กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 798

ชิ่ว......

อากาศได้หยุดชะงักลงในทันใด

ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยอ้าปากค้าง ตกใจมากจนแทบจะกลืนไข่ฟองหนึ่งลงไปได้

รูม่านตาของเยี่ยจิ่งหานหดตัวลงพร้อมจ้องมองไปยังกาขังวิญญาณและฝากาขังวิญญาณบนพื้นด้วยความว่างเปล่า

ฝากาถูกเปิดออก ดวงจิตภายในได้ลอยออกมาทีละดวงๆแล้วหมุนเป็นวงกลมรอบศีรษะของกู้ชูหน่วนไม่หยุด

ใช้เวลาเกือบหนึ่งนาทีดวงจิตก็เริ่มสลายไป บินไปทั่วสารทิศจากนั้นก็หายไปหมดในชั่วพริบตา

ในขณะที่ดวงจิตล่องลอยออกมากู้ชูหน่วนราวกับว่าถูกพลังดึงดูดดูดเข้าไป

บางอย่างหลั่งไหลเข้ามาในสมองของนางซึ่งอัดเข้าจนเต็มทั้งสมอง

ความรู้สึกราวกับถูกไฟดูดเช่นนี้นางไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางรู้สึกว่าประกายแสงเหล่านี้ราวกับว่าต้องการกลืนนางลงไปรวมเป็นหนึ่งเดียว ซึ่งทำให้สมองของนางเจ็บปวดราวถูกฉีกขาดเป็นพักๆ

นางตกใจเสียแล้ว

ปฏิเสธอย่างมีเงื่อนไขแต่ว่าดวงจิตของนางอดไม่ได้ที่จะตามประกายแสงไป

ที่โชคดีคือ

ประกายแสงเหล่านั้นเพียงแค่หมุนล้อมรอบร่างของนางครู่เดียวจากนั้นก็ล่องลอยกระจายไปทั้งสี่ทิศ

"ไม่......เป็นไปไม่ได้......อาหน่วน......"

เยี่ยจิ่งหานกล่าวด้วยความตระหนกตกใจ

การเปลี่ยนแปลงอันใหญ่หลวงทำให้ร่างกายอันชาของเขาเคลื่อนไหวขึ้น มือทั้งคู่ยันกับพื้น แล้วลุกนั่งขึ้นและต้องการเก็บประกายแสงเหล่านั้นเอาไว้ แต่ขาทั้งสองข้างกลับไม่สามารถขยับเดินได้ วรยุทธ์ก็ไม่สามารถใช้ได้

แม้ว่าเขาจะพยายามคลานไล่ตามไปก็ไม่สามารถไล่ตามสิ่งใดได้เลย

ดวงจิตของกู้ชูหน่วนถูกแบ่งออกเป็นหลายเศษเสี้ยว แต่ละเศษเสี้ยวได้ล่องลอยกระจัดกระจายไปในทิศทางที่ต่างกัน

แม้ว่าเขาจะอยู่ในช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์แต่ก็ไม่สามารถตามดวงจิตทั้งหลายของกู้ชูหน่วนกลับมาได้ในเวลาเดียวกัน

กู้ชูหน่วนกุมศีรษะเอาไว้

ปวดทรมาน

เหตุใดสมองของนางถึงได้ปวดขนาดนี้

อาหน่วน......

เขากำลังเรียกหาผู้ใด?

เรียกนางหรือ?

เหตุใดได้ยินคำว่าอาหน่วนนี้แล้วในใจถึงได้ทรมานมากเช่นนี้?

ไม่รอให้กู้ชูหน่วนตอบสนองเยี่ยจิ่งหานก็บีบคอนางเอาไว้แน่น "เจ้ากลับปล่อยดวงจิตของนางไป เจ้ารู้หรือไม่ว่าดวงจิตล่องลอยออกไปแล้วก็ยากที่จะตามกลับมาได้อีก"

“อึก......ปล่อยนะ เจ้ารีบปล่อยข้านะ......”

“ข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้า......”

เยี่ยจิ่งหานจ้องตาถลน

ลักษณะท่าทางอันใด

อารมณ์ความรู้สึกอันใด

ในช่วงเวลาที่ดวงจิตของกู้ชูหน่วนล่องลอยหายไปจนหมด

ดูเหมือนว่าเขาได้กลายร่างเป็นปีศาจพร้อมด้วนดวงตากระหายเลือดคู่แดงเดือดและรัศมีการสังหารบนร่างได้บีบกู้ชูหน่วนอย่างรุนแรงไม่ยอมคลายมือ แทบอยากจะบีบคอกู้ชูหน่วนให้ตายทั้งเป็น

“แค่กๆ......หากเจ้าไม่ปล่อยก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”

ให้ตายสิ ถูกพิษจุ้ยอินเซียงแล้วเหตุใดเขาถึงยังมีเรี่ยวแรงมหาศาลเช่นนี้อีก

กู้ชูหน่วนยังคงดิ้นรนไม่หยุดแต่ก็ยังถูกเขาบีบจนสีหน้าแดงจนกระทั่งเขียวแปร๊ดโดยที่ไม่สามารถหายใจได้

มือทั้งคู่ของชายผู้นี้เสมือนกำแพงเหล็กซึ่งนางจะต่อต้านเช่นไรก็ไร้ประโยชน์

รวมทั้งรัศมีแห่งการสังหารและความโกรธรอบตัวเขาซึ่งทำให้กู้ชูหน่วนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นเป็นครั้งแรก

อากาศเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆและเปลือกตาของกู้ชูหน่วนก็หนักอึ้งขึ้นมา

นางกัดฟันพร้อมมือทั้งสองข้างซึ่งยอมแพ้และดึงกางเกงของเขาลงมา

วิธีนี้ได้ผลจริงๆ

เยี่ยจิ่งหานปล่อยมือข้างหนึ่งต่อต้าน

กู้ชูหน่วนอาศัยโอกาสพยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่ปัดมือที่บีบคอของนางทิ้งและอยู่ให้ห่างจากเยี่ยจิ่งหาน

ยังไม่ทันที่นางจะสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเยี่ยจิ่งหานก็บีบขึ้นมาอีกครั้ง

กู้ชูหน่วนก็โมโหและตะลุมต่อสู้กับเขาขึ้นมา “เจ้าเห็นว่าข้าไร้ความสามารถหรือ”

เรี่ยวแรงของกู้ชูหน่วนไม่แข็งแรงเท่าเยี่ยจิ่งหาน

เยี่ยจิ่งหานถูกวางยาพิษและทั้งร่างก็ชา หากไม่ใช่เนื่องด้วยความโมโหเขาก็จะไม่สามารถที่จะเคลื่อนไหวได้ ด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนจึงมีพละกำลังทัดเทียมกัน

การต่อสู้ของพวกเขาก็ยิ่งคลุมเครือ

ครู่หนึ่งนางกดเขาเพื่อทุบตี

ครู่หนึ่งเขากดนางเพื่อทุบตี

ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยมองอย่างตะลึงกันหมด

"ตุ๊บ......"

เยี่ยจิ่งหานต่อยกู้ชูหน่วนอย่างแรง

ต่อยจนเลือดกำเดาของกู้ชูหน่วนไกลลงมาจนนางรู้สึกว่าจมูกของนางเบี้ยวไปแล้ว

กู้ชูหน่วนโมโหขึ้นมา "ตบตีคนไม่ต่อยหน้า เจ้าไม่มีแม้แต่สามัญสำนึกนี้เลยหรือ?"

"ตุ๊บ......"