กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 748

ซ่งอวี้กล่างด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ “ท่านผู้เฒ่าเฉิน ข้าจะสกัดพวกมันไว้ รบกวนท่านนำลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งคุ้มครองนายน้อยและผู้อาวุโสสูงสุดซ่งหยวนออกจากที่นี่ที”

ท่านผู้เฒ่าเฉินกัดฟันกล่าว “แม้นจะต้องตาย ข้าก็จักส่งพวกเขาออกไปอย่างปลอดภัยให้จงได้”

เหล่าลูกศิษย์ที่อยู่ด้านหลังก็พยักหน้าอย่างแน่วแน่เด็ดขาด

แม้นร่างจะแยกกระดูกจะร้าว พวกเขาก็ไม่หวั่น

ซ่งหยวนโกรธจนคำรามออกมา

แต่ก่อนเป็นเขาเองที่ปกป้องคนอื่นมาโดยตลอด

ต้องให้คนอื่นมาปกป้องเขาตั้งแต่เมื่อใดกัน

เขากล่าวอย่างเกรี้ยวโกรธ “ซือคงไอ้คนชั้นต่ำ เก่งจริงก็ส่งยาถอนพิษมาให้ข้า แล้วสู้กันอย่างสง่าผ่าเผย”

รองหัวหน้าเผ่าซือคงหัวเราะ

มือขวาของเขาส่งสัญญาณ นักธนูต่างก็ยิงธนูออกไป ลูกธนูถูกยิงออกไปฟิ้วๆ ราวกับสายฝน

ลูกศิษย์ฝั่งเหวินเส่าอี้ต่างก็พากันทำลายลูกธนูด้วยอาวุธ พยายามปกป้องเหวินเส่าอี้และคนอื่นๆ อย่างสุดความสามารถ

หัวลูกธนูมียาพิษ

ทั้งยังเป็นยาพิษขั้นร้ายแรงด้วย

หากโดนเข้าต้องตายสถานเดียว

ลูกศิษย์หลายคนที่ถูกยิง ต่างก็ล้มลงและตายในทันที

ซ่งหยวนโกรธจนคำรามออกมา “ไอ้คนเลวทราม เจ้าวางยาข้าเพียงคนเดียวไม่พอ ยังใช้วิธีเลวทรามเช่นนี้ทำร้ายคนในเผ่าด้วย ข้า…ข้าจะฆ่าเจ้า”

ท่านผู้เฒ่าเฉินขวางผู้อาวุโสสูงสุดซ่งหยวนไว้ และออกคำสั่งให้บ่าวเปิดทางโลหิตส่งพวกเขาออกไปอย่างปลอดภัย

“ผู้อาวุโสสูงสุด ตราบใดที่ยังมีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง เราถอยออกก่อนดีกว่า รอให้พลังของท่านฟื้นฟู มีความแค้นอันใดค่อยกลับมาแก้แค้นยังทัน”

“เห็นใบหน้ามันใบนั้นแล้ว ข้าอยากจะฉีกให้เละทันที เจ้าปล่อยข้า ข้าจะฟาดมันเสียให้ตาย”

“ท่านผู้อาวุโสสูงสุด แม้นท่านจะไม่นึกถึงตัวเอง แต่ก็ต้องนึกถึงนายน้อยด้วย หากท่านเป็นอะไรขึ้นมาอีกคน นายน้อยเพียงตัวคนเดียว เขาจะทำอย่างไร? อีกอย่างตอนนี้เราเสียเปรียบมากนัก”

“งั้น…งั้นก็ได้ พวกเจ้ารีบนำตัวเจ้าเด็กเส่าอี้ออกไปเร็วเข้า”

คนของพวกเขาล้มลงทีละคนๆ

แม้นซ่งหยวนจะเก่งกาจมากเพียงใด ก็รู้ว่าต้องคำนึงถึงส่วนรวม

เขาดึงเหวินเส่าอี้ไว้ อยากจะให้เขาออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

แต่เหวินเส่าอี้กลับยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ และมองเหล่าลูกศิษย์ที่ล้มลมเพราะยาพิษไปทีละคน สายตาเย็นยะเยือกน่าสะพรึงกลัว แม้แต่อุณหภูมิในร่างกายเขาก็ลดลงอย่างมากจนผู้คนตกใจ

ซ่งหยวนมิรู้ว่า เพราะเผชิญกับเหตุการณ์อย่างต่อเนื่องเช่นนี้ จึงทำให้เขาได้รับผลกระทบมากเพียงนี้หรือไม่

“เจ้าเด็กเส่าอี้ หนี รีบหนีเร็ว”

“นายน้อย พวกท่านรีบหนีไป แม้นข้าน้อยจักต้องตายก็ต้องสกัดพวกมันเอาไว้ให้ได้”

“ตายก็ต้องปกป้องนายน้อย”

“ตายก็ต้องปกป้องนายน้อย”

เมื่อลูกธนูถูกยิงจนหมด เหล่าลูกศิษย์อีกทางกลุ่มหนึ่งของรองหัวหน้าเผ่าซือคงก็ฆ่าตามมาด้วยท่าทางดุร้าย

ศัตรูมีมาก เราแย่ คนของเหวินเส่าอี้แพ้อย่างราบคาบ

ดวงตาอบอุ่นคู่นั้นของเขา เต็มไปด้วยสีเลือด

ฉากเหตุการณ์โหดร้ายที่เกิดขึ้นในเผ่าหยก ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา

ฉากเหมือนกัน

การนองเลือดเหมือนกัน

และเหล่าลูกศิษย์ที่จงรักภักดีต่อเขา ต่างก็ยอมเสียสละชีวิตตนเอง เพื่อปกป้องเขาเหมือนกัน

มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่เหมือนกันนั่นคือ ครั้งก่อนเป็นการสู้ระหว่างความแค้นของทั้งสองเผ่า

แต่ครั้งนี้เป็นการสู้กันในเผ่าเดียวกัน

เหวินเส่าอี้กุมมือเสียงดังกรอบ

เขาเงยหน้าขึ้นนบัดดล และกล่าวด้วยน้ำเสียงลึกซึ้ง “รองหัวหน้าเผ่า ท่านจะทำให้เผ่าเพลิงฟ้ากลายเป็นสระโลหิต เพราะสู้กันในเผ่าจริงหรือ?”

“การขจัดสิ่งสกปรกในตระกูลนั้น บางครั้งก็ต้องแลกด้วยบางอย่างเช่นกัน”

ในประโยคสั้นๆ ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะปรองดองกันอย่างแน่นอน รองหัวหน้าเผ่าซือคงต้องการจะฆ่าพวกเขาให้สิ้นซากโดยไว

ไม่มีผู้ใดในเหตุการณ์กล้าปริปากพูด เพราะกลัวว่าจะไปขัดใจรองหัวหน้าเผ่าซือคงได้

เหวินเส่าอี้หัวเราะแห้ง “ดี ดี ดี…”