กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 81

“ได้ยินเสียงสายลมจากดอกเหมย หิมะกองทั่วภูเขาทั้งสี่ทิศ จะแบ่งร่างเป็นหนึ่งแสนล้าน เชยชมดอกเหมยแต่ละกิ่งก้านได้เช่นไร”

ในที่นั้นเงียบสงัดไร้เสียงและปากของแทบจะทุกคนได้อ้าเป็นรูปตัวโอ

กู้ชูหน่วนกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนโดยที่นางก็ให้ทุกคนมองนางอย่างละเอียดถี่ถ้วนอย่างเปิดเผยและมุมปากอดไม่ได้ที่จะโก่งโค้งขึ้น

แต่งบทกวีนางแต่งไม่เป็นแต่ท่องบทกวีนั้นนางจะไม่เป็นหรือ?

อย่าว่าแต่สามบทเลยต่อให้อีกสามสิบบทนางก็เชื่อว่าแค่หยิบมือ

จักรพรรดิองค์น้อยต้องการแอบซ่อนทองคำสมบัติล้ำค่าหลายพันตำลึงก็ไร้ซึ่งหนทางเสียแล้ว

“กงกงน้อย ไม่รู้ว่าบทกวีทั้งสามนี้ของข้าเป็นเช่นไร? พอผ่านหูผ่านตาได้ไหม?”

แม้ว่าเสี่ยวหลี่จือจะต้องการทำให้นางลำบากใจก็ไร้ซึ่งคำโต้เสียแล้ว

ผู้คนที่ตอบสนองได้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้ทีละคนๆโดยที่ทุกคนต่างยกย่องชื่นชมกันทั้งสิ้น

“สวรรค์ คุณหนูสามตระกูลกู้เป็นเซียนกวีกลับชาติมาเกิด ไม่ นางเก่งกาจกว่าเซียนกวีอีก คุณหนูสามตระกูลกล่าวออกมาเป็นบท บทกวีแต่ละบทไร้ซึ่งที่เทียบได้”

“สวรรค์ทรงโปรด ในโลกนี้เหตุใดถึงได้มีสตรีผู้มีความสามารถดีเลิศเช่นนี้ได้?”

เยี่ยเฟิงนึกถึงบทกวีที่นางท่องออกมาอย่างเงียบๆ

ดอกเหมยและเกล็ดหิมะแม้จะมีสีขาวต่างกันสามส่วน แต่กลิ่นหอมของเกล็ดหิมะเทียบกับดอกเหมยก็พ่ายแพ้ห่างกันหนึ่งก้านธูป

บทกวีที่ดีเช่นนี้ใช่ว่าคนทั่วไปจะสามารถแต่งออกมาได้

เขาแพ้ด้วยใจที่ยอมรับจริง

เขาเสมอสองและแพ้สอง ถึงแม้ว่าจะชนะเกมที่ห้าก็เปลี่ยนผลลัพธ์ไม่ได้

ไม่จำเป็นต้องประลองเกมที่ห้าเลย

ไม่รู้ว่าเนื่องด้วยสิ่งใดเยี่ยเฟิงมองกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิมแล้ว

จักรพรรดิเยี่ยรู้สึกไม่สบายพระทัยยิ่งนักแต่ก็ทรงทำได้เพียงทรงพระสรวลและยอมรับอย่างเปิดเผยว่านางเป็นที่หนึ่ง

ยิ่งกว่านั้นคือต้องการที่จะเป็นเจ้าของ

กู้ชูหน่วนจดจำแววตาของพวกเขาทีละคนๆเอาไว้ในใจโดยไร้ซึ่งร่องรอย

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางถือกล่องระฆังวิญญาณสะบั้นราวกับว่าได้ถือมันเทศอันร้อนเอาไว้ และรู้สึกอยู่ตลอดว่าภายหลังจากนี้จะต้องมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเนื่องจากระฆังวิญญาณสะบั้นนี้

กู้ชูหน่วนอยากจะบอกว่าสมบัติล้ำค่านางต้องการ ระฆังวิญญาณสะบั้นองค์จักรพรรดิน้อยนำมันกลับไปเองแต่ก็กลัวว่าหากกล่าวไปแล้วจักรพรรดิน้อยทรงกริ้วแล้วนำสมบัติอันล้ำค่ากลับไปด้วยไปจึงทำได้แค่เพียงฝืนใจทนหยิบขึ้นมา

ท่ามกลางความเงียบนางสังเกตเห็นว่าสายตาของเยี่ยเฟิงก็มองลงไปที่กล่องไม้จันทน์

แววตาของเขาเสมือนสระน้ำลึกทำให้คนมองไม่เห็นว่าเขาคิดสิ่งใดอยู่กันแน่ ที่รู้ก็คือเขานั้นสนใจระฆังวิญญาณสะบั้นด้วยเช่นกัน

“อันดับสองของการชุมนุมวิชาการ เยี่ยเฟิงนักปราชญ์เยี่ย ขอแสดงความยินดีกับนักปราชญ์เยี่ย” ขันทีหม่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม

เยี่ยเฟิงพยักหน้าเล็กน้อยอย่างโดดเดี่ยวและไม่แยแสดังเก่าก่อน

“ตามกฎระเบียบของรัฐเยี่ย นักปราชญ์เยี่ยสามารถเรียนที่สำนักศึกษาวังหลวงได้เป็นเวลาหนึ่งปี และหลังจากหนึ่งปีก็สามารถเข้าราชสำนักเป็นขุนนางและรับใช้ประชาราษฎร์ได้ ไม่รู้ว่านักปราชญ์เยี่ยสนใจที่จะเข้าสำนักศึกษาวังหลวงหรือไม่”