กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 86

“ท่านพูดเช่นนี้ ข้าก็ไร้ความคิดเห็นแล้ว”กู้ชูหน่วนกล่าวปล่อยมือ

“ต่อให้เจ้าต่อต้าน ข้าก็ไม่เชื่อว่าข้านั้นจะสั่งสอนเจ้าไม่ได้”

“อัครเสนาบดีกู้ ก่อนที่ท่านจะสั่งสอน ท่านต้องคิดให้ดีนะ หากว่าท่านแตะต้องข้าแล้วนั้นจะมีผลลัพธ์อย่างไร”กู้ชูหน่วนกำลังหัวเราะ แต่ทว่ารอยยิ้มเต็มไปด้วยความกล่าวเตือน

ด้านบนหลังคา อี้เฉินเฟยกับเซี่ยวอวี่เซวียนโรยตัวลงมาอย่างคล่องแคล่วว่องไวทันที และอยู่ด้านข้างซ้ายขวาของกู้ชูหน่วน คล้ายดั่งว่ากลายเป็นองครักษ์ที่จงรักภักดีของนาง

อัครเสนาบดีกู้เหลือบมองอี้เฉินเฟย ยกมือขึ้นช้าๆ ใบหน้านั่นเขียวชั่วขณะขาวเผือดชั่วขณะ สุดท้ายทำได้เพียงกล่าวอย่างไม่พึงพอใจ

“เจ้ามีเงินมากขนาดนั้นแล้ว ตั๋วเงินห้าแสนตำลึงจีนนั่นข้าว่าช่างมันเถิด”

“ท่านพูดช่างมันเถิดก็ช่างมันเถิดได้เลยหรือ?กระดาษขาวพู่กันสีดำเขียนอย่างชัดเจน หากวันนี้พวกท่านไม่เอาตั๋วเงินห้าแสนตำลึงจีนออกมา เชื่อหรือไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะทำให้จวนอัครเสนาบดีเป็นจุดรวมสายตาของอาณาประชาราษฎร์ได้”

“กู้ชูหน่วน ใช่เจ้าหรือไม่?เป็นเจ้าที่ให้คนกระจายข่าวทำให้ข้าสูญเสียความบริสุทธิ์ ทำให้ข้าขายหน้าขายตาใช่หรือไม่?”

กู้ชูหลานหน้าตาเหี้ยมโหด มองไปทางกู้ชูหน่วน

เซี่ยวอวี่เซวียนโบกสะบัดพัด ดึงนางกลับไปกล่าวว่า“หมาบ้ามาจากที่แห่งใดกัน หมาบ้ากัดเห่าไปเรื่อย นี่จวนอัครเสนาบดีของพวกท่านไม่มีเชือกหรือ?ต้องการให้จวนแม่ทัพของพวกข้าส่งมอบให้สักเส้นหรือไม่”

เขากล่าวพูดว่าจวนแม่ทัพ ไม่ได้กล่าวพูดว่าตนเอง สิ่งที่กล่าวตักเตือนชัดเจนแจ่มแจ้งอย่างมาก

หากกล้าแตะต้องกู้ชูหน่วน นั่นก็คือการเป็นศัตรูต่อจวนแม่ทัพ

อัครเสนาบดีกู้ก็เกลียดชังกู้ชูหลานเป็นเดิม เวลานี้เห็นหน้าหยาบคายดุดันของนาง เลยอดไม่ได้ที่จะเกิดความไม่พอใจเพิ่มมากขึ้น

“คุณหนูห้าบ้าไปแล้ว เอาคุณหนูห้าไปพักฟื้นร่างกายที่หมู่บ้านเก่าชนบท ไม่มีคำสั่งของข้า ผู้ใดก็ห้ามปล่อยนางออกมา”

“ข้าไม่ไป ข้าไม่ได้บ้า ท่านพ่อ เป็นนาง เป็นนางที่มอมมายเหล้าเมาพันวัน นางวางแผนให้ข้าสูญเสียความบริสุทธิ์ แล้วก็เป็นนางที่กระจายข่าวโคมลอย ทำให้ข้าเสียหน้า ท่านพ่อ ท่านต้องทวงความยุติธรรมแก่ข้า กู้ชูหน่วน เจ้ามันหญิงสารเลว ข้าอยากจะสังหารเจ้า ข้าอยากสังหารเจ้า”

กู้ชูหลานเบิกตาโพลงกว้าง ผมกระจุยกระจาย จนสูญเสียสติ ใจคิดแค่อยากจะดิ้นรนต่อสู้กับกู้ชูหน่วน คนรับใช้จำนวนหนึ่งที่ร่างกายกำยำล้วนดึงรั้งนางไม่ไหว

อู่อี๋เหนียงยิ่งมองยิ่งใจหนาวเหน็บ

นี่มันเวลาไหนกันแล้ว หลานเอ๋อร์ยังทำแบบนี้ ไม่ใช่ว่าให้นายท่านละทิ้งปล่อยนางหรือ?