กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 823

ทันใดนั้นเอวที่กำยำล่ำสันก็ถูกหยิกอย่างแรง

ความเจ็บปวดอย่างเฉียบพลัน ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะร้องครวญคราง

ความโกรธปรากฏขึ้นในแววตาของเหวินเส่าอี๋

ดูเหมือนว่ากู้ชูหน่วนจะไม่เห็น และหยิกเขาอีกครั้ง

ครั้งนี้เหวินเส่าอี๋เตรียมใจไว้แล้ว เขากัดฟันแน่น และไม่ส่งเสียงใด ๆ

แต่เสียงของนางกลับดังขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่ว่าจะฟังอย่างไร กู้ชูหน่วนก็รู้สึกตัวเองเสียเปรียบมาก

"ข้าเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่กล้าทำในสิ่งที่ไม่เคยทำเพราะความจำเป็น ส่วนเจ้าเป็นชายอกสามศอกแต่กลับเขินอาย？"

เหวินเส่าอี๋เบือนหน้าหนี และไม่อยากเห็นใบหน้าที่น่าสะอิดสะเอียนของนาง

"เฮ้ เสี่ยวหูเตี๋ย หากเจ้ายังไม่ส่งเสียงร้อง ข้าจะขืนใจเจ้าจริง ๆ "

"เจ้ากล้า"

"เจ้าก็ลองดูว่าข้าจะกล้าหรือไม่กล้า"

เมื่อมองไปที่นัยน์ตาของกู้ชูหน่วน และการกระทำของนาง เหวินเส่าอี๋ก็เชื่อมโยงนางกับใครบางคนอย่างน่าประหลาดใจ

ไม่รู้ทำไมเขาถึงเชื่อว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจะทำเช่นนั้นจริง ๆ

"โอ้ย เจ้าเบา ๆ หน่อย อย่ารีบร้อนนัก เจ็บ......เจ้าทำข้าเจ็บ......"

"เร็วหน่อยย เร็วอีกหน่อย......"

"อืม......สบาย......เสี่ยวหูเตี๋ย ข้ารักเจ้า......"

เส้นเลือดของเหวินเส่าอี๋ปูดขึ้นมา

เขาอยากจะผลักกู้ชูหน่วนออกไป แต่กู้ชูหน่วนอยู่ใกล้มาก และกลิ่นสมุนไพรที่เป็นเอกลักษณ์บนกายของนางก็ติดอยู่จมูกของเขา

แม้แต่ลมหายใจของนางก็พ่นใส่ปลายจมูกของเขา

ใบหน้าของเหวินเส่าอี๋แดงก่ำ

และทำอะไรไม่ถูก

หากเป็นไปได้ เขาอยากจะมุดดินหนี

ผู้คนที่อยู่ข้างนอกต่างมองหน้ากัน

เมื่อได้ยินเสียงเตียงที่โยกเยกอยู่ข้างใน

พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

"ไหนว่าคนนอกเป็นพวกรักษาความลับ ข้าว่าเสี่ยวมี่เฟิงกล้ากว่าพวกเราเสียอีก"

"ใช่ ร้องเสียงดังมาก ดังกว่าคนที่บ้านข้าเสียอีก"

"แต่ทำไมชายผู้นั้นถึงไม่ส่งเสียงเลย"

"บางทีเขาอาจจะหน้าบาง"

"ไม่ น่าจะเป็นเพราะเขาได้รับบาดเจ็บ หรือบางทีเขาอาจจะค่อนข้างเก็บอารมณ์？พวกเจ้าไม่เห็นหรือ ดูเหมือนว่าเสี่ยวหูเตี๋ยจะไม่ค่อยพูด"

เมื่อคำพูดของพวกเขาจบลง ทันใดนั้นเสียงของเหวินเส่าอี๋ก็ดังขึ้น

"อ้า......"

ฮ้า......

ทุกคนถอนคำพูดที่พวกเขาเพิ่งพูดไปกลับมา

ดูเหมือนชายผู้นี้จะดุดันกว่าที่พวกเขาคิดไว้ เพียงแต่เก็บกดไว้เท่านั้น？

หัวหน้าเผ่ากล่าวว่า "ในเมื่อพวกเขาเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ พวกเราก็แยกย้ายกันไปเถอะ ฟ้าใกล้สางแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องล่าสัตว์"

ผู้คนในเผ่าไม่อยากกลับไป แต่ถึงอย่างไรหัวหน้าเผ่าก็พูดออกมาแล้ว พวกเขาจึงทำได้เพียงกลับไปอย่างเขินอาย

ข้างนอกห้อง มีเพียงอาต้าและหัวหน้าเผ่าเพียงสองคน

อาต้ากล่าวว่า "ท่านพ่อ สถานะของพวกเขาไม่มีอะไรจริง ๆ หรือ？"

หัวหน้าเผ่าไม่พูดอะไร เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวเพียงว่า "เจ้ากลับไปก่อนเถอะ"

ในห้อง

เหวินเส่าอี๋เหงื่อออกด้วยความเจ็บปวด

เขากัดฟันและกล่าวว่า "เจ้าบ้าไปแล้วหรือ？ดึงไปได้ทุกหนทุกแห่ง"

เขาสงสัยว่าตัวเองจะถูกนางดึงจนไร้ผู้สืบสกุล

"หากข้าไม่ดึง เจ้าจะส่งเสียงออกมาหรือ？"

"เจ้ามันหน้าไม่อาย แต่ข้าอาย"

"หน้าตาสำคัญ หรือว่าชีวิตสำคัญ？"

"......"

"ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไปแล้ว เพียงแต่หากมองอย่างละเอียดถี่ถ้วน รูปร่างของเจ้าช่างดียิ่งนัก พวกเรามาทำความรู้จักกันอย่างลึกซึ้งดีหรือไม่？"

แม้ว่าเหวินเส่าอี๋จะเป็นอัมพาต แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรวบรวมพลังทั้งหมด และพยายามคลานออกไป

แต่กู้ชูหน่วนก็ดึงเขากลับมา