กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 796

"โฮก ๆ ......"

ดวงตาของเจ้าเสือน้อยเปล่งประกาย ท่าทางดูกระตือรือร้น ราวกับว่าพบของล้ำค่ามากมาย

เซี่ยวอวี่เซวียนคว้าด้านหลังคอเสื้อของกู้ชูหน่วน แล้วเหวี่ยงนางกลับไป "เจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ？รู้อยู่ว่าข้างหน้ามีอันตราย เจ้ายังจะวิ่งเข้าไปอีก"

"โฮก ๆ ......"

เจ้าเสือตัวน้อยต้องการจะปกป้อง และแยกเขี้ยวใส่เซี่ยวอวี่เซวียน ราวกับว่าหากเซี่ยวอวี่เซวียนกล้าที่จะทำร้ายกู้ชูหน่วน มันจะกระโจนใส่เซี่ยวอวี่เซวียนในทันที

เซี่ยวอวี่เซวียนหยิบพัดขึ้นมาเคาะหัวของเจ้าเสือน้อย "เขี้ยวยังไม่งอกเลย จะมาแยกเขี้ยวอะไรกัน เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะตัดกรงเล็บเสือของเจ้า"

เจ้าเสือน้อยกลัวจนหัวหดและซ่อนตัวอยู่ข้างหลังกู้ชูหน่วน มันรู้สึกหวาดกลัวเซี่ยวอวี่เซวียน

กู้ชูหน่วนเบ้ปาก

นางคิดว่าเจ้าเสือน้อยตัวนี้จะเก่งกาจเสียอีก

ที่แท้ก็ไม่ได้เรื่อง

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า "ข้าเกิดมาในตระกูลที่ตกต่ำ ตระกูลของข้าไม่มีสายสนกลใน ดังนั้นข้าจึงต้องพึ่งพาตัวเอง หากอยากได้สิ่งที่ดีที่สุดก็ต้องเสี่ยง อีกอย่างท่านพ่อของข้าก็ป่วยหนักมาก หากจะรักษาเขาจำเป็นต้องมีสมุนไพรชนิดนี้ แต่ข้าก็ยังหาไม่เจอ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่สามารถจากไปได้"

"ท่านพ่อของเจ้าเป็นอะไร หากต้องการสมุนไพรอะไร ข้าจะช่วยหาให้เจ้า แต่เจ้าต้องออกไปจากที่นี่"

"เสี่ยวเซวียนเซวียน......เจ้าก็เห็นว่าตลอดทางที่พวกเรามาที่นี่ พวกเราไม่ได้พบเจออันตรายใด ๆ ดังนั้นเจ้าอย่าไล่ข้าไปได้หรือไม่？"

แต่สิ่งที่ยากคือกู้ชูหน่วนอ่อนโยนลง และแสดงท่าทางที่ออดอ้อนกับเขา

แล้วเซี่ยวอวี่เซวียนจะทนไหวได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้นนางเรียกเขาว่าเสี่ยวเซวียนเซวียน ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงใครบางคน

"ข้าให้เจ้าไปจากที่นี่ก็เพื่อตัวเจ้าเอง"

"ข้ารู้ ข้าสัญญาว่าจะไม่ก่อเรื่องอีก ดีหรือไม่？"

"......"

"อีกอย่างข้าก็มีท่านคอยปกป้องไม่ใช่หรือ？แล้วข้าจะเป็นอันตรายได้อย่างไร？"

"ที่นี่มีอสุรกายที่ดุร้าย พวกเราไม่พบพวกมัน ก็นับว่าเป็นโชคดีของพวกเรา แต่......"

"ใช่ ข้าคำนวณดูแล้ว วันนี้ท่านโชคดีและควรจะมีเพื่อนใหม่ เป็นเพื่อนกบข้าเถอะ วันข้างหน้าของเจ้าจะได้งดงามคิดสิ่งใดก็จะได้สมดังใจปรารถนา"

เซี่ยวอวี่เซวียน "......"

เซี่ยวอวี่เซวียนทนต่อการหลอกล่อของนางไม่ไหว จึงตกลงที่จะพานางเข้าไปกับเขาด้วย

เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ต่างก็มาแล้ว และมาอย่างรวดเร็ว

หากของเหลววิญญาณไท่ยีถูกเยี่ยจิ่งหานเอาไปแล้วก็ดี

แต่หากถูกเหวินเส่าอี๋......

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เซี่ยวอวี่เซวียนก็เป็นกังวลและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

แต่หญิงผู้นั้นกลับเก็บสมุนไพรชั้นยอดมาตลอดทาง และโยนมันลงในกระสอบทีละต้น

เมื่อเจ้าเสือน้อยเห็นสมุนไพรที่นางเก็บสมุนไพร มันก็ทำตามนาง เจ้าเสือน้อยคาบต้นสมุนไพรทีละต้นแล้วใส่ลงในกระสอบ

ด้วยความเร็วของพวกเขาแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะตามทัน และพบของเหลววิญญาณไท่ยี่

"ข้ารีบ จะต้องรีบไปให้ถึงจุดที่ลึกที่สุด สมุนไพรพวกนั้นของเจ้า ค่อยออกมาเก็บทีหลังได้หรือไม่？"

กู้ชูหน่วนหอบหายใจ "ไม่ได้ สมุนไพรเหล่านี้ล้ำค่ามาก หากข้าไม่เก็บ ผู้อื่นต้องมาเก็บไปอย่างแน่นอน"

กู้ชูหน่วนไม่คิดเลยว่ายิ่งเข้าไปในหุบเขาเจียงเจ๋อซานลึกเท่าไหร่ ในนั้นก็จะยิ่งมีสมุนไพรชั้นยอดมากขึ้นเท่านั้น

และแต่ละต้นก็มีราคาไม่น้อย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสองยอดฝีมือระดับหกต่อสู้กันที่หุบเขาเจียงเจ๋อซาน ทำให้อสุรกายทั้งหมดวิ่งออกไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่พบอสุรกาย

หรือว่าเดิมทีที่นี่ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เล่าลือกัน

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นางไม่สามารถปล่อยผ่านสมุนไพรเหล่านี้ไปได้

กู้ชูหน่วนละโมบโลภมาก

แต่เจ้าเสือน้อยโลภยิ่งกว่า และนำสมุนไพรที่เพิ่งถอนมาได้ใส่ลงในกระสอบ

เซี่ยวอวี่เซวียนโกรธจนพูดไม่ออก

ที่นี่นอกจากอสุรกายแล้ว ยังมีตระกูลไป๋หลี่และตระกูลซั่งกวน

หากได้พบกับพวกเขา นางก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตรอด

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามจะระงับความโกรธ

"เมื่อครู่ใครบอกว่าจะไม่ก่อเรื่องวุ่นวายอีก"

"ข้าเอง ข้าไม่ก่อเรื่องวุ่นวายเสียหน่อย ข้าเพียงแค่เก็บสมุนไพรที่ไม่มีเจ้าของเท่านั้น"

"แต่ข้ามีเรื่องเร่งรีบ และต้องเข้าไปในส่วนลึกของหุบเขาเจียงเจ๋อซานเดี๋ยวนี้"

เขาล้มลง แต่ก็หลุดพ้นจากความโกลาหลของอสุรกาย

คิดไปคิดมาแล้ว ดวงตากลมโตของเซี่ยวอวี่เซวียนจ้องมองไปที่ดอกไป่หลิงที่อยู่ไม่ไกล

ดอกไป่หลิงเป็นสีขาวราวกับหิมะ แม้แต่ใบไม้ก็ยังเป็นสีขาวราวหิมะ

ดอกไม้ชนิดนี้เหมือนกับดอกพลับพลึงสีแดง เป็นดอกไม้แห่งความตาย

อย่างไรก็ตาม น้ำดอกไป่หลิงสามารถรักษาดวงวิญญาณได้

สรรพคุณของมันไม่ได้ผลเท่ากับของเหลววิญญาณไท่ยี แต่มันสามารถทำให้ดวงวิญญาณอยู่ได้นานถึงสามเดือน

เซี่ยวอวี่เซวียนรู้สึกดีใจ และคนทั้งหมดก็ตื่นเต้น

ระหว่างดอกไป่หลิงกับมู่หน่วน เขาตัดสินใจเลือกดอกไป่หลิง เพื่อรักษาดวงวิญญาณของกู้ชูหน่วน

อีกด้านหนึ่ง

กู้ชูหน่วนพยายามที่จะตามหาเซี่ยวอวี่เซวียน แต่บังเอิญได้พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมหน้ากากผีและขาพิการทั้งสองข้าง

ดูเหมือนว่าชายหนุ่มผู้นั้นจะได้รับบาดเจ็บสาหัส และรถเข็นก็ถูกทำลาย เขาล้มลงกับพื้นและไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ และเลือดก็ไหลออกจากหลายส่วนของร่างกาย

ข้าง ๆ เขายังมีชายหนุ่มอีกสองคนที่ได้รับบาดเจ็บและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เช่นกัน

กู้ชูหน่วนจำได้แล้ว

ชายผู้นี้เป็นพวกเดียวกับตระกูลไป๋หลี่

ในวันนั้นชาวบ้านในหมู่บ้านตระกูลหลินถูกขับไล่เข้าไปเป็นเหยื่อล่อในหุบเขาอสุรกาย ชายผู้นี้ก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย

ผู้คุ้มกันสองคนนั้นน่าจะเป็นลูกน้องของเขา

กู้ชูหน่วนก้าวไปข้างหน้า รางเพียงแค่มองไปเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า "ถูกพิษหรือ？อีกทั้งยังเป็นพิษจุ้ยอินเซียงราชาแห่งพิษอีกด้วย เจ้าขโมยสมบัติหายากอะไรไป ถึงได้ถูกพิษที่ประหลาด และหาได้ยากเช่นนี้"

เยี่ยจิ่งหานก็จำได้เช่นกัน

หญิงผู้นี้เป็นผู้ที่โยนไข่หมาป่าหิมะในวันนั้น และเป็นผู้ที่ทำให้ตระกูลไป๋หลี่ต้องยุ่งเหยิง

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกมา และค้นตัวเขาอย่างไม่เกรงใจ

เยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างโกรธเคือง "เจ้ากำลังทำอะไร？"

"จะทำอะไรได้อีก แน่นอนว่าจับโจร"

"บังอาจ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร"