กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 847

เขาจำเป็นต้องได้ครอบครองดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีเพื่อไปถึงระดับเจ็ดและออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

และดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีก็เป็นสิ่งเดียวที่สามารถทำให้เขาไปถึงระดับเจ็ดได้

กู้ชูหน่วนสังเกตดูอีกครั้งเพื่อแน่ใจว่าพวกเขาถูกพิษเข้า เมื่อเห็นว่าร่างกายของพวกเขาไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีอยู่ในมือของข้า หากมีความสามารถ เช่นนั้นเจ้าก็เข้ามาแย่งไป"

เยี่ยจิ่งหานโกรธและกัดฟันกล่าวขึ้นมา "เจ้าอยากจะเพิ่มระดับความสามารถ ข้ามีหลายวิธีที่จะช่วยเจ้า เจ้าไม่จำเป็นต้องกินดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสี เพียงแค่เจ้ามอบดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีให้กับข้าและช่วยถอนพิษออกจากร่างกายของข้า ข้าสามารถทำตามข้อเรียกร้องของเจ้าได้ทั้งหมด"

"เจ้าคิดว่าข้าโง่อย่างนั้นหรือ? หากข้าช่วยถอนพิษออกจากร่างกายของเจ้าจริง เจ้าจะปล่อยข้าไปอย่างนั้นหรือ? เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าก่อนหน้านี้เจ้าได้ข่มขู่ข้าไว้อย่างไร?"

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานแย่ลงเป็นระยะ

ผู้หญิงคนนี้ช่างประหลาดมาก

อีกทั้งยังคิดแค้นเสียเหลือเกิน

"หากวันนี้เจ้าช่วยข้า เรื่องทั้งหมดที่ผ่านถือว่าหายกัน"

"เจ้าคิดว่าข้าโง่อย่างนั้นหรือ"

จากคำพูดของพวกเขา เหวินเส่าอี๋ฟังออกว่าพวกเขามีเรื่องบาดหมางระหว่างกัน

เขาเอ่ยปากกล่าวขึ้นอย่างสง่างาม "แม่นาง เยี่ยจิ่งหานถูกพิษเข้าและไม่สามารถขยับตัวได้ หากเจ้าช่วยข้ากำจัดเขาเสีย ไม่ว่าเจ้าอยากได้อะไร เช่นนั้นข้าจะมอบให้เจ้าทุกสิ่งอย่าง"

กู้ชูหน่วนกลอกตาใส่เขาและกล่าวอย่างเย้ยหยัน "เจ้าคิดว่าข้าเป็นสายลับที่ส่งมาจากสำนักหมูหรืออย่างไร?"

เหวินเส่าอี๋ตกตะลึง

กู้ชูหน่วนกล่าวต่อ "ข้าช่วยเจ้าฆ่าเขา บนโลกนี้จะยังมีใครสามารถสร้างสมดุลให้กับเจ้าได้? เกรงว่าหากชายสวมหน้ากากตายไปแล้ว คนที่จะต้องตายคนต่อไปก็คือข้า"

เหวินเส่าอี๋ "......"

"แต่คำพูดของพวกเจ้าสองคนได้ย้ำเตือนกับข้า ความสามารถของพวกเจ้าทั้งสองไปถึงระดับหกแล้วสินะ? ถึงแม้ว่าพวกเราจะมีเรื่องบาดหมางระหว่างกันไม่มากก็น้อย และตอนนี้ขาก็ได้แย่งชิงดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีมาได้ หากพิษของพวกเจ้าถูกกำจัดและมาแก้แค้นกับข้า ข้าซึ่งมีความสามารถเพียงระดับสอง คงถูกพวกเจ้าฆ่าตายอย่าง่ายดายแน่"

"ฉะนั้น......"

"ฉะนั้นพวกเจ้าอย่าหาว่าข้าใจคอโหดเหี้ยมที่ลงมือก่อนเพื่อความอยู่รอด"

แววตาของกู้ชูหน่วนโหดเหี้ยมและหยิบดาบยาวออกจากแผ่นหลัง จากนั้นเพ่งเล็งไปยังเหวินเส่าอี๋ก่อน

"หากจะโทษก็โทษที่พวกเจ้านั้นแข็งแกร่งเกินไป"

เหวินเส่าอี๋กล่าวอย่างเย็นชา "เจ้าคิดให้ดี หากข้าตายไป ต่อให้เจ้าจะหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว คนของข้าก็จะตามไล่ล่าเจ้าเพื่อฆ่าเจ้าถึงที่สุด"

"ป่าเขารกร้างและห่างไกล มีใครเห็นหรือว่าข้าได้ฆ่าเจ้า"

"หากไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ เช่นนั้นก็ไม่ต้องลงมือทำ"

กู้ชูหน่วนกลอกตาไปมา ราวกับกำลังพิจารณาถึงความรุนแรง

เป็นเวลานานนางถึงชี้ดาบไปทางเยี่ยจิ่งหาน

เยี่ยจิ่งหานกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ไม่สามารถจัดการกับเหวินเส่าอี๋ได้ คิดว่าจัดการกับข้าได้ง่ายกว่าอย่างนั้นหรือ?"

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า "ไม่ง่ายที่จะจัดการ พวกเจ้าทั้งสองคนต่างก็เป็นจอมมารที่มีชื่อเสียงบนโลกใบนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถลงมือได้อย่างง่ายดาย ฉะนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทำผิดแล้ว เช่นนั้นข้าจะกำจัดพวกเจ้าทั้งสอง เพื่อจะได้ไม่เดือดร้อนในภายหลัง"

กู้ชูหน่วนคิดอยากจะฆ่าพวกเขาทั้งสองคน

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อดาบไปถึงอกก็กลับแทงไม่เข้า

สัญชาตญาณบอกกับนางว่า หากสองคนนี้ไม่ตาย เช่นนั้นในอนาคตนางต้องเดือดร้อนอย่างมาก

แต่ความรู้สึกก็ทำให้นางยากที่จะลงมือ

หลายครั้งที่นางพุ่งดาบออกมาและหยุดชะงัก กู้ชูหน่วนโมโหจนโยนดาบทิ้งลง

"ข้าจะบอกพวกเจ้า เพื่อนของข้าคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติไป จำเป็นต้องใช้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีในการช่วยชีวิต พวกเจ้าได้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ไปอย่างมากก็แค่ได้เพิ่มความสามารถไปถึงระดับเจ็ด แต่หากเพื่อนของข้าไม่ได้ไป นั่นถือเป็นชีวิตหนึ่งที่ต้องเสียไป ฉะนั้นดอกบัวศักดิ์สิทธิ์นี้ข้าจำเป็นต้องได้มา"

"วันนี้ข้าจะไม่ฆ่าพวกเจ้า แต่หวังว่าวันข้างหน้าพวกเจ้าจะไม่ทำอะไรเกินเลย"

นางเด็ดดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีจากนั้นก็จากไป

เดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง แววตาทั้งคู่จับจ้องไปที่พวกเขา

เห็นแล้วทำให้เหวินเส่าอี๋และเยี่ยจิ่งหานต่างพากันขนหัวลุก ไม่รู้ว่านางคิดจะทำอะไรอีก

"กำลังความสามารถของพวกเจ้าสูงส่งเช่นนั้น หากถอนพิษได้แล้วไล่ล่าข้าจะทำเช่นไร?"

"บังเอิญว่าเสื้อผ้าของเพื่อข้าก็ขาดหลุดลุ่ย เช่นนั้นจึงต้องยืมเสื้อผ้าของพวกเจ้า"

กู้ชูหน่วนพูดจบก็ลงมือปลดเสื้อผ้าของพวกเขา

เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ล้วนต่างก็เป็นยอดฝีมือผู้แข็งแกร่งและมีชื่อเสียง อีกทั้งสถานะตำแหน่งของพวกเขาก็สูงส่ง มีอย่างที่ไหนถูกปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกไปเช่นนี้

สิ่งสำคัญก็คือ หญิงไร้ยางอายคนนี้ปลดเสื้อผ้าของพวกเขาออกไปก็แย่แล้ว แม้แต่กางเกงชั้นในของพวกเขาก็ถอดออก ทำให้พวกเขาต้องเปลือยเปล่าไม่มีอะไรปกปิดเลยสักนิด

"หยุดเดี๋ยวนี้ หากเจ้ากล้าถอด ข้าจะจับเจ้าฉีกเป็นชิ้นๆ" เยี่ยจิ่งหานโกรธจัด

"เชื่อ แต่ข้าเชื่อยิ่งกว่าว่าตอนนี้เจ้าไม่สามารถทำอะไรข้าได้"

"หากเจ้ากล้าแตะต้องข้าเพียงนิดเดียว ข้าจะตามจองล้างจองผลาญเจ้าไม่สิ้นสุด" เส้นเลือดบนใบหน้าของเหวินเส่าอี๋ปะทุ และเก็บอั้นความโกรธเอาไว้

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่นางปลดเสื้อผ้าของเขา

"ไม่ใช่ครั้งแรกที่ข้าแตะต้องตัวเจ้าเสียหน่อย แก้มก้นของเจ้ายังคงนุ่มนิ่มน่าสัมผัส โดยเฉพาะไฝที่อยู่ตรงสามเหลี่ยมนี้ สวยงามมาก"

กู้ชูหน่วนพูดและบีบที่แก้มก้นของเหวินเส่าอี๋

ทำให้เหวินเส่าอี๋โกรธจัด