กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 757

เหวินเส่าอี๋ล้มนั่งลงบนเก้าอี้หินอย่างไร้เรี่ยวแรงโดยที่หัวใจทั้งดวงนั้นว่างเปล่า

จู่ๆเขาก็หัวเราะออกมาเสียงแผ่วเบา

เสียงหัวเราะนั้นเจ็บปวดร้าวใจจนทำให้คนทนทุกข์เอาไว้ไม่ไหว

ทุกคนมองไปยังเหวินเส่าอี๋ด้วยความกังวล

“นายน้อยเผ่า......”

ในเวลาอันสั้นเพียงสิบกว่าวันนายน้อยหัวหน้าเผ่าได้ประสบพบเจอกับความเปลี่ยนแปลงทุกข์ทรมานอันน่าสลดที่ผู้อื่นไม่มีวันประสบพบทั้งชั่วชีวิต

หากว่าเป็นผู้อื่นเกรงว่าจะไม่สามารถทนได้จนฆ่าตัวตายไปตั้งนานแล้ว

แววตาของเหวินเส่าอี๋ว่างเปล่าซึ่งไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ และทุกๆคนก็ไม่กล้ากล่าวสิ่งใดกระตุ้นเขาอีก

ความแค้นของสาวกเผ่าเพลิงฟ้าที่ได้ตายไป พวกเขาก็ได้เพิ่มความเครียดแค้นชิวชังขึ้นเป็นสองเท่าไปในตัวเผ่าหยกและหุบเขาตันหุย

เวลาผ่านพ้นไปเป็นนาทีเป็นวินาที

ประตูห้องลับอันปิดสนิทก็ได้เปิดออกในที่สุด

เหวินเส่าอี๋ยืนขึ้นเป็นอันดับแรกและมองไปยังผู้อาวุโสทั้งหลายที่ใบหน้าซีดเซียวด้วยความสับสน

“เป็นอย่างไร?”

“พวกเราใช้พละกำลังไปมากมายในที่สุดก็ช่วยท่านหัวหน้าเผ่ารักษาพลังปราณโลหิตเอาไว้ได้ชั่วคราว อาการธาตุไฟเข้าแทรกจนเข้าสู่ห้วงมารของเขาก็ได้บรรเทาลงแต่ว่าไฟน้ำแข็งมัวเมาไม่สามารถคลายได้ ทำได้เพียงบรรเทาความเจ็บปวดเท่านั้น ท่านหัวหน้าเผ่า......เวลาก็ยังเหลือไม่มากดังเดิม"

“นอกจากจะได้ยาถอนพิษไฟน้ำแข็งมัวเมามา แต่ว่าของสำคัญเช่นนี้เผ่าหยกจะมอบให้พวกเราได้อย่างไร”

หากว่าพวกเขาจิตใจดีเช่นนั้นก็คงจะไม่วางยาผู้อาวุโสสูงสุดซ่งหยวนกับท่านหัวหน้าเผ่า

ก็ยิ่งจะไม่ฆ่าล้างสังหารผู้คนมากมายของเผ่าเพลิงฟ้าอย่างโหดเหี้ยมเช่นนั้นแล้ว

เหวินเส่าอี้ก็ไม่รู้ว่าได้ฟังคำพูดของพวกเขาหรือไม่โดยที่เขาได้ค่อยๆเดินเข้าไปในห้องหิน

ในห้องหินเหวินเฉิงเทียนนั่งขัดสมาธิอยู่พร้อมหลับตาสนิทและใบหน้าซีดเผือด ดูราวกับว่ากำลังระงับความเจ็บปวดทรมานมากมายอยู่

เหวินเส่าอี๋เข้าตรงหน้าเขาและคุกเข่าลงเสียงพรึ่บ "เส่าอี๋ไร้ความสามารถไม่เพียงแต่ไม่สามารถคุ้มครองท่านได้และยังไม่สามารถปกป้องเผ่าเพลิงฟ้าเอาไว้ได้ด้วย เส่าอี๋ผิดไปแล้ว ไม่ควรไม่เชื่อฟังคำพูดของท่านและเหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายช่วยเหลือกู้ชูหน่วนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเป็นผลให้ทำร้ายผู้คนในเผ่าจนตายมากมายเช่นนั้น"

ในตอนแรกเขาไม่รู้จักสถานะของกู้ชูหน่วนและได้ช่วยเหลือกู้ชูหน่วนไว้ซึ่งคนในเผ่าไม่ได้กล่าวสิ่งใด

ต่อมากู้ชูหน่วนอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นปฏิปักษ์กับพวกเขา

ขณะที่อยู่ขั้วโลกเหนือเขาก็ยังเสียสละชีวิตช่วยกู้ชูหน่วนกับเยี่ยจิ่งหาน ในตอนนั้นคนในเผ่าก็ได้โมโหจัดแล้ว

ท่านหัวหน้าเผ่าและผู้อาวุโสทั้งหลายได้ลงโทษเขากันหมด

แต่เขาก็กลับยังไม่ฟังคำตักเตือน

เรื่องที่แม่ทัพใหญ่เซี่ยวถูกสังหารเขาก็ยังยืนอยู่ข้างกายกู้ชูหน่วนและยอมรับแทนนาง

เขาช่างโง่เขลายิ่งนัก.......

ช่างโง่เขลาช่างโง่เขลานัก......

เหวินเฉิงเทียนค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมมองดูเหวินเส่าอี๋ด้วยแววตาอันอ่อนโยนขึ้นมา

กล่าวเสียงแผ่วเบาว่า “เรื่องที่ผ่านไปแล้วคิดมากไปก็เปล่าประโยชน์ หากว่าเจ้ารู้ว่าในภายหน้านางจะนำคนมาสังหารเผ่าเพลิงฟ้าคิดว่าเจ้าก็คงจะไม่ช่วยเหลือนางอย่างไม่ลังเลเช่นนั้น”

เหวินเส่าอี๋ก้มศีรษะลง

เขาอยากให้ท่านหัวหน้าเผ่าเป็นดังเดิมมากกว่า ไม่สนใจเขา และเข้มงวดกับเขา

“มีความเมตตาเป็นการดีไม่ว่าจะเคยประสบพบเจอสิ่งใดมาก็อย่าได้สูญเสียความไร้เดียงส่วนนั้นทิ้งไป เผ่าเพลิงฟ้าบางทีอาจสมควรเกิดหายนะ”

เหวินเฉิงเทียนถอนหายใจ

บรรพบุรุษโหดร้ายได้สาปแช่งคำสาปโลหิตในตัวของเผ่าหยก

การแก้แค้นของเผ่าหยกเป็นเรื่องช้าหรือเร็ว

ความเคียดแค้นระหว่างสองเผ่าใช่ว่าจะสามารถพูดจบได้ในช่วงเวลาขณะหนึ่ง และใช่ว่าจะสามารถแยกถูกผิดประจักษ์ชัดได้

พวกเขาเผ่าเพลิงฟ้าก็มีความไม่ใช่ของเผ่าเพลิงฟ้า เช่นไรคนของเผ่าหยกที่เสียชีวิตในมือของเผ่าเพลิงฟ้าก็มีไม่น้อย

เหวินเฉิงเทียนหยิบป้ายคำสั่งธรรมดาเก่าแก่ป้ายหนึ่งออกมาจากอก เมื่อเห็นป้ายคำสั่งผู้อาวุโสทั้งหลายที่รออยู่ด้านข้างก็คุกเข่าลงทีละคนๆ

“ป้ายคำสั่งท่านหัวหน้าเผ่าป้ายนี้นับจากวันนี้ไป จะ......จะส่งต่อให้กับเจ้าแล้ว”

ป้ายคำสั่งหัวหน้าเผ่าเป็นตัวแทนของท่านหัวหน้าเผ่า

ส่งต่อมันให้กับเหวินเส่าอี๋ก็เท่ากับส่งต่อตำแหน่งหัวหน้าเผ่าให้แก่เหวินเส่าอี๋