กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 848

ดาบตรงหนาอกของเซี่ยวอวี่เซวียนไม่สามารถที่จะไม่ดึงออกได้ แต่ว่าดึงออกแล้วกู้ชูหน่วนก็เกรงว่าเขาจะสิ้นใจไปเลยโดยตรง

นางจึงลังเลอยู่เช่นนั้น เป็นเวลานานจึงได้ตัดสินใจวางมือของตนเองบนด้ามดาบ

“เสี่ยวเซวียนเซวียนตอนนี้ข้าจะชักดาบออกแล้วนะ หากว่าเจ้าได้ยินจะต้องอดทนไว้ไม่ว่าจะเพื่อข้าหรือเพื่อแม่สาวอัปลักษณ์ของเจ้า”

เซี่ยวอวี่เซวียนไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย กู้ชูหน่วนสูดลมหายใจเข้าลึกโดยเป็นปฏิปักษ์ต่อเทพแห่งความตาย ชู่ว์เสียงหนึ่งได้ดึงดาบออกจากหัวใจของเซี่ยวอวี่เซวียนพร้อมกับใช้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีที่ได้ทุบจนละเอียดทาลงบนบาดแผลของเซี่ยวอวี่เซวียนอย่างรวดเร็ว

เลือดกระเด็นไปทั่วทุกทิศและติดบนใบหน้าของกู้ชูหน่วนทำให้การมองเห็นของนางไม่ชัดเจน

เซี่ยวอวี่เซวียนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดจนฟื้นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดเลย และก็เป็นลมไปด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง

“เซี่ยวอวี่เซวียน......เซี่ยวอวี่เซวียน......”

"ร้อน......ร้อนนิ่งนัก......ช่างทรมานนัก"

กู้ชูหน่วนสัมผัสหน้าผากของเขาซึ่งร้อนผิดปกติ แม้แต่อุณหภูมิในร่างกายของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

หน้าตาอันหล่อเหลาถูกย้อมด้วยเส้นเลือดฝาดแดงเป็นเส้นๆและเหงื่อก็ไหลรินลงมาจากหน้าผาก

เซี่ยวอวี่เซวียนทรมานยิ่งนัก อฝเจ็บปวดจนบิดเสื้อผ้าของตนเองไม่หยุด

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้......เขาไม่เพียงแต่อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นแต่ยังมีพละกำลังหนึ่งโจมตีอยู่ในร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เจ้าบอกว่าดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีสามารถช่วยเขาได้ไม่ใช่หรือ?"

"น่าจะ......น่าจะสามารถช่วยเขาได้ถึงจะถูก เป็นไปได้หรือไม่ว่า......ใช้ปริมาณมากเกินไป?"

กู้ชูหน่วนมีใจที่อยากจะทุบเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ให้ตายแล้วด้วย

นางนั่งขัดสมาธิกระตุ้นกำลังภายในของตนเองเพื่อช่วยลดอุณหภูมิให้กับเซี่ยวอวี่เซวียน

ไม่รอให้นางกระตุ้นอุณหภูมิของเซี่ยวอวี่เซวียนก็ได้ลดลงแล้ว

ไม่เพียงแค่ถดถอยลงทว่าร่างกายกลับลดลงถึงจุดเยือกแข็งด้วย

ผมดำสนิท ใบหน้า ร่างทั้งร่างของเขาได้แข็งเป็นหมอกน้ำแข็งบางๆชั้นหนึ่งไปแล้ว

เมื่อเข้าใกล้เขากู้ชูหน่วนและคนอื่นๆก็หนาวเย็นจนเนื้อตัวสั่นเทา

“หนึ่งร้อนหนึ่งเย็น ร้อนเย็นสลับเปลี่ยนกัน......หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาคงจะต้องตาย”

ขณะที่เซี่ยวอวี่เซวียนหนาวกู้ชูหน่วนได้กอดเซี่ยวอวี่เซวียนที่หนาวสั่นเอาไว้และเพิ่มฟืนให้ไฟโหมแรงขึ้น

ขณะที่ร้อนก็ทำได้เพียงช่วยปลดเสื้อผ้าของเขาออกและใช้กำลังภายในของตนเองช่วยให้ร่างกายเขาเย็นลง

เป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้กู้ชูหน่วนซึ่งเดิมทีก็อ่อนล้าอยู่แล้วไม่สามารถทนไหวอีกต่อไป คนทั้งคนตกอยู่ในอันตราย

กู้ชูหน่วนพยายามมากมายหลายวิธีมากมายแต่ก็ไม่สามารถช่วยเซี่ยวอวี่เซวียนได้

ในที่สุด......

เยี่ยจิ่งหานได้มาถึงด้วยตนเอง

ไม่รู้ว่าเขาหยิบเสื้อตัวหนึ่งมาจากที่ใดมาสวมใส่ตามใจชอบ เนื้อผ้านั้นหยาบกระด้างแต่เมื่อสวมอยู่บนร่างเขาแล้วกลับสูงส่งแบบหนึ่งอย่างแปลกประหลาด

ใบหน้าอันเย็นชาของเขามีกลิ่นไอแห่งการสังหาร ใบหน้าและมือนั้นปรากฏเส้นเลือดเขียวปูดขึ้นราวกับว่ากำลังระงับความโกรธอันมหาศาลอยู่

แม้ว่าจะนั่งอยู่บนรถเข็นแต่ท่าทางเข็นรถเข็นของเขามีความชำนาญยิ่งนัก

เมื่อเห็นเยี่ยจิ่งหานกู้ชูหน่วนรู้สึกว่าผิดปกติจึงได้ขวางอยู่ตรงหน้าเซี่ยวอวี่เซวียนในทันใด

“ผู้ที่ดึงเสื้อผ้าของเจ้าคือข้า ไม่เกี่ยวข้องกับเสี่ยวเซวียนเซวียน”

"เซี่ยวอวี่เซวียน? เจ้าเรียกเขาว่าเสี่ยวเซวียนเซวียน?"

มีเพียงอาหน่วนเท่านั้นที่จะเรียกเซี่ยวอวี่เซวียน ว่าเสี่ยวเซวียนเซวียน

เหตุใดนางถึงได้เรียกเซี่ยวอวี่เซวียนว่าเสี่ยวเซวียนเซวียนด้วย?

เยี่ยจิ่งหานเห็นเซี่ยวอวี่เซวียนเข้าก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้

แล้วมองดูเขาร้อนหนาวสลับแปรเปลี่ยนไปมา ตรงหัวใจทาด้วยดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เอาไว้

ชั่วขณะหนึ่งเยี่ยจิ่งหานประจักษ์บางสิ่งขึ้น

“เจ้าโง่ ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีเป็นของอมตะชนิดใด เจ้าไม่มีแม้แต่การแปรกำลังก็กล้าใช้ทั้งหมดกับเขา ถึงเขาจะไม่ตายก็จะต้องถูกเจ้าทรมานจนตาย”

“ใช้ปริมาณมากเกินไปจริงหรือ?”

“ชายสวมหน้ากากเจ้าช่วยชีวิตเขาหน่อยได้หรือไม่? เพียงแค่เจ้ายอมช่วยเขาบัญชีระหว่างเราค่อยชำระกันทีหลัง เจ้าต้องการคันฉ่องเฟิ่งหวงข้าจะไปหาให้เดี๋ยวนี้”

"หึ บัญชีระหว่างเราจำต้องค่อยๆชำระกันจริงๆ"

น้ำเสียงของเยี่ยจิ่งหานเย็นชาจนทำให้คนที่ได้ยินตัวสั่นเทา

ส่วนกู้ชูหน่วนรู้จุดอ่อนนี้ของเขา

“ถึงข้าจะสังหารเจ้าไม่ได้แต่ข้าสามารถทำให้เจ้าอยู่ทรมานกว่าตายได้”

"ข้า......หากว่าข้าอยู่......อยู่ทรมานกว่าตายดวงจิตในร่างของข้าก็จะ......ก็จะมีชีวิตอยู่......มีชีวิตอยู่ทรมานกว่าตายด้วย"

การหายใจของกู้ชูหน่วนยิ่งอยู่ก็ยิ่งลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าทั้งหน้าได้อัดอั้นแปรเปลี่ยนเป็นเขียวอมม่วงไปเลย

หากเป็นเช่นนี้ต่อไปนางต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเป็นแน่

เยี่ยจิ่งหานโมโหจนเหวี่ยงนางออกไปอย่างแรง

“แคร๊ก......” เสียงหนึ่ง......

กู้ชูหน่วนกระแทกเข้ากับผนังถ้ำอย่างแรงโดยที่เจ็บจนทำให้นางสูดลมหายใจอันเย็นเข้าไป แต่ว่าจู่ๆก็สูดลมหายใจเข้าลึกทำให้นางสูดลมหายใจฟอดใหญ่เข้าแล้วก็ไอออกมาอย่างแรง

“ข้าเยี่ยจิ่งหานเกลียดการข่มขู่จากผู้อื่นเป็นที่สุดในชีวิต แม้ว่าดวงจิตทั้งสองดวงของนางจะอยู่กับเจ้า ข้าก็ยังมีวิธีที่จะทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่ทรมานยิ่งกว่าตาย ส่วนนาง......อยู่ดีไม่เสียหาย”

“งั้นเจ้าก็เชิญตามสบายเถอะ” กู้ชูหน่วนท่าทางไม่กลัวสิ่งใดราวกับหมูตายไม่กลัวถูกน้ำร้อนลวก

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กลัวว่าเยี่ยจิ่งหานจะเกิดจิตใจคิดสังหารขึ้นมาจริงๆ ด้วยแรงกระตุ้นก็สังหารนางไปเลย

เช่นไรเยี่ยจิ่งหานก็ไม่เคยเป็นผู้ที่ใจอ่อนผู้หนึ่งมาก่อนเลย

"ตูบ......"

เยี่ยจิ่งหานไม่ได้ลงมือกับกู้ชูหน่วนก่อนแต่กลับซัดเจ้าเสือน้อยฝ่ามือหนึ่งทำให้เจ้าเสือน้อยสั่นราวกับว่าวที่เชือกขาดและบินย้อนกลับไปในที่นั้นจนแทบจะสิ้นลม

"ชู่ว์......"

ไม่รอให้เจ้าเสือน้อยหายใจด้วยความเจ็บปวดเยี่ยจิ่งหานก็ได้ใช้มือขวาดูดเจ้าเสือน้อยมาอยู่ตรงหน้าพร้อมทั้งใช้มือขวาบีบคอของเจ้าเสือน้อยเอาไว้

“ข้าจะไม่สังหารเจ้าโดยตรงแต่ข้าจะลอกหนังเสือของมันออกทีละชั้นๆ จากนั้นก็ทุบกระดูกของมันทีละชิ้นๆ รวมทั้งผู้คนทั้งบนล่างจำนวนร้อยกว่าคนของตระกูลมู่อย่าได้คิดที่จะหลบหนีไปได้แม้แต่คนเดียว"

"ไร้ยางอาย"

"นั่นก็เป็นพระคุณของเจ้า"

เยี่ยจิ่งหานด้วยใบหน้าเย็นชาได้ดึงกรงเล็บของเจ้าเสือน้อยออกทั้งชิ้นเลยโดยตรงซึ่งเจ็บปวดเสียจนเจ้าเสือน้อยร้องคร่ำครวญ กู้ชูหน่วนเห็นแล้วก็ปวดใจแทบแย่