กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 799

นางกัดฟันและล้มลงอีกครั้ง

"เจ้าบาดเจ็บสาหัสมาก ข้าจะช่วยจัดการพันแผลให้และช่วยเจ้ากำจัดพิษจุ้ยอินเซียง เพื่อจะได้ไม่หลงเหลือผลที่ตามมาของพิษจุ้ยอินเซียง และถือเป็นการชดเชยเล็กน้อย"

นางพูดจบก็หยิบยาอายุวัฒนะที่เก็บได้จากตระกูลซั่งกวนออกมาบดเป็นผงและทาให้เขา

จากนั้นใช้เข็มเงินเพื่อทำให้เลือดที่ปนเปื้อนพิษออกมาที่ข้อมือและทำการกรีดข้อมือของเขาเพื่อจะได้ปล่อยเลือดออกมา

เลือดของเยี่ยจิ่งหานมีสีดำและมีกลิ่นเหม็นเน่า

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

"เจ้าไม่เพียงแค่ถูกพิษจุ้ยอินเซียงเท่านั้น ร่างกายของเจ้ายังถูกพิษชนิดอื่นอีกจำนวนมาก แต่เจ้าช่างเข้มแข็งเหลือเกิน พิษร้ายเช่นนี้คาดว่าคงอยู่รบกวนเจ้ามากว่าสิบปีแล้ว แต่เจ้ายังคงมีชีวิตอยู่"

"ไม่สิ พิษของเจ้าได้ถูกกำจัดไปแล้วช่วงหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ถูกกำจัดจนหมดสิ้น แต่ก็ถูกกำจัดไปมากพอสมควร เพียงแต่จู่ๆ ก็กลับมาออกฤทธิ์อีกครั้ง"

"ใครกันช่างเก่งกาจเช่นนี้ แม้แต่พิษร้ายแรงเช่นนี้ก็สามารถกำจัดได้"

แววตาของชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยเป็นประกาย

กู้ชูหน่วนกระแอมเสียงดัง

"หากเป็นเมื่อก่อนก็อาจพอมีทางรอด แต่ตอนนี้......นายท่านของท่านไม่ถือว่าเป็นคนแล้วที่สะสมรวบรวมความเจ็บป่วยมาทั้งหมดมาไว้รวมกันและฝืนเก็บกลั้นเอาไว้ แม้แต่พิษก็ฝืนเก็บกลั้นเอาไว้จึงทำให้ขาทั้งสองข้างเน่าเปื่อยเช่นนี้"

"เช่นนั้นแล้วสามารถกำจัดได้หรือไม่และขาทั้งสองข้างของนายท่านสามารถรักษาให้หายได้หรือไม่?" ชิงเฟิงถามด้วยความร้อนใจ

กู้ชูหน่วนจัดการบาดแผลและตอบกลับไปอย่างไม่เกรงใจ "รักษาไม่ได้ ข้าไม่ได้เป็นเทพพระเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์เสียหน่อย ต่อให้เป็นเทพเจ้า เช่นนั้นก็ยากที่จะรักษาให้หายได้"

เยี่ยจิ่งหานไม่ได้สนใจร่างกายของตัวเองเลยสักนิด

เช่นนั้นแล้วมีหรือที่เขาจะใส่ใจขาทั้งสองข้างของเขา

เขาจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างโกรธเคืองและแทบอดไม่ได้ที่อยากจะดึงหนังของนางออกมา

กู้ชูหน่วนปรบมือและมองดูหน้าอกของเขาที่หายใจแรงด้วยความโกรธ ใบหน้าของเขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จากนั้นนางจึงพยายามออกห่างผู้ชายอันตรายคนนี้

"เอ่อ อีกเพียงครึ่งวันพิษจุ้ยอินเซียงก็ถูกกำจัดไปหมดแล้ว พิษของลูกน้องทั้งสองคนของเจ้า ข้าก็ได้กำจัดให้พวกเขาแล้วและต้องใช้เวลาครึ่งวันเช่นกันถึงจะกำจัดหมดไป เช่นนั้นเจ้าอย่าได้ก่อเรื่องให้ข้าอีกเลย ถึงอย่างไรเสียการได้ช่วยชีวิตคนอื่นก็ถือเป็นพระคุณที่ยิ่งใหญ่กว่าสวรรค์"

"ข้าจะฆ่าเจ้า"

เยี่ยจิ่งหานกระโดดขึ้นอีกครั้งด้วยความโมโห

กู้ชูหน่วนตกใจมาก

ตอนที่ทำการรักษาให้กับเขา นางได้แอบใส่ยาชาให้กับเขา เหตุใดเขาถึงยังขยับตัวได้อีก

เมื่อมองดูเขาแทบจะกลืนกินคนอื่น รวมไปถึงมีชีวิตชีวามากขึ้นเรื่อยๆ

กู้ชูหน่วนไม่สนใจว่าเยี่ยจิ่งหานจะฟังที่นางพูดหรือไม่ จากนั้นจึงหันหน้าเดินออกไป

ต่อให้นางโง่เขลานางก็รู้ได้ว่าครั้งนี้นางได้สร้างปัญหากับผู้มีอำนาจที่โหดร้ายเข้าแล้วคนหนึ่ง

ตระกูลมู่ เกรงว่านางคงจะอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

หากยังคงอยู่ต่อไป เช่นนั้นคงต้องตายลงด้วยเงื้อมมือของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าแน่ๆ

และถึงขั้นทำร้ายตระกูลมู่ไปทั้งหมดแน่ๆ

กู้ชูหน่วนหนีออกไป ในที่สุดนางก็ออกมาจากส่วนที่ลึกสุดของหุบเขาเจียงเจ๋อซานได้

ไกลออกไป นางเห็นเจ้าเสือน้อยลากกระสอบป่านขนาดใหญ่ที่ชำรุดมายังตรงหน้าของนางด้วยความพยายาม

กระสอบป่านนั้นมีขนาดใหญ่กว่ามันหลายเท่า เมื่อมองแวบเดียว หากไม่รู้ก็คงจะคิดว่ากระสอบป่านมีขาและเดินได้ด้วยตัวเอง

"(เสียงคำราม)......"

เจ้าเสือร้องร้องคำรามออกมาด้วยความดีใจ ราวกับกำลังโอ้อวด

กู้ชูหน่วนรู้สึกขบขันในท่าทางของมัน

"พืชสมุนไพรในกระสอบป่านขนาดใหญ่นี้ล้วนเป็นของเจ้าคนเดียว เอ้ย ของเจ้าตัวเดียวเก็บมาเองเลยหรือ?"

นางรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย