กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 861

"อี้เฉินเฟย เขาเป็นใคร？" ทำไมชื่อนี้ถึงได้ฟังดูคุ้นหูนัก

กู้ชูหน่วนเคาะหัวและครุ่นคิดอย่างละเอียดรอบคอบ แต่ก็คิดไม่ออก และรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินชื่อนี้

"วงแหวนอวกาศมีตราประทับของนาง เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมรับใครเป็นนายง่าย ๆ แต่ทำไมมันถึงยอมรับเจ้าเป็นนาย

ร่างกายของเหวินเส่าอี๋ค่อย ๆ เย็นยะเยือกจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วและถามอีกครั้ง "ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าทำไมมันถึงยอมรับเป็นนาย อี้เฉินเฟยเป็นใคร？"

"คนที่ตายไปแล้ว"

"คนตาย？เขาตายได้อย่างไร？"

"หากเจ้าอยากรู้ เช่นนั้นก็ไปถามเขาที่ยมโลก"

เหวินเส่าอี๋เป่ามือขวาของเขา และฉินหิมะสีขาวที่อยู่ในห้องลับก็มาอยู่ในมือของเขา

เขาหมุนตัวอย่างสง่างาม และนั่งขัดสมาธิลงบนพื้นอย่างสง่าผ่าเผย นิ้วมืออันเรียวยาวของเขาวางอยู่บนสายฉิน

"เจิ้ง......"

เสียงฉินอันไพเราะดังขึ้น จากนั้นเสียงฉินก็กลายเป็นใบมีด และโจมตีนิ้วมือที่สวมวงแหวนอวกาศของกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า "หากไม่ตัดนิ้วของข้า เจ้าก็จะไม่พอใจงั้นหรือ？เจ้าไม่เข้าใจหรือว่าบุรุษควรทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสตรี？"

"เจิ้ง......"

ไม่มีใครเป่าขลุ่ย แต่มันดังขึ้นเอง และกลายเป็นใบมีดคมกริบ เพื่อยังยั้งเสียงฉินพิฆาตของเหวินเส่าอี๋

เสียงอันไพเราะทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง

กระบวนท่าของเหวินเส่าอี๋ล้มเหลว เขาจึงค่อย ๆ ดีดฉินด้วยมือทั้งสองข้างและบรรเลงเพลงอันไพเราะ

บางครั้งเสียงบรรเลงเพลงก็อ่อนโยนเหมือนสะพานเล็ก ๆ ที่มีน้ำไหลริน

แต่บางครั้งก็น่าตื่นเต้นเหมือนกลองในสงครามและเสียงดังสะเทือน

เดิมทีนี่เป็นเพลงอันไพเราะ แต่กู้ชูหน่วนไม่ต้องการฟัง

เนื่องจากความนุ่มนวลหรือความหนักแน่นของเพลง ไอสังหารจึงปรากฏขึ้น และทุกกระบวนท่าก็ต้องการที่จะฆ่านาง

ห้องลับสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากการปะทะกันระหว่างฉินกับขลุ่ย และอาจพังทลายลงได้ทุกเมื่อ

นางมองขึ้นไปที่ขลุ่ย

ไม่รู้ว่าเจ้าของขลุ่ยอยู่ในระดับที่เท่าไหร่ แต่ด้วยพลังของผนึกที่เหลืออยู่ สามารถที่จะต่อสู้กับเหวินเส่าอี๋ได้

แม้ว่าจะไม่สามารถเอาชนะเหวินเส่าอี๋ได้ แต่ก็สามารถยับยั้งไม่ให้เหวินเส่าอี๋ทำลายแหวนและฆ่านางได้

เมื่อเวลาผ่านไป เหวินเส่าอี๋ก็เหงื่อแตกพลั่ก

เห็นได้ว่าเขาสูญเสียกำลังภายในไปไม่น้อย และหากยังรับมือต่อไป ต่อให้เขาจะสามารถต้านทานได้ แต่พลังลมปราณก็จะได้รับความเสียหายอย่างมาก

และขลุ่ย......

พลังของขลุ่ยไม่ได้รุนแรงเหมือนในตอนแรก

หากนานกว่านี้ เกรงว่า......ขลุ่ยจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

"ตูม......"

ฉินของเหวินเส่าอี๋ระเบิดในทันที

การต่อสู้สิ้นสุดลง

ทันทีที่เหวินเส่าอี๋เงยหน้าขึ้น ร่องรอยของความไม่อยากเชื่อก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

"ในวงแหวนอวกาศมีความหลงใหลของเจ้า เจ้าใส่ความหลงใหลของเจ้าลงไปในขลุ่ยจริง ๆ"

เหวินเส่าอี๋ค่อย ๆ ลุกขึ้น

ความหลงใหลนั้นเกือบจะมีพลังชีวิตของนาง

ต่อให้นางตายไป ความหลงใหลของนางก็จะคงอยู่

ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส หากต้องการจะกำจัดความหลงใหลของนาง เกรงว่าจะเป็นเรื่องยาก

เหวินเส่าอี๋ล้มเลิกความคิดที่จะทำลายวงแหวนอวกาศ

และมุ่งเป้าไปที่ร่างของกู้ชูหน่วนแทน

กู้ชูหน่วนหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง และมีลางสังหรณ์ไม่ดี

ที่แท้เขาก็จะพานางไปที่ถ้ำงู

ถ้ำงูนั้นเต็มไปด้วยงูพิษหลากหลายชนิด โดยแต่ละตัวแลบลิ้นออกมา ดูแล้วก็น่าหวาดกลัว

"หากเจ้ายอมถอดแหวนออกมาแต่โดยดี บางทีข้าอาจจะปล่อยไว้ชีวิตเจ้า มิเช่นนั้น......เหอะ......พวกมันหิวโหยมานานแล้ว"

"ไม่คิดเลยว่าผู้ที่หน้าตาดีเช่นเจ้า จะชั่วร้ายมากขนาดนี้"

"หนึ่ง"

"ไม่ต้องนับหรอก ต่อให้ต้องตายข้าก็ไม่มีทางถอดแหวนออกมา เจ้าทำอะไรก็ทำ"

"เจ้าพูดเองนะ"

"ไม่มีคุณธรรม ตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้น หากไม่ใช่ข้า เจ้าคงตายไปนานแล้ว"

"เจ้าฉีกเสื้อผ้าของข้าหลายครั้ง แล้ววางข้ากับเยี่ยจิ่งหานไว้ด้วยกัน......ต่อให้เจ้าจะช่วยข้าหลายพันครั้ง มันก็ไม่สามารถชดเชยได้"