กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 824

ตอนที่เงาดำเข้าใกล้นางทีละก้าว กู้ชูหน่วนเลยพลิกตัว หาที่สบายๆนอนต่อ ปากก็บ่นพึมพำว่า“เสี่ยวหูเตี๋ย ไม่ต้องกลัวนะ พวกเราปลอดภัยแล้ว”

ลูกน้องของเหวินเส่าอี๋รวบรวมพลังฝ่ามือ อยากจะตบกู้ชูหน่วนให้ตายดิ้น

ทันใดนั้นเหวินเส่าอี๋ได้กล่าวขึ้นว่า“ช่างเถิด ชีวิตของนางฝากเก็บไว้ก่อน พวกเราไปกัน”

“ขอรับ”

“ฟิ้วๆ….”

ลมอันมืดมนพัดโชยผ่าน เหวินเส่าอี๋กับลูกน้องหายไปในทันใด แม้แต่แยกจากไปอย่างไรยังไม่รู้เลย

กู้ชูหน่วนลืมตาขึ้นช้าๆ อ้อยอิ่งอยู่สักครู่แล้วนั่ง

ชู่ว์….

ยังดีที่นางฉลาด ไม่อย่างนั้นไม่มีหัวที่ตั้งบนคอนี้แล้ว

เสี่ยวหูเตี๋ยไปแล้ว นางอยู่ที่นี่ ต่อให้โดดลงแม่น้ำหวงเหอ ก็ไม่สามารถอธิบายอย่างชัดเจนกับชนพื้นเมืองกลุ่มนั้นได้

งั้นกู้ชูหน่วนเลยคลำความมืดออกไปเสียเลย

ชนพื้นเมืองมีคนดูแลเวรยามช่วงกลางคืน โชคดีที่ในมือของกู้ชูหน่วนยังมีผงชวนพิศวาสอยู่บ้าง จึงทำให้ชนพื้นเมืองสลบไป และตนเองถึงหนีออกมาได้

แต่น่าเสียดาย

นางหนีมาจากเผ่าชนพื้นเมืองได้ แต่ทว่ากลับหนีออกจากหุบเขาใหญ่ไม่ได้

หุบเขาที่นี่เชื่อมต่อกัน นางเดินมาสองวันแล้ว ยังออกไปไม่ได้ นางเหนื่อยเกือบจะทำตนเองเป็นอัมพาตละ โชคดี เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และเจ้าเสือน้อยมาถึงทันเวลาและพานางออกไปได้

“นายท่าน สำนักศึกษาอี้เหอเปิดเรียนแล้ว ท่านต้องการไปสำนักศึกษาอี้เหอหรือไม่?”

“เปิดเรียนวันแรกหรือ?เช่นนั้นข้าพลาดเวลาสมัครสอบหรือไม่?”

“คนอื่นจะเข้าสำนักศึกษาอี้เหอต้องสอบทีละด่าน ส่วนท่านนะ เข้าโดยเล่นเส้นสาย ข้าดูรายชื่อแล้ว มีชื่อท่าน”

“แหะ ท่านผู้เฒ่าของตระกูลหนิงมีความสามารถอยู่เหมือนกันนะ ไปกัน พวกเราไปที่สำนักศึกษาอี้เหอกัน”

“นายท่าน ต่อไปเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สามารถอยู่ข้างกายของท่านได้หรือไม่?”

“แน่นอนว่าไม่ได้ ตระกูลไป๋หลี่ยังไม่สูญเสียเงินทองจนหมดตัวเลย”

“อะไรนะ?”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มึนงง

พวกเขาหลอกเงินตระกูลไป๋หลี่มากมาย ไม่ใช่ยังคงต้องหลอกอีกนะ?

หลอกต่อไป หนังงูของพวกมันต้องถูกถลกแล้ว

“นายท่าน วงแหวนอวกาศครั้งก่อนหลอกเงินพวกเขาตั้งมากมาย เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่กล้ากลับไปหรอก”

“เจ้าฉลาดขนาดนี้ จะต้องมีวิธีทำให้พวกเขาเชื่อใจเจ้าอีกเป็นแน่แท้ เด็กดี แอบแฝงอยู่ในตระกูลไป๋หลี่ดีๆนะ”

หลังจากเข้ามาสู่นครหลวง กู้ชูหน่วนก็ได้ถีบเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ออกห่าง จากนั้นได้หิ้วเอาเจ้าเสือน้อยมุ่งตรงไปที่สำนักศึกษาอี้เหอ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สีหน้าเศร้าสร้อย

การมาของเจ้าเสือน้อยทำให้มันหมดสิ้นความโปรดปราน

หรือว่าหลังจากที่นายท่านสูญเสียความทรงจำ ความรู้สึกนิสัยก็เปลี่ยนไปมาก เพราะฉะนั้นมันเลยสิ้นความโปรดปรานหรือ?

ตอนที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อารมณ์จมดิ่ง เสียงของกู้ชูหน่วนได้ดังลอยล่องมาอีกครั้ง

“เมื่อข้าตั้งหลักที่สำนักศึกษาอี้เหอได้ ข้าจะไปรับเจ้ากลับมา”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ดีใจ ยิ้มแก้มปริออกมา จากนั้นจึงงุ่มง่ามกลับไปที่ตระกูลไป๋หลี่

สำนักศึกษาอี้เหอเปิดเรียนวันแรก ที่นี่มีผู้คนมากมาย และล้วนมีคนทุกรูปแบบ

ในนั้นแบ่งเป็นสองกลุ่มใหญ่ หนึ่งคือลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์

และอีกหนึ่งคือลูกหลานคนธรรมดา

ลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์สง่าผ่าเผย ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ มองบัณฑิตที่เป็นคนธรรมดาด้วยสายตาเหยียดหยาม จนกระทั่งยังมีคนสูงศักดิ์อีกหลายคนที่ดูถูกเหยียดหยามและล้อเลียนบัณฑิตธรรมดาเพราะทรัพย์สมบัติ

พอกู้ชูหน่วนเข้าไป สายตาดูถูกเหยียดหยามต่างพากันมองมา โดยเฉพาะบัณฑิตที่เป็นเหล่าลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์

“คนไร้ประโยชน์ผู้นี้เข้ามาที่สำนักศึกษาอี้เหอได้อย่างไร ไม่ใช่บอกว่าวันนี้ไม่ให้นางเข้ามาแล้วหรือ?”

“ท่านยังไม่รู้หรือ?เล่ากันว่าพวกเขาไปขอร้องอ้อนวอน สุดท้ายเข้ามาด้วยเส้นสาย”

“มีเส้นสายเข้ามาแบบไม่ถูกต้อง ข้าว่าแล้วเชียว ความสามารถอย่างคนไร้ประโยชน์เช่นนี้จะเข้ามาที่สำนักศึกษาอี้เหอได้อย่างไร”

กู้ชูหน่วนขี้เกียจจะสนใจว่าคนอื่นนั้นพูดถึงนางอย่างไร

นางเห็นคนผู้หนึ่งไกลๆ เซี่ยวอวี่เซวียน

กู้ชูหน่วนสาวเท้าไปข้างหน้าและจับไหล่ของเซี่ยวอวี่เซวียน จากนั้นกล่าวขึ้นว่า“เสี่ยวเซวียนเซวียน พวกเราเจอกันอีกแล้ว เจ้ามาสมัครสำนักศึกษาอี้เหอหรือ?”

หลินหย่วนหดตัว กล่าวขึ้นว่า“ที่นี่เป็นสำนักศึกษาอี้เหอ ท่าน….เหตุใดท่านถึงกล้าสังหารคน ณ ที่แห่งนี้”

“เหอะ….สำนักศึกษาอี้เหอแล้วอย่างไร ข้าคือคุณชายสายตรงของตระกูลไป๋หลี่ แค่ข้าอยากจะสังหาร ก็ไม่มีอะไรที่ข้าสังหารไม่ได้”

ความบาดหมางเรื่องแขนขาด จนไม่ยอมอยู่ร่วมโลกกันแล้ว

เขาไม่สนใจหรอกว่านางมีคนคอยอยู่เบื้องหลังสนับสนุนอะไร

ไป๋หลี่หมิงออกคำสั่งไป ทหารอารักขาที่เขาพามาด้วยต่างทยอยล้อมรอบกู้ชูหน่วน

เหล่าบัณฑิตที่มาสมัครพากันถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าที่จะทำให้ไป๋หลี่หมิงไม่พอใจ

มีลูกหลานบางตระกูลเอามือกอดอกมอง

ในนั้นมีพวกราชวงศ์ชั้นสูงด้วย

เซี่ยวอวี่เซวียนโบกสะบัดพัดขึ้น รอยยิ้มจางๆที่มุมปากแสยะขึ้น โดยไม่กังวลใจแทนกู้ชูหน่วนเลยสักนิดหนึ่ง

“แม่นาง ข้าจะรั้งพวกเขา ท่านรีบหนีไป” หลินหย่วนขวางอยู่ด้านหน้ากู้ชูหน่วน เตรียมพร้อมที่จะตายได้ทุกเมื่อ

“หนี พวกเจ้าหนีไปได้หรือ? สังหาร สังหารมันทั้งสองคน”

คำว่าสังหารกล่าวมา ทหารอารักขาเหล่านั้นเลยไร้ความกังวล กระโจนเข้าไป การสังหารที่เหี้ยมโหด แทบอยากจะทำให้กู้ชูหน่วนกับหลินหยวนแน่นิ่ง

นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนเย็นชา นางพลิกตัว จากนั้นยกฝ่ามือขึ้นทะลวงไปทางทหารอารักขากันจนทยอยคุกเข่าลง

ทหารอารักขาที่เหลือถูกกู้ชูหน่วนถีบจนลอย

นางกล่าวกับทหารอารักขาที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้านางว่า“เด็กดี รู้ว่าผิดก็แก้ไขถือเป็นเรื่องดี ข้าเป็นคนใจกว้าง ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเจ้าหรอกนะ”

ซือ…..

คนจำนวนมากต่างตื่นตะลึง

เร็ว….เป็นความเร็วที่รวดเร็วเหลือเกิน

นางเป็นผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าชั่วพริบตาเดียวจะสามารถตีทหารอารักขาเจ็ดแปดคนได้ ….นี่…..มีพละกำลังมากไปแล้ว

บัณฑิตของสำนักศึกษาอี้เหอก็ตื่นตะลึงเช่นกัน

ในภาพแห่งความทรงจำของพวกเขา กู้ชูหน่วนเป็นคนขี้ขลาดอ่อนแอ อีกทั้งมีจุดเส้นวรยุทธ์ระดับหนึ่ง อย่างนั้นทหารอารักขาก็ได้ถึงระดับชั้นที่หกขึ้น นางสู้ได้อย่างไร?