กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 763

สถานที่ที่มืดครึ้มและเปียกชื้นแห่งหนึ่งในเผ่าเพลิงฟ้า

หญิงชุดดำคนหนึ่ง สวมผ้าคลุมหน้าสีดำ นางพยายามรักษาร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสของเหวินเฉิงเทียน

หญิงผู้นั้นดูสง่าผ่าเผยและรูปร่างผอมบาง แต่เป็นเพราะสวมผ้าคลุมหน้า จึงไม่เห็นนางหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ในบางครั้งนัยน์ตาของนางก็เปล่งประกายของความชั่วร้ายและกระหายเลือด นางดูให้ความสนใจกับชายที่อยู่ตรงหน้าเป็นอย่างมาก

แววตาเช่นนี้ เห็นแล้วอึดอัดใจมาก

เหวินเฉิงเทียนรู้สึกเจ็บปวด เจ็บปวดมากจนอดไม่ได้ที่จะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาที่เห็นเป็นดวงตาที่ชั่วร้ายและโหดเหี้ยม

เหวินเฉิงเทียนสะดุ้งตกใจ และต้องการที่จะออกห่างจากดวงตาเหล่านั้น แต่เนื่องจากบาดแผลเปิดอยู่ เขาจึงสูดหายใจเข้าด้วยความเจ็บปวด

แต่เมื่อขยับอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองไร้ซึ่งวรยุทธใด ๆ

กระดูกสะบักของเขาถอดออกเช่นกัน และในชีวิตนี้คงจะไม่สามารถฝึกวรยุทธได้อีก

เขาใช้วิชาเวทเพื่อเชื่อมต่อกระดูกสะบักให้เหวินเส่าอี๋ กระดูกสะบักของเขาจึงถูกทำลาย และไม่สามารถถอดออกมาได้อีก

แต่กระดูกสะบักของเขาถูกถอดออกมา แล้วโยนลงมาตรงหน้า มิน่าล่ะร่างกายของเขาถึงได้เจ็บปวดมากขนาดนี้

"ฟื้นแล้วหรือ？" หญิงชุดดำปัดผมที่ยุ่งบนหน้าผาก เสียงต่ำของนางเผยให้ความมีเสน่ห์

"เป็นเจ้า"

ใบหน้าของเหวินเฉิงเทียนไม่น่ามองมากนัก

เสียงนี้ นัยน์ตานี้ ท่าทางนี้ เขาไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต

หญิงผู้นี้คือฮวาอิ่ง

ฮวาอิ่งเป็นเงาของอดีตหัวหน้าเผ่าหยก

"ไม่ได้พบกันนาน ข้าคิดว่าท่านลืมข้าไปแล้ว" นิ้วมืออันเรียวยาวของฮวาอิ่ง ยกคางของเหวินเฉิงเทียนขึ้น และบังคับให้เขามองหน้านาง นางยิ้ม แต่นัยน์ตาของนางกลับไม่มีรอยยิ้มใด ๆ

นัยน์ตาของเหวินเฉิงเทียนเยือกเย็น และมีร่องรอยของความเกลียดชัง เขาพยายามจะไม่หันหน้าไป และไม่อยากเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดและน่าขยะแขยงของนาง

"ผ่านมาหลายสิบปีแล้ว ท่านยังโกรธข้าอยู่อีกหรือ？จะว่าไปแล้วข้าก็ช่วยให้ท่านได้เป็นหัวหน้าเผ่า ท่านไม่รู้สึกซาบซึ้งบ้างเลยหรือ？"

"สิ่งที่ข้าไม่อยากเป็นมากที่สุดในชีวิต คือเป็นหัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้า"

"แล้วข้ายังให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่งแก่ท่านด้วย ท่านไม่อยากรู้หรือว่าในตอนนี้บุตรชายที่น่าสงสารผู้นั้นของท่านเป็นอย่างไรบ้าง？"

เหวินเฉิงเทียนกล่าวอย่างเย็นชา "ข้ามีบุตรชายเพียงคนเดียว นั่นก็คือเหวินเส่าอี๋"

"ข้ารู้ว่าท่านต้องไม่ยอมรับเขา ดังนั้นหลังจากที่ข้าให้กำเนิดเขา ข้าก็ฆ่าเขา จุ๊ ๆ ๆ ท่านคงไม่รู้ว่าตอนที่เขาเกิดมา เขาหน้าตาเหมือนท่านมากแค่ไหน และท่านคงไม่รู้ว่าตอนที่ข้าฆ่าเขา เขาร้องไห้มากแค่ไหน"

ทุกคำพูดของฮวาอิ่ง ทำให้ใบหน้าของเหวินเฉิงเทียนมืดมน

"ท่านอยากรู้หรือไม่ว่าข้าฆ่าเขาอย่างไร？"

"ฮวาอิ่ง เขาเป็นคนที่เจ้าอุ้มท้องมาเก้าเดือน เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง แต่เจ้า เจ้าไม่เพียงแต่จะฆ่าลูกที่คลอดออกมาด้วยตัวเอง แต่เจ้ายังไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย แล้วยังกล้าพูดจาโอ้อวดต่อหน้าข้าได้อย่างเต็มปากเต็มคำ"

"อุ้มท้องมาเก้าเดือนแล้วอย่างไร？ก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่ชั่วร้าย เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงให้กำเนิดเด็กคนนั้นกับท่าน？เผ่าหยกและเผ่าเพลิงฟ้าขัดแย้งกัน ข้าอยากเห็นการตกผลึกของทั้งสองเผ่า พวกท่านจะโกรธจนตายอยู่ตรงนั้นหรือไม่ และข้าก็อยากเห็นว่าหากจักรพรรดิเยี่ย ไอ้สุนัขชั่วช้านั่นรู้เข้าแล้วจะเป็นอย่างไร ฮ่า ๆ ๆ......"

"วิปริตไปแล้ว เจ้ามันเป็นหญิงวิปริต......"

"ข้าวิปริต แต่ข้าก็ไม่เคยคิดเลยว่าผู้อาวุโสสูงสุดของเผ่าเพลิงฟ้าของพวกท่านจะมือยาวขนาดนั้น ข้าอยากจะบีบคอเด็กคนนั้นในตายตั้งแต่อยู่ในท้อง แต่ข้าจะปล่อยให้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการได้อย่างไร ดังนั้นข้าจึงยอมให้กำเนิดเขา"

"ท่านอยากจะกำจัดข้าให้สิ้นซาก ข้าจึงเปลี่ยนใจ และฆ่าเขาด้วยมือของตัวเอง ข้าบีบคอเขาจนตาย เพียงเพราะต้องการให้ท่านนึกเสียใจ และทำให้ท่านต้องทนทุกข์ทรมาน หากไม่ใช่เพราะท่านอยากจะกำจัดข้าให้สิ้นซาก บุตรของท่านก็คงไม่ตายในทันทีที่คลอดออกมา"

"อ้อ อีกอย่าง ข้าจะบอกความลับอีกอย่างหนึ่งกับท่าน ตอนที่บุตรชายของท่านคลอดออกมาเป็นคืนที่สิบห้า เขาเกิดมาพร้อมกับคำสาปโลหิตในร่างกายของเขา จุ๊ ๆ ๆ เมื่อคำสาปโลหิตสำแดงฤทธิ์ก็ต้องทุกข์ทรมาน บุตรชายของท่านช่างน่าเวทนา......"

"พอได้แล้ว......"