กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 801

ในชั่วพริบตาเดียว เวลาก็ผ่านไปหนึ่งก้านธูป

คนรับใช้กลับมาพร้อมกับข่าวว่าหาคุณหนูสามไม่พบ

สีหน้าของผู้นำรองและผู้นำสามซีดขาว

และสีหน้าของผู้นำตระกูลมู่ก็ดูไม่ค่อยดีนัก

มู่ซินคิดว่ากู้ชูหน่วนทำให้ชายลึกลับที่อยู่ตรงหน้าต้องขุ่นเคือง เพราะของเหลววิญญาณไท่ยี

ในขณะที่เขาลังเลว่าจะมอบของเหลววิญญาณไท่ยีเพื่อช่วยชีวิตกู้ชูหน่วนดีหรือไม่ เสียงที่เยือกเย็นของเยี่ยจิ่งหานก็ดังเข้ามาในหู

"ได้เวลาหนึ่งก้านธูปแล้ว ฆ่า"

คำว่าฆ่าพูดออกมาอย่างไร้ความปรานี ราวกับพูดอะไรที่ธรรมดาจนไม่ธรรมดาอีกต่อไป

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยรับคำสั่ง

แม้ว่าพวกเขาจะไม่อยากฆ่าหลายชีวิตในจวนมู่ แต่พวกเขาก็ต้องทำตามคำสั่ง ถึงอย่างไรสิ่งที่มู่หน่วนทำลายก็คือวิญญาณที่เหลืออยู่ของพระชายา

ในขณะที่มู่ซินกำลังจะพูด เสียงที่คุ้นเคยก็ดังเข้ามาในหู

"เฮ้ ข้าอยู่นี่ เจ้าฆ่าพวกเขาเพื่อที่จะให้ข้าออกไป แต่ตอนนี้ข้าออกมาแล้ว"

ผู้คนต่างมองไปยังทิศทางของเสียง

และเห็นหญิงคนหนึ่งสวมชุดสีขาวเดินมาอย่างช้า ๆ

มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของหญิงผู้นั้น ผมของนางสีดำขลับ นางใช้ปิ่นปักผมไว้ครึ่งหัว แล้วอีกครึ่งหนึ่งปลายให้สะบัดพลิ้วตามลม ท่าทางสง่าผ่าเผยและงดงาม

เมื่อผู้นำรองและผู้นำสามเห็นนางออกมา ความตึงเครียดในใจของพวกเขาก็ผ่อนคลายและต่อว่าในทันที

"เจ้าเด็กโสโครก เจ้าไปทำอะไรให้คุณชายผู้นี้ต้องขุ่นเคือง ยังไม่รีบคุกเข่าลงและขอโทษอีก"

"คุกเข่า？เหอะ ท่านไม่ใช่ท่านพ่อท่านแม่ของข้า จะให้ข้าคุกเข่าให้ท่านได้อย่างไร？"

"ข้าเป็นอารองของเจ้า เป็นอารองแท้ ๆ"

"อ้อ......ที่แท้ท่านก็เป็นอารองของข้า หากใครไม่รู้คงคิดว่าท่านเป็นท่านพ่อของข้า ท่านพ่อของข้ายังไม่พูดอะไรเลย ท่านเป็นแค่อารองจะไม่ยุ่งมากเกินไปหน่อยหรือ"

"เจ้า......"

เดิมทีผู้นำรองแทบอยากจะจะตบนาง

ดูว่านางจะก่อเรื่องได้สักแค่ไหน

ไม่เพียงแต่จะไม่รู้สึกผิด แต่ยังไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาอีกด้วย

หลังจากการฟื้นคืนชีพ ความกล้าหาญของนางก็มากขึ้นงั้นหรือ？

มู่ซินพยายามคุกเข่าลงและขอโทษเยี่ยจิ่งหาน "คุณชาย ได้โปรดปล่อยบุตรสาวของข้าไปเถิด เป็นข้าที่อบรมสั่งสอนนางให้ดี ข้าจะแบกรับความผิดทั้งหมดของนางเอง"

กู้ชูหน่วนพยุงเขาขึ้นมานั่งบนรถเข็นตามเดิม

"เรื่องที่ข้าทำ ข้าจะจัดการด้วยตนเอง และไม่ต้องให้ใครมาขอร้อง"

กู้ชูหน่วนค่อย ๆ เดินไปหาเยี่ยจิ่งหาน นางเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งและไอสังหารของเขาที่แผ่ซ่านออกมาอย่างไม่เกรงกลัว

"ความจริงคือข้าทำลายกาขังวิญญาณไปแล้ว ท่านบอกมาตามตรงเถิด ท่านต้องการอะไร？"

"ต้องการให้เจ้าตาย" เยี่ยจิงหานพูดประโยคหนึ่งออกมาจากระหว่างฟัน

แม้ว่าตระกูลมู่ทั้งหมดจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับนาง ก็ยากที่จะขจัดความเกลียดชังในใจของเขา

"เอาเช่นนี้ พวกเรามาทำข้อตกลงกัน ท่านห้ามสืบสวนเรื่องที่ข้าทำลายกาขังวิญญาณ และขโมยของมีค่าของท่านอีก แล้วข้าจะรักษาบาดแผลและพิษของท่าน รวมทั้งขาของท่านด้วย"

ตระกูลมู่และคนอื่น ๆ ต่างก็ตัวสั่นสะท้าน

กาขังวิญญาณคืออะไร? มีวิญญาณอยู่ในนั้นหรือ? เมื่อคนเราตายไปแล้ว วิญญาณก็จะสลายไปไม่ใช่หรือ? แล้วจะมีวิญญาณได้อย่างไร？

อีกอย่าง......

แม้ว่านางจะทำลายกาขังวิญญาณไปแล้ว แต่จะมีผู้ที่แข็งแกร่งระดับห้าที่ไหนกล้าสนใจ?

ยังอยากจะมีชีวิตอยู่หรือไม่?

เยี่ยจิ่งหานเพิกเฉย ไอสังหารของเขาแทนที่จะลดลงกลับเพิ่มขึ้น

กู้ชูหน่วนกล่าวต่อ "ส่วนวิญญาณที่ล่องลอยออกไป ข้าจะช่วยท่านตามหากลับมา"

เจี้ยงเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ

"วิญญาณที่ล่องลอยออกไปแล้ว เจ้าคิดว่าจะตามหาได้ง่าย ๆ งั้นหรือ？หากตามหาได้ง่ายขนาดนั้น พวกเราคงไม่ต้องตามหาเส้นสายวิญญาณสุดท้ายของพระชายามาตลอดสามปี ยิ่งไม่กว่านั้นพลังวิญญาณที่เหลืออยู่ของพระชายาก็อ่อนแอมาก และอาจสลายไปได้ทุกเมื่อ"

พระชายา？

คนไหนเป็นท่านอ๋อง？

รัฐปิงมีท่านอ๋องเช่นนี้ด้วยหรือ？

ทำไมพวกเขาถึงไม่รู้เลย？

อย่างไรก็ตาม ความมีสง่าราศีที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างของเขา ทำให้ผู้คนต้องเชื่อว่าเขาเป็นท่านอ๋องจริง ๆ