กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 82

เยี่ยเฟิงครุ่นคิดทว่าเป็นเวลานานก็ไม่ได้ตอบ

ผู้คนอดสงสัยไม่ได้

สำนักศึกษาวังหลวงเป็นสถานที่ที่คนมากมายศีรษะเบียดกันจนแตกก็ไม่สามารถเข้าไปได้ ฝ่าบาทได้ยกเว้นให้เขาซึ่งเป็นบัณฑิตครอบครัวยากจนเข้าเรียนเขากลับยังคงลังเลอยู่?

เขาไม่รู้หรือว่าผู้ที่ออกจากสำนักศึกษาวังหลวงในภายภาคหน้าจะได้ดำรงตำแหน่งสำคัญในราชสำนัก?

ในขณะที่ทุกๆคนคิดว่าเขาจะปฏิเสธเยี่ยเฟิงก็ตอบเสียงเบาว่า “ตกลง”

เอ่อ......

เป็นคำที่ราบเรียบง่ายดายคำนึงว่าตกลง?

ไม่มีความตื่นเต้นยินดีแม้แต่น้อย?

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจว่าบัณฑิตครอบครัวยากจนเช่นไรก็เป็นบัณฑิตครอบครัวยากจน เกรงว่าสำนักศึกษาหลวงเป็นสิ่งใดก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำไป

กู้ชูหน่วนสะกิดแขนของเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ต่อไปพวกเราก็เป็นเพื่อนร่วมสำนักแล้ว เรียกรุ่นพี่ให้ฟังสักคำภายหน้าข้าจะป้องเจ้าเอาไว้"

เยี่ยเฟิงค่อยๆเหลือบมองนางแล้วเดินไปหยิบอัญมณีทองคำและเงินที่จักรพรรดิเยี่ยทรงพระราชทานให้เป็นโดยไม่กล่าวสิ่งใดเลยสักคำ

กู้ชูหน่วนสัมผัสจมูก

นี่นาง......

ถูกละเลยหรือ?

การชุมนุมแข่งขันวิชาการสิ้นสุดลงและกู้ชูหน่วนได้กลายเป็นผู้ชนะยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

ที่ใดสักแห่งในสำนักศึกษาหลวง

กู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนมองไปยังระฆังวิญญาณสะบั้นในกล่องไม้จันทน์โดยมองซึ่งกันและกันไปมา

ระฆังวิญญาณสะบั้นเป็นสีดำสนิทไม่ต่างจากระฆังทั่วไป