กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 766

เซี่ยวอวี๋เซวียนผลักกู้ชูหน่วนออกอย่างคุ้นเคย

กู้ชูหน่วนกล่าว “บาดแผลภายในของเจ้าสาหัสมาก หากไม่รักษาเจ้าอาจตายได้”

“แม้นข้าจะต้องตาย ก็ไม่จำเป็นต้องให้เจ้ารักษาหรอก”

เมื่อเห็นว่าเขาขัดขืนอย่างไม่หยุด กู้ชูหน่วนจึงกดที่จุดเลือดลมบนร่างกายของเขาเลย หลังจากที่ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้คงที่แล้ว นางจึงหยิบเข็มเงินออกมา เพื่อช่วยฝังเข็มให้กับเขา

“แต่ข้าไม่มีทางมองเจ้าตายไปต่อหน้าข้าได้” กู้ชูหน่วนท่าทางใส่ใจ มีสมาธิ ไม่กระพริบตาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ยาหยิบยาชั้นดีที่สุดที่มีอยู่ในแหวนเก็บสะสมออกมารักษาให้เขา

เพราะการรักษาของนาง อาการของเซี่ยวอวี๋เซวียนถึงได้ดีขึ้นมาก กลิ่นอายก็ฟื้นฟูมากขึ้นไม่น้อย

เซี่ยวอวี๋เซวียนกล่าวอย่างกริ้วโกรธ “รีบนำตัวหญิงสาวคนนี้ออกไปซะ หากไม่นำออกไป ข้าจะฆ่านางทันที”

กู้ชูหน่วนไม่เงยหน้า แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “หลังจากนำตัวข้าออกไป ชีวิตนายท่านของพวกเจ้าก็จะสิ้นในทันที”

“นานท่าน นี่มัน…”

“ไม่ได้ยินที่ข้าสั่งหรืออย่างไร?”

“จุดฝังเข็มมิควรแตะต้องมั่วซั่ว เสียมารยาทแล้ว” กู้ชูหน่วนฝังเข็มบริเวณจุดหย่าเสวียของเขาไปด้วย

เซี่ยวอวี๋เซวียนจ้องกู้ชูหน่วนเขม็งอย่างโกรธแค้น

บ่าวรับใช้ของเขาที่อยู่รอบๆ ต่างก็ก้มหัว มิกล้าสบตาเซี่ยวอวี๋เซวียน

กู้ชูหน่วนเพียงแค่ลืมทุกอย่างทิ้ง และทำตามหน้าที่ของตนช่วยเขาสมานแผล

เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป กู้ชูหน่วนถึงได้ถอนหายใจยาวออกมา

“โชคดีที่นำตัวมาทันเวลา มิเช่นนั้นชีวิตน้อยๆ นี้เป็นอันตรายแน่”

สีหน้าของกู้ชูหน่วนอ่อนล้า จากนั้นก็ดึงเข็มออกจากจุดฝังเข็มของเขา

เซี่ยวอวี๋เซวียนลุกขึ้นยืนโซเซ และจ้องกู้ชูหน่วนด้วยสายตาอันเย็นชา

“อย่าคิดว่าเจ้าช่วยชีวิตข้าแล้ว ข้าจะรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของเจ้า”

“ข้ามิเคยต้องการให้เจ้าซาบซึ้งในบุญคุณของข้าอยู่แล้ว” กู้ชูหน่วนลังเลที่จะพูด

นางมีคำพูดร้อยพันหมื่นคำพูดอยากจะบอกเซี่ยวอวี๋เซวียน แต่กลับมิรู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหนดี

เมื่อนึกถึงชะตาลิขิตของตนเอง รวมทั้งเรื่องที่นางมีเวลาอีกไม่มากแล้วนั้น กู้ชูหน่วนจึงได้กลืนคำพูดทุกอย่างลงไป และกล่าวตักเตือนว่า

“อย่าให้ความเกลียดชังบังดวงตาของเจ้า ท่านพ่อและพี่ชายของเจ้าคงไม่หวังให้เจ้าใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความโกรธแค้นหรอก”

“ทุกคนต่างมีสิทธิ์พูดประโยคนี้กับข้า มีเพียงเจ้าที่ไม่มีสิทธิ์ เจ้าวางใจเถิด ข้าจะต้องข้าลั่วอิ่วด้วยมือของข้าต่อหน้าเจ้าให้ได้”

เซี่ยวอวี๋เซวี่ยนดึงแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินจากไป เหลือไว้เพียงเงาหลังที่เย็นชาเท่านั้น

กู้ชูหน่วนมองตามเงาหลังของเขาที่เดินจากไปโดยไม่พูดไม่กล่าว

เสี่ยวเซวียนเซวียน…

หลังจากการจากลากันครั้งนี้ ทั้งชาตินี้เราก็มิอาจได้พบกันอีกเลยก็เป็นได้

หวังว่า…

เจ้าจะสามารถกลับไปเป็นคนที่ไร้ความกังวลใดๆ ได้เหมือนในอดีต…

เพลิงไฟลุกโชน ทำให้ท้องฟ้ามืดในยามค่ำคืนสว่างไสวขึ้น

กู้ชูหน่วนเดินกอดอกกลับไปยังเผ่าเพลิงฟ้า

เผ่าเพลิงฟ้าที่กว้างใหญ่ถูกเผาไหม้เหลือเพียงเถ้าถ่านอย่างไม่สิ้นสุด

เผ่าเพลิงฟ้าในตอนนี้ถูกเพลิงเผาจนสิ้นซากแล้วจริงๆ

และฆาตกรที่วางเพลิงนั้น มิต้องพูดมากก็รู้ว่าเป็นฝีมือของเซี่ยวอวี๋เซวียน

กู้ชูหน่วนก้าวเดินไปทางบริเวณที่เยี่ยจิ่งหานและคนอื่นๆ หายตัวไป แต่เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็มีผู้อาวุโสสูงและคนอื่นๆ ตามมาอย่างเร่งรีบ

“หัวหน้าเผ่า ตามตัวท่านเจอเสียที”

“เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี้ล่ะ?”

“พวกเขาทั้งสองกำลังสู้กันอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ และสู้กันอย่างดุเดือดมาก พวกข้ามิสามารถเข้าไปใกล้ได้ คนของหุบเขาตันหุยตามไปแล้ว กำลังรอพวกเขาสู้กันให้เสร็จขอรับ”

“ใครชนะใครแพ้กัน?”

“ตอนนี้ยังมิอาจรู้ได้ขอรับ ยังไม่แน่ใจนัก ทว่าเยี่ยจิ่งหานอาจเสียเปรียบกว่าเล็กน้อย”

“รองหัวหน้าเผ่าซือคงล่ะ” กู้ชูหน่วนพลางวิ่งพลางถาม

“ไอ้คนเลวทรามซือคงถูกน่าหลานหลิงลั่วโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส จากนั้นก็ถูกผู้อาวุโสสูงของเผ่าหยกเราโจมตีซ้ำ ตกลงจากหน้าผาสูงไปแล้วขอรับ ตอนนี้น่าหลานหลิงลั่วกำลังพาคนไปตามหาอยู่ขอรับ”

“พวกเจ้าส่งคนไปเสริมอีก ต้องหาตัวซือคงจั่งเฮิ่นให้พบจงได้ หากมีชีวิตต้องได้พบคนเป็น หากตายก็ต้องพบศพ”

“ขอรับ”

ข้างล่างเป็นแม่น้ำอันกว้างใหญ่ และวังวนน้ำกำลังหมุนวน จะหาไอ้คนเลวทรามซือคงให้พบโดยเร็วนั้น เกรงว่าคงมิง่ายเพียงนั้น

“หัวหน้าเผ่า กองกำลังของซือคงจั่งเฮิ่นถูกเยี่ยจิ่งหานทำลายจนหมดสิ้นแล้วขอรับ”

“กองกำลังของเผ่าหยกที่รอดตายก็ถูกคนซุ่มโจมตีของเยี่ยจิ่งหานฆ่าจนหมดด้วยขอรับ”

“หัวหน้าเผ่า สงครามครั้งใหญ่ระหว่างเหวินเส่าอี้และเยี่ยจิ่งหานจบลงแล้วขอรับ”

ประโยคสุดท้าย ทำให้กู้ชูหน่วนหยุดฝีเท้าลงอย่างควบคุมไม่ได้ทันที

“จบลงแล้ว?”