กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 764

"ท่านว่าหล่ะ"

เสียงครูดเสียงหนึ่ง

ฮวาอิ่งดึงดาบสั้นเล่มหนึ่งออกจากร่างพร้อมรอยยิ้มมืดมนในแววตาและก้าวเดินไปทางเหวินเฉิงเทียนทีละก้าวๆ

“เจ้ามีความสามารถก็ฆ่าข้าเลยโดยตรง

"

“ฆ่าท่านโดยตรงหรือ? เช่นนั้นก็เสียเปรียบไปแล้ว ข้าฮวาอิ่งฆ่าคนไม่เคยอฃปล่อยให้คนตายอย่างง่ายดายมาก่อนเกิน ท่านก็ไม่มีข้อยกเว้นเป็นธรรมดา”

นางกล่าวแล้วก็ยกมีดสั้นขึ้นเฉือนลงไปทีละแผลๆบนเนื้อที่แขนซ้ายของเหวินเฉิงเทียน

หนึ่งชิ้น สองชิ้น สามชิ้น สิบชิ้น ร้อยชิ้น......

เลือดสดๆปลิวกระเด็น

บางส่วนกระเด็นลงบนตัวของเหวินเฉิงเทียน

บางส่วนกระเด็นลงบนพื้นและบนตอไม้

บางส่วนกระเด็นใส่ร่างของฮวาอิ่ง

ยิ่งเลือดกระเด็นมากขึ้นฮวาอิ่งก็ยิ่งหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างบ้าคลั่ง

"อ๊า......"

เหวินเฉิงเทียนสูดลมหายใจเย็นเข้าด้วยความเจ็บปวด เขาต้องการที่จะต่อต้านแต่ผู้ที่สูญเสียวรยุทธ์และได้รับบาดเจ็บสาหัสจะเป็นคู่ต่อสู้ของยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกได้ที่ใด

เลือดเนื้อบนแขนของเขาถูกเฉือนออกทีละชิ้นๆ ความเจ็บปวดนั้นทำให้เขาเจ็บปวดมากกว่าบาดแผลนับพันนับหมื่นเป็นหมื่นพันเท่า

เสียงความเจ็บปวดกับเสียงหัวเราะปนเปกันเปรียบเทียบเท่าเสียงอันแปลกประหลาดอย่างยิ่งชนิดหนึ่ง

"ช่างสนุก ช่างสนุก ฮ่าๆๆ......"

"ฉึก......"

ร่วงหล่นลงตามหลังมีดเล่มสุดท้ายทีละแผลๆ แขนซ้ายของเหวินเฉิงเทียนถูกเฉือนออกทีละชิ้นๆจนเหลือเพียงโครงกระดูกอันสมบูรณ์เท่านั้น

เป็นโครงกระดูก โครงกระดูกที่ไม่มีเศษเนื้อติดเหลืออยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว

"ชู่ว์ๆๆ ไม่ได้สมบูรณ์แบบที่สุด มีเลือดสดๆไหลหลงเหลืออยู่บนโครงกระดูก ไม่งั้นเรามาลองดูทางขวากันเถอะ"

ไม่รอให้เหวินเฉิงเทียนกล่าวและไม่ได้รอให้เขาผ่อนคลายลง

เลือดเนื้อบนแขนข้างขวาของเขาก็ถูกเฉือนออกทีละชิ้นๆ ราวกับดีดตัวพิณดังชิ่วๆๆๆๆเช่นนั้น

“อ๊า......เจ้าฆ่าข้าเถอะ เจ้าฆ่าข้าเสียเถอะ”

“ฆ่าท่าน ข้าจะทนฆ่าท่านได้เช่นไรหล่ะ ท่านเป็นถึงพ่อแท้ๆของลูกชายข้า หากว่าข้าฆ่าท่านลยโดยตรง ลูกชายของเราจะต้องตำหนิข้าเป็นแน่ ข้าไม่เพียงแต่จะไม่สังหารคนยังจะต้องปรนนิบัติท่านเป็นอย่างดี ฮ่าๆๆ......"

สด......

กระเด็นกระดอนอย่าวงไร้ที่สิ้นสุด

เหวินเฉิงเทียนหมดสติไปหลายครั้งแล้วก็ปวดจนฟื้นขึ้นมา

เขาต้องการกัดฟันฆ่าตัวตายแต่ฮวาอิ่งไม่ให้โอกาสนี้กับเขาเลยแม้แต่น้อย

สถานที่อันห่างไกล

จู่ๆกู้ชูหน่วนก็หยุดลงกะทันหันและให้สัญญาณมือกับลูกน้องให้สงบเงียบลงก่อน

“เป็นอย่างไรบ้างท่านหัวหน้าเผ่า”

“พวกเจ้าได้ยินเสียงอะไรหรือไม่?”

“เสียง? ไม่มีขอรับ ใช่เสียงของอสุรกายปักษีหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่ เป็นเสียงกรีดร้อง”

ผู้คนตั้งใจฟังอย่างละเอียดแต่กลับไม่ได้ยินสิ่งใดเลย

กู้ชูหน่วนก็รู้สึกแปลกใจ

เมื่อครู่นางได้ยินอย่างชัดเจน

เสียงนั้นอยู่ไม่ไกลจากนางนัก และกรีดร้องอย่างน่าเวทนายิ่งนัก

ตามมาด้วยยังเป็นเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งอันหนึ่ง

มีคนสร้างค่ายกลไว้เพื่อแยกเสียงออกไปหรือ?

“พวกเจ้าไปดูททางโน้น พวกเจ้าตามข้าไป”

กู้ชูหน่วนเร่งความเร็ว

ตลอดทางที่ผ่านไม่เห็นร่องรอยของฮวาอิ่งและคนอื่นๆ

ยิ่งไร้ร่องรอยนางก็ยิ่งรู้สึกว่าฮวาอิ่งอยู่ใกล้ๆ

เดินไปมาอยู่ตลอดทาง

ไม่รู้ว่าเนื่องจากการได้ยินอันแหลมคมกว่าผู้อื่นของนางหรือเปล่าทำให้นางสามารถค้นหาที่มาของเสียงได้จากความผันผวนของคลื่นลมหรือก้อนเมฆ

เข้าใกล้ทีละก้าวๆ

กู้ชูหน่วนได้เห็นเรื่องที่ทำให้นางรู้สึกชาหนังศีรษะมากที่สุดในชีวิตนี้

นั่นเป็นภาพอันโหดร้ายทารุณมากเช่นใด

ฮวาอิ่งใช้ดาบสั้นเล่มหนึ่งเฉือนเลือดเนื้อบนแขนทั้งสองข้างของเหวินเฉิงเทียนออก เฉือนจนเหลือเพียงแค่แต่โครงกระดูกก็ช่างเถอะ

ทั้งยังเฉือนขาทั้งสองข้างของเขาเป็นโครงกระดูกด้วย รวมทั้งจมูก หู ได้ถูกนางเฉือนออกจนหมด

เลือดหลั่งไหลริน ทั่วทั้งพื้นเต็มไปด้วยเลือดเนื้อ

ฉากนั้นเลือดท่วมนองและโหดเหี้ยมอำมหิต