กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 71

“เช่นนั้นข้าก็ไม่ได้วางหมากผิดสินะ ค่อยยังชั่ว ตกใจแทบตายแน่ะ จริงสิ ทำไมพวกท่านไม่วางหมากเสียที รีบวางให้จบๆ ข้าจะได้กลับไปนอนเร็วขึ้นหน่อย”

มุมปากของทุกคนกระตุก

นอนอะไรกัน

วางอะไรกัน

หมากกระดานนี้ถึงทางตันแล้ว แม้แต่การเดินมากแค่ครั้งเดียวยังยาก พวกเขาจะลงหมากตรงไหนได้

เจ๋ออ๋องร้อนรนและแทบอยากจะล้มกระดานหมากเสียเดี๋ยวนั้น

มาถึงทางตันแล้ว นี่คือการแข่งหมากรุกของมนุษย์จริงๆ น่ะหรือ?

ทุกครั้งที่ปรมาจารย์หมากรุกวางหมากลงไป กู้ชูหน่วนจะสกัดเขาได้เสมอ

เขาถอย กู้ชูหน่วนถอย

เขารุก กู้ชูหน่วนรุก

สิ่งเดียวที่เกิดขึ้นเหมือนกันทุกครั้งคือ ทุกครั้งที่กู้ชูหน่วนโยนปัญหามาให้เขา เขาจะเกาศีรษะด้วยความโกรธ นอกจากนี้เขายังไม่รู้ด้วยว่าความจริงกู้ชูหน่วนจงใจทำให้เขาลำบากหรือเปล่า

เหตุใดนางจึงมีใบหน้าที่ไร้เดียงสาและรอยยิ้มที่ใสซื่อเช่นนั้น

แม้แต่หมากของเยี่ยเฟิงก็ตกอยู่ในวงล้อม หมากรุกทุกตัวถูกกู้ชูหน่วนต้านกลับมาจนหมด

ฉังเจินและฉังผิงทำได้เพียงเฝ้ามอง พวกเขาไม่มีความสามารถแม้แต่จะวางหมากสักตัว

เจ๋ออ๋องนั่งไม่เป็นสุข ทั้งคันทั้งเจ็บปวด ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาถูกเขาเกาจนเลือดออก นอกจากนี้ยังมีจุดลับอีกหลายที่ที่เขาไม่กล้าเกาเพราะกลัวจะเสียหน้า ดังนั้นจึงได้แต่อดทนเอาไว้

เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป

หยิบหมากตัวหนึ่งวางลงไป

กู้ชูหน่วนทำเสียงดังปึงและเตรียมจะวางหมาก นางเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าว่าตรงนี้ดูแล้วไม่ขัดตาดี งั้นข้าลงตรงนี้แล้วกัน”

เจ๋ออ๋องเบิกตากว้าง

ตัวหมากที่เขาวางลงไปคือการพาตัวเองไปสู่ทางตัน

ปรมาจารย์หมากรุกรู้สึกเบิกบานใจเป็นอย่างมาก ในหัวของเขามีคำถามวนเวียนอยู่มากมายและอยากจะถามกู้ชูหน่วนรัวๆ

กู้ชูหน่วนขัดจังหวะเขาและเอ่ยอย่างไม่อดทนว่า “ท่านผู้เฒ่า ในเมื่อข้าชนะแล้ว ตามที่เราพนันกันเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ท่านควรจะคารวะข้าเป็นอาจารย์และเรียกข้าว่าท่านอาจารย์มิใช่หรือ”

“ท่านอาจารย์ โปรดรับข้าน้อยเป็นศิษย์ด้วย”

ปรมาจารย์หมากรุกงอขาทั้งสองข้างและคุกเข่าลง เขาโค้งคำนับสามครั้งและตะโกนเสียงดัง “ท่านอาจารย์ ต่อแต่นี้ไปข้าจะเป็นลูกศิษย์ของท่าน หากท่านมีสิ่งใดให้ข้ารับใช้โปรดบอกศิษย์ได้ทุกเมื่อ”

ผ่าง

เสนาบดีและทูตหลายคนแทบจะล้มคะมำ

พวกเขาแต่ละคนๆ ตะลึงงันพูดไม่ออก มองดูใบหน้าที่เบิกบานของปรมาจารย์หมากรุกอย่างไม่อยากเชื่อ

แม้แต่กู้ชูหน่วนยังสะดุดจนแทบจะล้มหน้าคว่ำ

การเดิมพันคราวนี้นางก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้คิดจะรับปรมาจารย์หมากรุกเป็นศิษย์จริงๆ เสียหน่อย