กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 765

กู้ชูหน่วนยังคงส่ายศีรษะดังเดิม

นางสามารถสังหารเขาได้

แต่ให้นางตัดศีรษะของเขาซึ่งนี่ก็ช่างโหดเหี้ยมเกินไป

หากว่า......หากว่าเหวินเส่าอี๋รู้เข้า......

นางไม่กล้าคิดเลยว่าเหวินเส่าอี๋จะเกลียดนางมากเช่นไร

“หรือว่าเจ้าอยากเห็นนางควบคุมศพของข้าและฆ่าคนไม่เลือกหน้าหรือ? แม้ว่า......แม้ว่าข้าจะเป็นเพียงแค่ซากศพๆหนึ่งซึ่งไม่มีกระดูกสะบัก ไม่ได้ถูกพิษก็.......ก็ไม่ได้สำคัญแล้ว สิ่งสำคัญคือ......ข้า......ข้าเป็นระดับเจ็ด......”

ประโยคหนึ่งซึ่งทำให้กู้ชูหน่วนกัดฟันสีเงินไว้แน่น

ลูกน้องของนางกล่าวด้วยความกังวลว่า "ท่านหัวหน้าเผ่าในเมื่อเขากล่าวเล่นนี้แล้วพวกเราก็ตัดศีรษะของเขาเถอะ จิตใจของฮวาอิ่งไม่ปกติ หากว่าเกิดใช้ศพของเขาจัดการกับเผ่าหยกของเรา เกรงว่า......เกรงว่า......"

“ใช่ขอรับท่านหัวหน้าเผ่า เช่นไรเขาก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ ฝืนทนมีชีวิตอยู่ก็เป็นเพียงแค่การเพิ่มพูนความเจ็บปวดทรมานก็เท่านั้น พวกเราตัดศีรษะของเขาก็ถือว่าได้ช่วยเขานะขอรับ”

เผ่าเพลิงฟ้าได้สังหารผู้คนของเผ่าหยกของพวกเขาไปมากมายเช่นนั้น พวกเขาต้องเกลียดชังเข้ากระดูกอยู่แล้ว

อย่างไรก็ตามผู้อาวุโสเผ่าเพลิงฟ้านั้นช่างน่าสลดหดหู่ใจจริงๆ

พวกเขาทนกระทำทารุณต่อเขาอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว

เป็นดีกว่าที่จะตัดศีรษะของเขาเพื่อให้เขาพ้นทุกข์เท่านั้นเอง

“หัวหน้าเผ่ากู้ เจ้า......เจ้ารีบลงมือเถอะ ข้าขอร้องเจ้าหล่ะ......”

ชั่วชีวิตนี้เหวินเฉิงเทียนไม่เคยขอร้องผู้ใดมาก่อน

คิดไม่ถึงว่าก่อนตายกลับต้องขอร้องให้ศัตรูตัวฉกาจของตนสังหารตนเองเสีย

ไม่สามารถที่จะไม่กล่าวว่าเป็นเรื่องน่าประชดประชันยิ่งนักเรื่องหนึ่ง

กู้ชูหน่วนหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด

นางไม่ต้องการตัดแต่ว่านางไม่ตัดไม่ได้

ระดับเจ็ด......

นี่คือระเบิดเวลาที่กำหนดไว้ลูกหนึ่ง

แม้ว่าฮวาอิ่งจะไม่หลอกใช้ศพของเขามาต่อกรกับเผ่าหยก หากบังเอิญว่านำไปต่อกรกับสำนักใดในใต้หล้าหรือว่าฆ่าล้างสังหารทั้งสี่ทิศ......

งั้น......

“ท่านมั่นใจนะว่าเพียงแต่ตัดศีรษะท่านก็พอแล้ว?”

“ข้ามั่นใจ มั่นใจอย่างแน่นอน นี่เป็นวิธีเดียวเท่านั้น”

ต้องการทำลายวิชาเวทมของเผ่าเพลิงฟ้าของพวกเขา นอกจากจะตัดศีรษะในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่วิชาเวทก็จะถูกทำลายไปอยู่แล้ว

“ได้ ทำผิดด้วยแล้ว......"

ในที่สุดใบหน้าอันเจ็บปวดทรมานของเหวินเฉิงเทียนก็ได้ปรากฏรอยยิ้มขึ้น

สำหรับเขาแล้วในตอนนี้ความตายเป็นการหลุดพ้นอย่างหนึ่ง

เขาหลับตาลงและรอความตายที่กำลังจะมาถึง

กู้ชูหน่วนถือดาบขึันอย่างสั่นเทาราวกับว่าได้ตั้งใจแน่วแน่ไว้จึงได้ยกดาบขึ้นตัดศีรษะของเหวินเฉิงเทียนลงมาทั้งที่ยังมีชีวิต

เลือดกระเด็นทั้งสารทิศ

ศีรษะกลิ้งลงกับพื้นและกลิ้งลงไปบนพื้นหลายรอบ

ขอโทษด้วย......เหวินเส่าอี๋......

ข้าก็ไม่ต้องการสังหารท่านพ่อของท่านด้วยวิธีการอำมหิตเช่นนี้

แต่ว่าข้า......ไม่มีทางเลือก.......

ท่านโกรธแค้น......ก็สมควรแล้ว

ใจของกู้ชูหน่วนเต้นเร็วขึ้นและดวงตาก็ได้แดงขึ้นมา

เกือบจะในเวลาที่นางฟันศีรษะของเหวินเฉิงเทียนลงมา เหวินเส่าอี๋และกลุ่มผู้อาวุโสก็ได้วิ่งมาที่นี่จึงเห็นภาพดาบของกู้ชูหน่วนฟันลงบนเหวินเฉิงเทียนพอดี

"ท่านพ่อ......"

เหวินเส่าอี้ตะโกนร้องพร้อมมือทั้งคู่ปิดผนึกไว้ อากาศก็แข็งตัวขึ้นมาในทันใด

เกล็ดหิมะหลายพันเม็ดร่วงลงมาทีละเม็ดๆกลายเป็นบัวหิมะอันแหลมคมพุ่งชู่ว์ๆๆๆเข้าไปยังกู้ชูหน่วน

เขาโกรธแค้นพร้อมกับความเกลียดชังฉายขึ้นในดวงตา ความอบอุ่นในอดีตได้มลายหายไปราวกับเป็นเทพสังหารองค์หนึ่ง

เทพสังหารองค์หนึ่งจากขุมนรกที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้

เย็นยะเยือก

โหดเหี้ยม

หมองหม่น

ทั้งร่างปรากฏเจตนาแห่งการสังหารไม่มีที่สิ้นสุด

กู้ชูหน่วนเจ้าสังหารท่านพ่อของข้า ฆ่าล้างผู้คนในเผ่าของข้า ความแค้นนี้ไม่อาจอยู่รวมโลกได้ข้่เหวินเส่าอี๋สาบานว่าเพียงแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่หนึีงวันข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป ช้าเร็วสักวันหนึ่งข้าก็จะฆ่าล้างสังหารทำลายผู้คนของเผ่าหยกให้สิ้นซาก ไม่ให้หลงเหลืออยู่เลย"