กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 727

หากมียอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกเพียงคนเดียว แล้วพวกเขารวมพลังกัน ยังพอที่จะต่อสู้ได้

แต่เห็นได้ชัดว่ามียอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกสองคน......

พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แล้วจะต่อสู้ได้อย่างไร

"สถานการณ์ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง？"

"เป็นเพราะอิ่งจื่อคุ้นเคยกับเผ่าหยกมากเกินไป ผู้อาวุโสสูงสุดจึงกลัวว่าอิ่งจื่อจะก่อความวุ่นวาย ดังนั้นเขาจึงให้ทุกคนหนีถอยกลับเข้าไปในเส้นทางลับ ผู้อาวุโสสูงสุดบอกว่าที่นี่ปลอดภัย และอิ่งจื่อก็ไม่รู้จักที่นี่"

"แล้วเตาหลอมล่ะ？"

เตาหลอมถูกซ่อนไว้อย่างดีที่เขตหวงห้าม และมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา เผ่าเพลิงฟ้าไม่มีทางหาไม่เจอ

แต่บางทีอิ่งจื่ออาจจะหาเจอ

หากเตาหลอมถูกอิ่งจื่อทำลาย เมื่อถึงเวลาที่ต้องหลอมรวมไข่มุกมังกรแล้วจะทำอย่างไร

"ผู้อาวุโสสูงสุดคิดเรื่องนี้มานานแล้ว ดังนั้นเขาจึงนำเตาหลอมมาเก็บไว้ในวงแหวนอวกาศ นี่ อยู่ในนี้"

ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าส่งมอบวงแหวนอวกาศให้กู้ชูหน่วน

วงแหวนอวกาศนี้ไม่ใหญ่มากนัก และเมื่อใส่เตาหลอมสองอันเข้าไปก็เกือบจะพอดี

หากเป็นเมื่อก่อน วงแหวนอวกาศไม่สามารถรองรับเตาหลอมได้อย่างแน่นอน แต่หลังจากที่ไป๋จิ่นและคนอื่น ๆ สังเวยชีวิตเพื่อกำจัดพลังชั่วร้าย และเตาหลอมนี้ก็ไม่ต่างจากเตาหลอมทั่วไป

"ข้าจะไปหาผู้อาวุโสสูงสุด"

"ไอ้หยา เจ้าอย่าไปเลย เจ้าบาดเจ็บไม่น้อยไปกว่าพวกเขา" ผู้อาวุโสหกรั้งนางไว้ และไม่ยอมให้นางลุกขึ้นอย่างเด็ดขาด

"ก็จริง ในตอนนี้เจ้าควรจะพักผ่อนให้มาก ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะหายจากอาการบาดเจ็บนี้"

"หัวหน้าเผ่า ต่อไปเจ้าอย่าทำเรื่องที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้อีก ผู้ที่มีวรยุทธระดับสี่จะรับมือกับยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกได้อย่างไร มันอันตรายเกินไป โชคดีที่คราวนี้ไม่เป็นไร หากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า พวกเราจะอธิบายกับบรรพบุรุษอย่างไร？"

กู้ชูหน่วนพิงกำแพงและกล่าวอย่างกลัดกลุ้ม "ผู้อาวุโสสูงสุดบอกหรือไม่ว่าจะออกจากที่นี่ได้เมื่อใด？"

คนของทั้งเผ่าล้วนแต่อยู่ที่นี่ และเกรงว่าอาหารที่มีจะอยู่ได้ไม่นาน

"ท่านและผู้อาวุโสหลายคนได้รับบาดเจ็บสาหัส รอให้อาการบาดเจ็บจะคงที่ แล้วค่อยออกไปจากที่นี่ เพียงแต่ผู้อาวุโสเจ็ดได้นำคนออกไปก่อนแล้ว"

กู้ชูหน่วนไม่ได้ถามว่าคนที่ออกไปไปที่ไหน

เนื่องจากเส้นทางสำรองของเผ่าหยกเป็นเส้นทางลับในการหลบหนี แน่นอนว่าเตรียมสถานที่ที่จะจัดการพวกเขาไว้แล้ว

เธอพิงผนังอย่างเงียบ ๆ และไม่พูดอะไรอยู่นาน

ไม่มีใครรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

แต่หัวใจของทุกคนรู้ก็สึกหนักอึ้งเช่นกัน

สถานที่ที่อยู่มาเกือบทั้งชีวิต ตอนนี้ถูกผู้อื่นยึดครอง และตัวเองก็ต้องมาหลบซ่อนอยู่ที่นี่ ช่างน่าอายเสียจริง

เงียบ

ในห้องลับเงียบสงัด มีเพียงเสียงของไป๋เฉ่าที่ทำยาสมุนไพร

หลังจากผ่านไปนาน กู้ชูหน่วนก็ค่อย ๆ เอ่ยปาก

"ข้าสลบไปนานแค่ไหนแล้ว？"

"สามวันพอดี"

"ฮ้า......"

กู้ชูหน่วนนั่งตัวตรงจนบาดแผลฉีกขาด นางหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด

"บอกแล้วว่าท่านบาดเจ็บสาหัส นอนลงให้ดี ๆ อย่าขยับตัว เห็นหรือไม่ว่าบาดแผลเปิดอีกแล้ว ท่านไม่รู้เหรอว่าบนร่างของตัวเองมีบาดแผลมากน้อยแค่ไหน？"

กู้ชูหน่วนรีบกล่าวว่า "ท่านบอกว่าข้าสลบไปสามวัน？"

"ใช่...มีอะไรหรือ？"

"ไม่ได้ ข้าต้องออกไป"

เหวินเส่าอี๋ถูกนางซ่อนอยู่ในห้องลับในห้องนอนของนาง และนอกจากนางแล้ว ไม่มีใครรู้

เหวินเส่าอี๋บาดเจ็บสาหัส หากไม่ได้รับการรักษาที่ดี ไม่เกินสามวัน ชีวิตน้อย ๆ ของเขาก็คงจะจบสิ้น

และสามวันที่ผ่านมา นางก็สลบมาโดยตลอด จึงไม่สามารถที่จะช่วยรักษาบาดแผลให้เขาได้

อีกอย่างก็เป็นไปไม่ได้ที่ไป๋เฉ่าจะช่วยบาดแผลให้เขา