กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 863

"ขอโทษด้วย แต่ต้นขาของข้าเล็กมาก"

"ไม่เป็นไร ใหญ่กว่าข้าก็พอ"

เหวินเส่าอี๋หัวเราะโดยไม่พูดอะไร แต่รอยยิ้มของเขากลับทำให้คนอื่นรู้สึกขนลุก

กู้ชูหน่วนกล่าว "ใกล้จะเที่ยงแล้ว ข้าจะไปซื้อกับข้าวมาทำอาหารให้เจ้ากิน"

ไม่รอให้เหวินเส่าอี๋ตอบ กู้ชูหน่วนก็ได้เดินออกไปแล้ว

มีเสียงอันเกียจคร้านของเหวินเส่าอี๋ดังมาจากข้างหลัง

"ทางที่ดีเจ้าควรจะอวยพรให้ขาของเจ้าเดินได้ไวก็พอ"

"ซี๊ด......"

กู้ชูหน่วนหยุดชะงัก

"ยอดฝีมือสูงสุดระดับหกฆ่าฝีมือเพียงระดับสอง เจ้าก็คงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนหรอก อีกอย่าง เมื่อวานเจ้าก็ปล่อยข้าแล้วไม่ใช่หรือ?"

"เคยได้ยินเรื่องแมวจับหนูหรือไม่?"

"อะไรนะ?"

"ต่อให้ข้าไม่ฆ่าเจ้า แต่ก็มีคนอยากฆ่าเจ้า"

กู้ชูหน่วนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและนึกได้ถึงสิ่งที่เหวินเส่าอี๋ทำ

"เจ้าอยากจะใช้มือของตระกูลซั่งกวนฆ่าข้า?"

"ก็ไม่เชิง หากเจ้าไม่ฆ่าไป๋หลี่หมิง เช่นนั้นไป๋หลี่เจิ้นก็คงไม่ตามไล่ล่าเพื่อจะฆ่าเจ้า ข้าเพียงแค่ปล่อยข่าวการตายที่แท้จริงของไป๋หลี่หมิงออกไปก็เท่านั้นเอง"

มุมปากของกู้ชูหน่วนขยับ

ปล่อยข่าวออกไป?

เช่นนั้นแล้วจะต่างอะไรกับที่เขาฆ่านาง?

"หากข้าเป็นเจ้า ข้าก็จะหนีไปให้ไกล ดูว่าจะหนีเอาชีวิตรอดไปได้หรือไม่"

กู้ชูหน่วนที่เดิมคิดอยากจะหนีไป แต่ก็กลับมาและนั่งลงที่เก้าอี้หินด้วยความเกียจคร้านในป่าไผ่ จากนั้นรินชาอย่างสบายใจและดื่มอย่างมีความสุข

เหวินเส่าอี๋หัวเราะออกมาและสะบัดชุดสีขาวหิมะ จากนั้นนั่งลงข้างๆ นางและยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบ "เจ้าช่างสุขสบายดีเหลือเกิน"

"เจ้าอุตส่าห์จัดการการต่อสู้ครั้งใหญ่เช่นนี้แล้ว หากข้าไม่ทำให้สำเร็จให้เจ้าดู เช่นนั้นจะทำให้เจ้าหมดความสนใจ อีกอย่าง ต่อให้ข้าหนีไปได้เร็ว ก็ไม่สามารถหนีไปจากเงื้อมมือของเจ้าได้ไม่ใช่หรือ?"

"เสี่ยวหูเตี๋ย เจ้าช่างมีใจโหดเหี้ยมยิ่งนัก ร่างกายของข้าได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ เจ้ากลับไม่ทะนุถนอมอ่อนโยน"

เหวินเส่าอี๋ไม่พูดอะไร

เพียงแต่ยิ่งใกล้ชิดกับกู้ชูหน่วนก็ยิ่งรู้สึกว่านางไม่ได้โง่อย่างที่คิด และยัง......น่าสนใจอย่างมาก......

"(เสียงใบไผ่พลิ้วไหว)......"

ลมอ่อนๆ พัดมาและเงาของใบไผ่ก็พลิ้วไหว

ไผ่เขียวส่งเสียงกรอบแกรบและตกลงมา

จากระยะไกลมองไป มีชายหญิงกำลังดื่มชาในป่าไผ่

และ......

เหวินเส่าอี๋สั่นเทา

หูของกู้ชูหน่วนขยับและรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของการฆ่าที่ค่อยๆ ใกล้เข้ามา

กู้ชูหน่วนวางถ้วยน้ำชสในมือลงและกล่าวกับเหวินเส่าอี๋ "ชานี้ไม่เลวเลย เหลือให้ข้าบ้างล่ะ ประเดี๋ยวข้าจะกลับมาดื่ม"

"ประเดี๋ยวเจ้าจะได้ไปขอกับยมทูตแล้ว"

"เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าไม่ใช่ไป๋หลี่เจิ้นที่ต้องไปขอกับยมทูต?"

"เอ่อ......"

เหวินเส่าอี๋ดื่มจนหมดและในแววตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ระดับสองต่อสู้กับระดับสี่ ไม่ว่าดูอย่างไรก็เหมือนกับเอาไข่ไปกระทบกับหิน

แต่ในใจของเขากลับรู้สึกว่าการต่อสู้เพื่อชีวิตและความตายในครั้งนี้ ไม่แน่ที่นางที่มีความสามารถเพียงระดับสองจะพ่ายแพ้ให้กับไป๋หลี่เจิ้น

รังสีสังหารของไป๋หลี่เจิ้นใกล้เข้ามาทุกขณะ

เมื่อเห็นกู้ชูหน่วน เขาไม่สามารถระงับความโกรธได้และถามออกมาต่อหน้า "เจ้าเป็นคนฆ่าหลานไป๋หลี่หมิงของข้าใช่หรือไม่?"

"หากข้าบอกว่าไม่ใช่ เจ้าจะเชื่อหรือไม่?"

"กล้าฆ่าหลานชายของข้า ต่อให้เจ้ามีเป็นหมื่นชีวิตก็ไม่เพียงพอที่จะสังเวยชีวิต"

ไป๋หลี่เจิ้นลงมือในกระบวนท่าสังหาร ไผ่ในสวนไผ่ถูกฟันจนหักขาดเป็นท่อนและแทงไปยังกู้ชูหน่วน

ไผ่จำนวนมากเช่นนั้น แต่ละท่อนล้วนเต็มไปด้วยพละกำลังอันมหาศาลของไป๋หลี่เจิ้น หากถูกแทงเข้า เช่นนั้นคงยากจะมีชีวิตรอด

เมื่อถูกปิดล้อมทุกทิศทุกทาง สายตาของกู้ชูหน่วนสาดส่องและใช้มือขวาของนางยกตัวให้ลอยขึ้นไปในอากาศจากต้นไผ่ที่อยู่ข้างๆ เพื่อหลีกเลี่ยงจากท่อนไผ่แห่งการสังหารเหล่านั้น

นางรู้ว่าการต่อสู้ในวันนี้ไม่มีใครสามารถช่วยนางได้

หากชนะ นางยังคงมีโอกาสรอด

หากแพ้ นางต้องตายอย่างแน่นอน

เหวินเส่าอี๋ไม่มีทางช่วยนางแน่