ไป๋หลี่สยงจับตัวชาวบ้านของหมู่บ้านตระกูลหลินนับร้อยคน และไม่ได้กลับไปยังตระกูลไป๋หลี่
แต่กลับไปที่ภูเขาหมาป่าหิมะ
เขาพาชาวบ้านทุกคนไปยังส่วนลึกของภูเขาหมาป่าหิมะ
แต่ตนเองกลับอยู่ยอดเขาอีกลูกหนึ่งด้านนอกและจ้องมองทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้น
กู้ชูหน่วนมองขึ้นไป
เพียงแค่ครั้งเดียวก็สามารถมองออกได้แล้วว่า ภูเขาหมาป่าหิมะถูกสร้างค่ายกลเอาไว้ นอกจากค่ายกลจะเปิดออก มิเช่นนั้นพวกเขาจะไม่สามารถออกไปได้อย่างแน่นอน
บนยอดเขา ไป๋หลี่สยงผู้หยิ่งยโสเมื่อครู่ บัดนี้กลายเป็นเหมือนขันทีตัวน้อยราวกับขาสุนัข อยู่ข้างกายสุภาพบุรุษผู้ศูงศักดิ์ในชุดผ้าทองามวิจิตร ทั้งยิ้มและโค้งคำนับต่อเขาอย่างต่อเนื่อง
ไป๋หลี่หมิงคุณชายในชุดผ้าทอสีหน้าหยิ่งยโสและไม่มีใครอยู่ในสายตา
ข้างกายไป๋หลี่หมิงยังมีวัยกลางคนอายุราวสี่สิบ คนวัยกลางคนคนนี้แววตาชัดเจน เห็นได้ชัดว่าฝีมือของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ทว่าเขาเพียงยืนอยู่ข้างกายไป๋หลี่หมิง ซึ่งชัดเจนว่าเขานั้นเป็นองครักษ์ผู้ซื่อสัตย์คนหนึ่ง
นอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีชายหนุ่มที่สวมหน้ากากผีอยู่คนหนึ่ง
ชายหนุ่มคนนี้มีปานอยู่บนขาทั้งสองข้าง และกำลังเล่นขลุ่ยหยกขาวราวหิมะในมืออยู่บนรถเข็น
เพราะว่าสวมหน้ากากผีไว้ จึงทำให้ผู้คนรอบๆ มิอาจรู้ว่าโฉมหน้าเขาเป็นอย่างไร แต่ทว่าเขาเพียงแค่นั่งอยู่บนรถเข็น กลับมีความรู้สึกสูงส่งขัดขืนไม่ได้ และความสูงส่งนี้มีมาตั้งแต่กำเนิด ทำให้ผู้คนไม่อาจละสายตาไปได้
ไป๋หลี่สยงยิ้มอย่างมีความสุข และกล่าวอย่างเอาใจว่า “คุณชาย หมาป่าหิมะโปรดปรานเนื้อ โดยเฉพาะเนื้อมนุษย์สดใหม่ ครั้งนี้เราปล่อยคนนับร้อยเป็นเหยื่อล่อ จักต้องเรียกหมาป่าหิมะออกมาได้อย่างแน่นอนขอรับ รอให้หมาป่าหิมะออกมา ด้วยความสามารถของคุณชายแล้ว ต้องปราบหมาป่าหิมะได้แน่ ในที่ใกล้จะถึงนี้ คุณชายต้องได้รับรางวัลและทำให้โลกสะพรึงอย่างแน่นอนขอรับ”
ไป๋หลี่หมิงชอบใจ และกล่าวอย่างเย่อหยิ่งว่า “หากเรื่องนี้ทำสำเร็จ ข้าจะตบรางวัลหนักๆ ให้เจ้าแน่นอน”
“ขอบพระทัยคุณชายขอรับ คุณชายจักต้องปราบหมาป่าหิมะได้อย่างแน่นอน”
หมาป่าหิมะยังไม่ออกมา ไป๋หลี่หมิงก็รู้สึกว่าตนปราบมันได้สำเร็จไปแล้ว
ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยที่อยู่ข้างกายเยี่ยจิ่งหานอดมิได้ที่จะหัวเราะเยาะและดูถูก
มาถึงก็ไม่เห็นด้วยกับวิธีการของพวกเขา
และใช้คนนับร้อยมาเป็นเหยื่อล่อ เพื่อดึงดูดหมาป่าหิมะออกมา วิธีการนี้ช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน
แม้นจะปราบหมาป่าหิมะได้ ทว่าหมาป่าหิมะก็เป็นเพียงอสุรกายระดับหนึ่งเท่านั้น มีอะไรน่าโอ้อวดนัก
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สัตว์เลี้ยงตัวโปรดของพระชายาในปีนั้น เป็นถึงระดับห้าเชียวนะ
มิรู้เช่นกันว่าเพราะเหตุใดนายท่านถึงได้ตกลงเป็นแขกผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่ได้ จากที่พวกเขาสอดส่องดูมา ตระกูลไป๋หลี่ที่กว้างใหญ่นี้ ไม่มีของดีอะไรเลย
นึกย้อนไปเมื่อสามปีก่อนหลังจากที่พระชายาตายไป ถึงแม้นายท่านจะปลดคำสาปโลหิตออกไปได้แล้ว แต่กลับถูกพลังตอบโต้ของตนทำร้ายจนสาหัส ทำให้ขาทั้งสองข้างทุพพลภาพอีกครั้ง บวกกับอาการบาดเจ็บสาหัสมาหลายปี ทำให้เขาเกือบจะเสียชีวิต
สามปีมานี้ นายท่านก็มิได้รักษาตัวดีๆ แต่กลับนำกาขังวิญญาณ เดินทางไปทั่วทุกแห่งหน เพื่อตามหาหนทางที่จะช่วยให้พระชายาฟื้นคืนชีพได้
สามปีแล้ว เป็นเวลาสามปีเต็มที่พวกเขาไม่ได้เห็นนายท่านยิ้มเลย
ครั้งนี้ พวกเขาได้ยินมาว่าของเหลววิญญาณไท่ยีของรัฐปิงสามารพเลี้ยงพลังวิญญาณได้ ทั้งยังสามารถปลุกวิญญาณให้ฟื้นคืนชีพได้ด้วย
นายท่านจึงยอมแลกด้วยทุกอย่างโดยไม่สนใจ เดินทางข้ามทวีปจากรัฐเยี่ยมาที่รัฐปิง
รัฐเยี่ยและรัฐปิงเป็นสองแผ่นดินที่แตกต่างกัน
รัฐปิงกว้างใหญ่เพียงนี้ มิรู้ว่าของเหลววิญญาณไท่ยีจะอยู่ที่ใดกัน
พวกเขาไม่รู้แม้กระทั่งของเหลววิญญาณไท่ยีนี้มีอยู่บนโลกใบนี้จริงหรือไม่
บนภูเขาหมาป่าหิมะ
เหล่าชาวบ้านของหมู่บ้านตระกูลหลินต่างก็หวาดกลัวจนมิสบายใจ ต่างก็รวมกลุ่มกันและกล่าวอย่างใจร้อนว่า “พวกเขาพาเรามาที่นี่ทำไมกัน? หรือว่าจะฆ่าพวกเราที่นี่อย่างนั้นหรือ”
“หากจะฆ่าจริงๆ ก็คงฆ่าตั้งแต่อยู่ที่หมู่บ้านตระกูลหลินแล้ว จะลำบากพาพวกเรามาที่นี่ทำไมกัน”
“หรือว่าอยากจะให้เราเก็บเกี่ยวสมุนไพรที่ภูเขาแห่งนี้งั้นหรือ?”
“ภูเขาแห่งนี้ดูมืดมนน่าขนลุกนัก คงไม่มีสัตว์ร้ายหรอกกระมัง?”
“เป็นสัตว์ร้ายก็คงดี เกรงว่าจะมีอสุรกายน่ะสิท่า”
เมื่อได้ยินคำว่อสุรกาย บางคนที่ขี้กลัวต่างก็ร่ำไห้ออกมา
กู้ชูหน่วนจ้องมองรอบๆ จากนั้นก็มีเสียงอันเย็นยะเยือกค่อยๆ ดังแว่วออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
ไม่อัพจบเหรอคะ...
เป็นนางเอกที่นิสัยแย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา...
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...
รออัพเดทอยู่นะคะ...