กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 724

"ไปกันเถอะ ไปชั้นต่อไปกัน"

กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นจิตใจดีและกล่าวว่า "ข้าเห็นว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสนัก ไม่ต้องการพักผ่อนสักหน่อยหรือ?"

พักผ่อน?

เขาได้เสียเวลาไปมากเช่นนั้นแล้วจะมีเวลาพักผ่อนที่ใดอีก

ทุกครั้งที่ล่าช้าาิบห้านาที ความกังวลของเขาก็มากขึ้นเล็กน้อย

เขานึกไม่ออกจริงๆว่าหากว่าเกิดอันใดขึ้นกับเส่าอี๋ที่นี่แล้วเขาจะทำเช่นไรดี

“ก็ได้ เจ้าบอกว่าไปต่อก็ไปต่อเถอะ”

กู้ชูหน่วนดีดตัวขึ้นและกระโดดลงไป

ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยก็กระโดดตามลงไปเช่นกัน

หลังจากผ่านสิบหกชั้นด้านหน้ามาแล้ว เขารู้อย่างลึกซึ้งว่าภยันตรายเพิ่มขึ้นอีกสองเท่าในแต่ละชั้นถัดไป

ชั้นที่สิบเจ็ดจะต้องบุกเข้าไปไม่ง่ายเป็นแน่

สิบหกชั้นด้านหน้านั้นลงไปก็พบกับความอันตรายทั้งสิ้น

เช่นไรก็ตามหลังจากที่เขาลงถึงชั้นที่สิบเจ็ดภยันตรายก็ไม่มาไม่ถึงสักที

ความสงบก่อนเกิดพายุฝนฟ้าเช่นนี้ทำให้จิตใจของผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยยิ่งหยุดนิ่งซะแล้ว

เขาไม่เชื่อว่าชั้นที่สิบเจ็ดจะไม่มีอันตรายอันใด

กู้ชูหน่วนจ้องมองไปทั้งซ้ายขวาอย่างระมัดระวังและรู้สึกว่าชั้นที่สิบเจ็ดดูแตกต่างออกไป

จะสามารถลากผู้เฒ่าอมตะอั้นเฮยไปสู่ความตายได้หรือไม่ก็ต้องอาศัยสองชั้นสุดท้ายแล้ว หากชั้นที่สิบเจ็ดไม่มีภยันตรายใดๆนางก็ไม่มั่นใจว่าชั้นที่สิบแปดจะสามารถลากเขาไปสู่ความตายได้หรือไม่

“ไม่ถูก ที่นี่มีลมหายใจของเส่าอี๋แต่ลมหายใจอ่อนเกินไปและทุกอย่างก็ลอยขึ้นด้านบน เส่าอี๋เคยมาถึงเหวไร้สิ้นสุดแต่เขาได้จากไปแล้วใช่หรือไม่?” จู่ๆผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยก็กล่าวขึ้นในทันใด

กู้ชูหน่วนตกตะลึงอยู่ในใจแต่ไม่ได้แสดงอาการบนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย

“จากไป? เขาสูญเสียวรยุทธ์ไปแล้วจะออกจากเหวไร้สิ้นสุดได้อย่างไร”

“แม่สาวโสโครก ข้ารู้ว่าเจ้านั้นไม่บริสุทธิ์ใจ เจ้าหลอกใช้ประโยชน์จากเส่าอี๋และจงใจลากข้ามาที่นี่ก็เพื่อใช้ชั้นที่สิบแปดของเหวไร้สิ้นสุดขังข้าให้ตายถูกหรือไม่?”

“ผู้อาวุโสกล่าวขบขันเสียแล้ว เหตุใดที่ข้าจะ......”

ไม่รอให้กู้ชูหน่วนกล่าวจบผู้อาวุโสอั้นเฮยก็ขัดจังหวะนางอย่างรวดเร็ว

“เจ้าคงยังไม่รู้ วิชาสั่งฝนของข้าไม่เพียงแต่สังหารคนได้ทั้งยังสามารถสัมผัสได้ถึงทุกสรรพสิ่งในใต้หล้า ที่นี่มีกลิ่นลมหายใจของเจ้า ลมหายใจของเส่าอี๋และลมหายใจของผู้อาวุโสหกแห่งเผ่าหยก กลิ่นลมหายใจเจ้าทั้งสองนั้นแรงนักส่วนของเส่าอี๋นั้นอ่อนนัก หากว่าข้าคาดเดาไม่ผิดแล้วหล่ะก็น่าจะเป็นพวกเจ้าสองคนที่พาตัวเส่าอี๋ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสออกจากเหวไร้สิ้นสุด"

“ผู้อาวุโสสูงต่อสู้เอาชนะเหวินเส่าอี๋จนถึงเหวไร้สิ้นสุด ข้าจะกล้าพาเขาออกมาได้อย่างไรเจ้ารู้สึกผิดพลาดไปแล้ว”

"ใช่หรือ"

ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยสั่งฝนให้กลายเป็นกระจกและส่องภาพขึ้นเป็นฉากๆให้ปรากฏขึ้นบนนั้น

ภาพนั้นเป็นรูปกู้ชูหน่วนแบกเหวินเส่าอี๋ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสโดยมีผู้อาวุโสหกเปิดทางให้ เป็นภาพที่นำตัวเหวินเส่าอี๋ออกไปอยู่ตลอดทาง

ระหว่างทางเหวินเส่าอี๋ได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป กู้ชูหน่วนยังพันแผลให้ด้วยตนเองอีกด้วย

"วิชาสั่งฝนแข็งตัวไม่เคยล้มเหลวยิ่งลมหายใจของพวกเจ้าแรงขึ้น ภาพในกระจกก็ยิ่งควบแน่นออกมาชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น"

“แม่สาวน้อยเห็นแก่ที่เจ้าพันแผลของเส่าอี๋ไว้ เจ้าบอกข้าทีว่าเส่าอี๋อยู่ที่ใดแล้วข้าจะไม่สังหารเจ้าเป็นการชั่วคราว”

เรื่องโกหกถูกเปิดเผยและรวมทั้งกำลังภายในของผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยหมดลงเป็นอย่างมากและก็อยู่ในเหวไร้สิ้นสุด กู้ชูหน่วนจึงไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำอีกต่อไปพร้อมยิ้มเยาะเย้ย

“ใช่ เหวินเส่าอี๋จากไปแล้วจริงๆ หากว่ารอให้เจ้ามาช่วยเขาเกรงว่าเจ้าจะเห็นแต่กระดูกเฉาตายเพียงเท่านั้น ส่วนเขาอยู่ที่ใดนั้น......ข้าว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”

“ดังนั้นเจ้าจะริเริ่มรนหาที่ตายหรือ?”

“ผู้ใดที่จะรนหาที่ตายยังไม่รู้หรอก”

กู้ชูหน่วนสูดลมหายใจเข้าจากนั้นดึงดาบอ่อนออกจากเอวแล้วยิ้มอย่างเย็นชา “ขั้นสูงสุดระดับหกใช่ไหม วันนี้ข้่อยากจะขอคำแนะนำดูสักหน่อย ลองดูซิว่าข้าซึ่งเป็นขั้นกลางระดับสี่จะสามารถล้มขั้นสูงสุดระดับหกได้หรือไม่

"แขนของบุรุษถือเป็นรถยนต์ซึ่งอยู่เหนือความสามารถของตน"