กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 840

"เจ้าคิดว่าอย่างไร?"

"สัตว์จำนวนมากของพวกท่านรังแกสัตว์จำนวนน้อยของพวกเราหรือไม่？"

กู้ชูหน่วนเหลือบมองฝูงกระทิงที่จากไปและหัวเราะเบา ๆ "สัตว์จำนวนน้อยของเจ้า？"

"ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าข้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของท่าน ต่อให้ต้องตายก็ไม่ยอมศิโรราบ"

"เจ้าอยากเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า เจ้ายังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ" กู้ชูหน่วนเหลือบมองมัน

กระทิงไฟเก้าเขาตกตะลึง "ท่านรังแกขนาดนี้ ไม่ใช่เพื่อให้ข้ายอมศิโรราบหรือ？"

"เป็นเจ้าที่ถูกรังแกหรือเป็นข้าที่ถูกรังแก？ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกเจ้าที่หาเรื่องก่อน"

"พวกมนุษย์ที่เป็นปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายเช่นพวกท่าน ต้องการที่จะทำให้พวกเราเชื่อง และให้พวกเราเป็นทาสสัตว์เลี้ยงของพวกท่าน เหล่าพี่น้องจำนวนไม่น้อยของข้าล้วนแต่ถูกพวกท่านทำสัญญาไปหมดแล้ว"

"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น แม้แต่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังไม่เข้าตาข้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าเลย"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เปลี่ยนไป

นานแค่ไหนแล้วที่ผู้เป็นนายไม่ได้เมินเฉยต่อมันเช่นนี้？

มันรู้ดีว่ามันไม่สามารถพรากจากผู้เป็นนายได้นานมากนัก มิเช่นนั้นความรู้สึกก็จะจางหายไป

เซี่วอวี่เซวียนติดตามกู้ชูหน่วนและเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มาโดยตลอด

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนหยิบยาเม็ดออกมามากมาย ไม่ว่าเขาจะโง่แค่ไหนก็ย่อมรู้ว่ากู้ชูหน่วนน่าจะกลั่นยาได้ ไม่เช่นนั้นนางจะไปเอายามากมายขนาดนี้จากที่ไหน？

แม่สาวอัปลักษณ์สามารถกลั่นยาได้

นางสามารถกลั่นยาได้？

เป็นความเชี่ยวชาญของแม่สาวอัปลักษณ์ นางก็นำติดตัวมาด้วยหรือ？

หลังจากหลายปีผ่านไป เมื่อเห็นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีกครั้ง เซี่ยวอวี่เซวียนก็รู้สึกสนิทสนมอย่างบอกไม่ถูก

เขาตะโกนว่า "เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มองเซี่ยวอวี่เซวียนด้วยความงุนงง

สีหน้าของมันเปลี่ยนไปมาก และงูที่รูปร่างอ้วนท่วมก็กำลังจะวิ่งหนีไป

เซี่ยวอวี่เซวียนรีบคว้าหางของมันไว้

"เห็นข้าแล้วเจ้าจะหนีทำไม？กลัวว่าข้าจะกินเจ้าหรืออย่างไร？"

เมื่อสามปีก่อน วิญญาณของแม่สาวอัปลักษณ์ได้ลอยหายไป

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็หายตามวิญญาณของแม่สาวอัปลักษณ์ไป

หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีก ตอนนี้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ และดูเหมือนว่าจะรู้จักมู่หน่วนมานานแล้ว

หรือว่ามันก็ติดตามวิญญาณของแม่สาวอัปลักษณ์ที่อยู่ในร่างของมู่หน่วน ดังนั้นจึงเรียกนางว่านายท่าน？

"ฟ่อ ๆ ....."

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงออกมา ราวกับว่ามันไม่กล้าเผชิญหน้ากับเซี่ยวอวี่เซวียน

มันอยากจะวิ่งหนี แต่หางของมันถูกจับไว้แน่น

อีกทั้งยังกลัวว่าหากต่อสู้แล้วจะทำให้เซี่ยวอวี่เซวียนได้รับบาดเจ็บ จึงทำได้เพียงแสดงสีหน้าที่อ่อนน้อมถ่อมตน และกลัวว่าเซี่ยวอวี่เซวียนจะถามเกี่ยวกับวิญญาณที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของมู่หน่วน

แต่โชคดีที่เซี่ยวอวี่เซวียนไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้

"ไม่ได้เจอกันมาสามปี เจ้าอ้วนขึ้นอีกแล้ว" เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าว

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว "เจ้ารู้จักเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ด้วยหรือ？"

"อืม รู้จัก นี่คืองูตะกละที่ชอบกินหมูย่าง" เซี่ยวอวี่เซวียนวางมันลง

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนจับหางของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขึ้นมาอีกครั้ง "เส้นสายของเจ้าช่างกว้างขวาง และรู้จักผู้คนไม่น้อยเลย"

แม้ว่าจะพูดคุยกันเรื่องธรรมดา แต่สายตาที่กู้ชูหน่วนจ้องมองไปที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นั้น หมายความว่าต้องการให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เล่าถึงภูมิหลังของเซี่ยวอวี่เซวียนออกมาให้หมด

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พยักหน้า

อย่างไรก็ตาม เมื่อครู่มันเพิ่งจะแสดงพลังต่อหน้ากระทิงไฟเก้าเขาไป และตอนนี้มันก็ถูกคนยกขึ้น จะทำอะไรได้？

ช่างน่าอับอายยิ่งนัก

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ต่อต้าน และตามมาด้วยเสียงท้องร้อง จากนั้นก็มองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม

กู้ชูหน่วนโยนมันทิ้งไปด้วยความขยะแขยง และหยิบขวดยาสองสามขวดออกมาจากวงแหวนอวกาศ นางกล่าวอย่างไม่อดทนว่า "ข้าไม่มีเวลาจะทำหมูย่างให้เจ้า ดังนั้นเจ้ากินยาอายุวัฒนะนี่รองท้องไปก่อนเถอะ"

บรรดากระทิงไฟพากันเบิกตากว้าง

ใช้......ใช้ยาอายุวัฒนะระดับสองเพื่อรองท้องไหม？

นี่......ใจกว้างเกินไปหรือไม่？

กระทิงไฟเก้าเขาเปลี่ยนทิศทางในทันที "ท่านรับเลี้ยงข้าเถอะ ข้าจะเป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน ขอเพียงท่านให้ยาอายุวัฒนะระดับสองเป็นรางวัลแก่ข้า"

กู้ชูหน่วนเกือบจะสะดุด

เจ้ากระทิงโง่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

"ข้าไม่รับสัตว์เลี้ยง ดังนั้นเก็บน้ำลายของเจ้าไว้เถอะ"

"เช่นนั้นข้าจะเป็นลูกสมุนของท่าน"

"ต้องขออภัยด้วย เจ้าตัวใหญ่เกินไปที่จะมีคุณสมบัติเช่นนั้น"

แต่ยาอายุวัฒนะนั้นต่างกัน ลูกหลานของมันสามารถมีพลังที่เพิ่มขึ้นไปด้วยกันได้

อีกทั้ง......

หากสามารถเป็นศิษย์น้องของราชางูเหลือมและพญาเสือได้ ต่อไปก็จะไม่มีอะไรมาขวางอาณาจักรสัตว์

มันหวั่นไหว

แต่......

"แต่ผลนิวโหยวสามารถป้องกันได้สารพัดพิษ"

"ข้าจะให้ยาถอนพิษเพิ่มอีกยี่สิบขวด"

"แต่......"

"คุณมีเวลาคิดเพียงหนึ่งนาที หากหมดเวลาข้อตกลงจะถูกยกเลิก"

"หนึ่งนาทีนานแค่ไหน？"

"นับหนึ่งถึงหกสิบ"

"ตกลงตามนั้น ท่านเอาของมาให้ข้าก่อน"

"อย่างอื่นข้าสามารถเอามาให้ก่อนได้ และอีกสักพักข้าจะนำยาอายุวัฒนะระดับสามมาให้เจ้า"

"ทำไมต้องอีกสักพัก？"

"แค่ก ๆ ...... ข้ายังไม่ได้กลั่นออกมา เมื่อข้ากลั่นออกมาแล้วจะเอาไปให้เจ้าโดยเร็วที่สุด"

"ท่าน......ท่านคงไม่ได้จะจับเสือมือเปล่าใช่หรือไม่？หากท่านกลั่นออกมาไม่ได้แล้วจะทำอย่างไร？" มันรู้ดีว่าในโลกนี้จะเรื่องดี ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร？

นั่นเป็นยาอายุวัฒนะระดับสาม จะยอมให้ง่าย ๆ ตั้งสิบขวดได้อย่างไร

"เจ้าไม่เชื่อในความสามารถของข้า？"

"ข้า......"

"เช่นนั้นข้าก็จะไม่ฝืนใจ เจ้าลองคิดดูอีกที"

"ตกลง แต่ท่านจำไว้ว่าต้องส่งยาอายุวัฒนะระดับสามมาให้ข้าโดยเร็วที่สุด"

"รู้แล้ว"

เซี่ยวอวี่เซวียนยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มของเขาเปื้อนความผันผวน

เจ้ากระทิงโง่ตัวนี้

หากนางกลั่นออกมาไม่ได้ ชีวิตนี้ของมันก็อย่าคิดว่าจะได้ยาอายุวัฒนะระดับสามทั้งสิบขวดนั้นไป