหัส ท่านวางใจเถอะ ข้าไม่รังแกคนอ่อนแอหรอก แต่เมื่อพนันแล้วต้องยอมรับความพ่ายแพ้ เจ๋ออ๋องมอบเงินสามล้านตำลึงให้ข้าจึงจะได้"

เจ๋ออ๋องเกือบกระอักเลือดออกมา

คนรับใช้รีบพยุงเจ๋ออ๋องนั่งลง และลงมือลูบหน้าอกให้เขา จากนั้นก็ช่วยทำแผล

เยี่ยเฟิงมองกระดานหมากรุกด้วยจิตใจที่หนักอึ้ง นิ้วมือที่ซ่อนอยู่ภายในแขนเสื้อกำแน่น

การเล่นหมากรุกหลิงหลงเป็นอันจบสิ้น......

เขาพยายามสุดความสามารถแล้ว

ไฉนกู้ชูหน่วนจึงสามารถสกั้นกัดโอกาสได้เปรียบของเขาในเวลาอันสั้น ๆ เพียงนี้ได้

หากนางอยากชนะก็สามารถคว้าชัยชนะกับเขาและปรมาจารย์หมากรุกได้ทุกเมื่อ ทว่าเธอกลับเย้าแหย่ดั่งแมวกลั่นแกล้งหนู แกล้งพวกเขาจนต้องใช้เวลากว่าหนึ่งก้านธูป

สุดท้าย.......