กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 725

“เปรี้ยง......”

ขณะที่ดาบอ่อนชี้ไปยังท้องฟ้า ประกายไฟก็ปะทุออกมาทั่วทุกสารทิศทำให้ท้องฟ้าทั้งหมดราวกับถูกแทงจนพรุนเช่นนั้นและปรากฏประกายร้าวเป็นเส้นๆขึ้น

ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยขมวดคิ้ว

กำลังภายในอันแข็งแกร่งนัก

กลิ่นไอสังหารอันรุนแรงนัก

ความมั่นใจอันแน่วแน่นัก

นี่......นี่เป็นเพียงขั้นต้นระดับสี่จริงหรือ?

เผ่าหยกต้องคำสาปโลหิตเป็นเวลาหลายร้อยหลายพันปี แต่ว่าไม่เคยคาดคิดเลยว่าก็ยังสามารถปลูกฝังผู้เยาว์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้

เลือกนางเป็นหัวหน้าเผ่า เผ่าหยก......มีวิสัยทัศน์ดีเยี่ยม

ไม่ว่าจะเป็นกู้ชูหน่วนหรือผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยความคิดที่จะสังหารในกายของทั้งสองคนเกิดโดยไม่ต้องสงสัยเลย

อีกฝ่ายไม่ตายภายหน้าเผ่าของพวกเขาจะต้องเกิดปัญหาอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้นเป็นแน่ และจะมีคนจำนวนนับไม่ถ้วนต้องตายอย่างอนาถภายใต้น้ำมือของอีกฝ่าย

ในวันนี้แม้ว่าจะต้องทุมสุดชีวิตก็จะต้องสังหารคู่ต่อสู้ให้ตายไปเลย

"เปรี้ยง......"

กู้ชูหน่วนปลุกสายฟ้าแห่งท้องนภาและประกายไฟแห่งผืนแผ่นดิน ดูดล่ออากาศจากบนท้องฟ้า

ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยควบคุมพายุฝนอันรุนแรงโดยทำให้เกิดกระแสน้ำวนสายฝนหนักหน่วง

กระบวนท่าอันสูงปะทะกันทำให้เกิดเสียงดังสนั่น ทั่วทั้งเหวไร้สิ้นสุดสั่นสะเทือนไปทั่ว

ทั้งเผ่าหยกก็สั่นสะท้านไปด้วยเช่นกัน

การเคลื่อนไหวของพวกเขามากมายเกินไป เกรงว่าเผ่าหยกทั้งหมดจะรู้ว่าเหวไร้สิ้นสุดกำลังเกิดการต่อสู้ใหญ่ที่ไม่มีผู้ใดเทียบเทียมได้อยู่

ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยถอยหลังไปสองสามก้าว ปรากฏเลือดขึ้นอยู่ตรงมุมปากพร้อมสีหน้าอันซีดเผือดกว่าเมื่อก่อนบ้างบางส่วน

ใบหน้าชราที่มีรอยเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

และกู้ชูหน่วนก็บินกลับหัวไปเลยและร่างกายได้กระแทกเข้ากับกำแพงหินอย่างแรง เป็นเวลาเนินนานก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ อวัยวะภายในกำลังกระเพื่อมอย่างรุนแรงอยู่ทั้งสิ้น

กู้ชูหน่วนเหยียดมือออกเพื่อเช็ดเลือดจากมุมปากและได้กระอักเลือดที่อยู่ในปากออกมาดังพรวด

ยันดาบอ่อนลุกขึ้นมาอย่างอยากลำบากและประสานสายตาทั้งสี่กับผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยแล้วกล่าวอย่างเย่อหยิ่ง

“ขั้นสูงสุดระดับหกก็เพียงเท่านี้เอง”

พรึ่บ......

ความโกรธของผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยก็ได้ลุกโชนขึ้นอย่างดุดันอีกครั้ง

เขาเป็นขั้นสูงสุดระดับหก ขาดเพียงก้าวเดียวก็จะสามารถเลื่อนขั้นเป็นระดับเจ็ด

ระดับเจ็ดแข็งแกร่งที่สุดในใต้หล้าแล้ว

หลายปีที่ผ่านมาผู้คนทั่วใต้หล้าเห็นเขามีผู้ใดที่ไม่เคารพเขาบูชาเขากราบไหว้เขา อยู่ต่อหน้าเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

นางเป็นสิ่งใดถึงกล้าอวดดีอยู่ต่อหน้าเช่นนี้

หากไม่ใช่เนื่องจากว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส กระบวนท่านี้นางสามารถรับได้ก็ช่างแปลกประหลาดไปแล้ว

“แม่สาวน้อย เจ้าสมควรตาย”

ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยโจมตีขึ้นอีกครั้ง สายฝนหมุนวนได้กลายเป็นใบมีดน้ำแข็งพุ่งเข้าใส่กู้ชูหน่วนทั่วทุกทิศ

ใบมีดน้ำแข็งทั้งแข็งและคมนัก ความเร็วก็เทียบเท่าสายฟ้าฟาด

หลังจากถูกใบมีดน้ำแข็งปกคลุมทั่วกู้ชูหน่วนรู้สึกว่าเลือดทั้งร่างของตนแข็งตัวเลยเช่นนั้นและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

นางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำให้หลุดพ้น แต่นางไม่มีเวลาต้านทานใบมีดน้ำแข็งที่พุ่งเข้ามาจากทั่วทุกสารทางเสียแล้ว

ทันใดนั้นในใจนางก็รู้สึกเย็นยะเยือก

หรือว่าจะต้องตายอยู่ที่นี่หรือ?

นางไม่ยอม

นางยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำ

เมื่อนึกถึงการตายอันน่าเวทนาของอี้เฉินเฟยกับไป๋จิ่นและคนอื่นๆ

เมื่อนึกถึงผู้คนนับพันนับหมื่นของเผ่าหยกที่รอให้นางหลอมรวมไข่มุกมังกร

เมื่อนึกถึงเยี่ยจิ่งหานก็อยู่ภายใต้คำสาปโลหิต ทุกๆเดือนต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัสจากการกำเริบของคำสาปโลหิต กู้ชูหน่วนก็ไม่รู้ว่าพละกำลังมาจากที่ใดซึ่งพยายามที่จะปลดปล่อยพลังที่ผูกมัดนางเอาไว้ให้หลุด

"อ๊า......"

นางร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง พละกำลังมหาศาลก็ได้พุ่งออกมาจากร่างกายและได้บังเกิดภาพดอกบัวขาวราวกับหิมะดอกหนึ่งขึ้นบนหน้าผาก

กู้ชูหน่วนไม่ได้ถอยกลับก้าวไปด้านหน้า ใบมีดน้ำแข็งบางส่วนที่เหลืออยู่ไม่ได้เข้าไปสู่ร่างกายของนาง และส่วนหนึ่งก็ถูกนางหลีกเลี่ยงไปได้

เรี่ยวแรงมหาศาลกระเทือนให้ใบมีดน้ำแข็งบินออกไม่น้อย

แสงสีขาวสอดส่อง กู้ชูหน่วนและดาบได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกลายเป็นประกายอันน่าปละหลาดใจซึ่งพุ่งแทงเข้าไปยังผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยเลยโดยตรง

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป