กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 840

"เจ้าคิดว่าอย่างไร?"

"สัตว์จำนวนมากของพวกท่านรังแกสัตว์จำนวนน้อยของพวกเราหรือไม่？"

กู้ชูหน่วนเหลือบมองฝูงกระทิงที่จากไปและหัวเราะเบา ๆ "สัตว์จำนวนน้อยของเจ้า？"

"ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าข้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของท่าน ต่อให้ต้องตายก็ไม่ยอมศิโรราบ"

"เจ้าอยากเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า เจ้ายังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ" กู้ชูหน่วนเหลือบมองมัน

กระทิงไฟเก้าเขาตกตะลึง "ท่านรังแกขนาดนี้ ไม่ใช่เพื่อให้ข้ายอมศิโรราบหรือ？"

"เป็นเจ้าที่ถูกรังแกหรือเป็นข้าที่ถูกรังแก？ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกเจ้าที่หาเรื่องก่อน"

"พวกมนุษย์ที่เป็นปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายเช่นพวกท่าน ต้องการที่จะทำให้พวกเราเชื่อง และให้พวกเราเป็นทาสสัตว์เลี้ยงของพวกท่าน เหล่าพี่น้องจำนวนไม่น้อยของข้าล้วนแต่ถูกพวกท่านทำสัญญาไปหมดแล้ว"

"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น แม้แต่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังไม่เข้าตาข้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าเลย"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เปลี่ยนไป

นานแค่ไหนแล้วที่ผู้เป็นนายไม่ได้เมินเฉยต่อมันเช่นนี้？

มันรู้ดีว่ามันไม่สามารถพรากจากผู้เป็นนายได้นานมากนัก มิเช่นนั้นความรู้สึกก็จะจางหายไป

เซี่วอวี่เซวียนติดตามกู้ชูหน่วนและเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มาโดยตลอด

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนหยิบยาเม็ดออกมามากมาย ไม่ว่าเขาจะโง่แค่ไหนก็ย่อมรู้ว่ากู้ชูหน่วนน่าจะกลั่นยาได้ ไม่เช่นนั้นนางจะไปเอายามากมายขนาดนี้จากที่ไหน？

แม่สาวอัปลักษณ์สามารถกลั่นยาได้

นางสามารถกลั่นยาได้？

เป็นความเชี่ยวชาญของแม่สาวอัปลักษณ์ นางก็นำติดตัวมาด้วยหรือ？

หลังจากหลายปีผ่านไป เมื่อเห็นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีกครั้ง เซี่ยวอวี่เซวียนก็รู้สึกสนิทสนมอย่างบอกไม่ถูก

เขาตะโกนว่า "เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มองเซี่ยวอวี่เซวียนด้วยความงุนงง

สีหน้าของมันเปลี่ยนไปมาก และงูที่รูปร่างอ้วนท่วมก็กำลังจะวิ่งหนีไป

เซี่ยวอวี่เซวียนรีบคว้าหางของมันไว้

"เห็นข้าแล้วเจ้าจะหนีทำไม？กลัวว่าข้าจะกินเจ้าหรืออย่างไร？"

เมื่อสามปีก่อน วิญญาณของแม่สาวอัปลักษณ์ได้ลอยหายไป

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็หายตามวิญญาณของแม่สาวอัปลักษณ์ไป

หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีก ตอนนี้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ และดูเหมือนว่าจะรู้จักมู่หน่วนมานานแล้ว

หรือว่ามันก็ติดตามวิญญาณของแม่สาวอัปลักษณ์ที่อยู่ในร่างของมู่หน่วน ดังนั้นจึงเรียกนางว่านายท่าน？

"ฟ่อ ๆ ....."

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงออกมา ราวกับว่ามันไม่กล้าเผชิญหน้ากับเซี่ยวอวี่เซวียน

มันอยากจะวิ่งหนี แต่หางของมันถูกจับไว้แน่น

อีกทั้งยังกลัวว่าหากต่อสู้แล้วจะทำให้เซี่ยวอวี่เซวียนได้รับบาดเจ็บ จึงทำได้เพียงแสดงสีหน้าที่อ่อนน้อมถ่อมตน และกลัวว่าเซี่ยวอวี่เซวียนจะถามเกี่ยวกับวิญญาณที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของมู่หน่วน

แต่โชคดีที่เซี่ยวอวี่เซวียนไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้

"ไม่ได้เจอกันมาสามปี เจ้าอ้วนขึ้นอีกแล้ว" เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าว

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว "เจ้ารู้จักเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ด้วยหรือ？"

"อืม รู้จัก นี่คืองูตะกละที่ชอบกินหมูย่าง" เซี่ยวอวี่เซวียนวางมันลง

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนจับหางของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขึ้นมาอีกครั้ง "เส้นสายของเจ้าช่างกว้างขวาง และรู้จักผู้คนไม่น้อยเลย"

แม้ว่าจะพูดคุยกันเรื่องธรรมดา แต่สายตาที่กู้ชูหน่วนจ้องมองไปที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นั้น หมายความว่าต้องการให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เล่าถึงภูมิหลังของเซี่ยวอวี่เซวียนออกมาให้หมด

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พยักหน้า

อย่างไรก็ตาม เมื่อครู่มันเพิ่งจะแสดงพลังต่อหน้ากระทิงไฟเก้าเขาไป และตอนนี้มันก็ถูกคนยกขึ้น จะทำอะไรได้？

ช่างน่าอับอายยิ่งนัก

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ต่อต้าน และตามมาด้วยเสียงท้องร้อง จากนั้นก็มองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม

กู้ชูหน่วนโยนมันทิ้งไปด้วยความขยะแขยง และหยิบขวดยาสองสามขวดออกมาจากวงแหวนอวกาศ นางกล่าวอย่างไม่อดทนว่า "ข้าไม่มีเวลาจะทำหมูย่างให้เจ้า ดังนั้นเจ้ากินยาอายุวัฒนะนี่รองท้องไปก่อนเถอะ"

บรรดากระทิงไฟพากันเบิกตากว้าง

ใช้......ใช้ยาอายุวัฒนะระดับสองเพื่อรองท้องไหม？

นี่......ใจกว้างเกินไปหรือไม่？

กระทิงไฟเก้าเขาเปลี่ยนทิศทางในทันที "ท่านรับเลี้ยงข้าเถอะ ข้าจะเป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน ขอเพียงท่านให้ยาอายุวัฒนะระดับสองเป็นรางวัลแก่ข้า"

กู้ชูหน่วนเกือบจะสะดุด

เจ้ากระทิงโง่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

"ข้าไม่รับสัตว์เลี้ยง ดังนั้นเก็บน้ำลายของเจ้าไว้เถอะ"

"เช่นนั้นข้าจะเป็นลูกสมุนของท่าน"

"ต้องขออภัยด้วย เจ้าตัวใหญ่เกินไปที่จะมีคุณสมบัติเช่นนั้น"