กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 864

มือของเหวินเส่าอี๋ที่ถือแก้วอยู่กุมแน่น

สัญชาตญาณของเขาอยากลงมือ ทว่าเมื่อนึกถึงตอนที่นางดึงเสื้อผ้าของเขาแล้วแต่ยังให้ท่าเยี่ยจิ่งหาน เขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

อีกอย่าง…

กู้ชูหน่วนจะเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดีได้ในวินาทีสุดท้ายทุกครั้ง ไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้จะสามารถทำเรื่องที่คาดไม่ถึงในวินาทีสุดท้ายเช่นเดียวกับเขาหรือไม่

เพียงแค่คิดไม่ครู่หนึ่ง ฝ่ามือของไป๋หลี่เจิ้นก็ฟาดลงบนร่างของกู้ชูหน่วนแล้ว

ไม่ว่าเขาจะอยากลงมือมากเพียงใดก็ไม่ทันเสียแล้ว ทำได้เพียงมองกู้ชูหน่วนรับแรงฝ่ามือมฤตยูของเขาอย่างทำอะไรไม่ได้

หัวใจของเหวินเส่าอี๋เต้นเร็วขึ้นกะทันหัน

เขาอยากจะฆ่าหญิงสาวตรงหน้านี้มาตลอด วันนี้ได้เห็นนางตายต่อหน้าต่อตาเช่นนี้กลับมีความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้

มุมปากของไป๋หลี่เจิ้นเผยรอยยิ้มอันชั่วร้ายออกมา

ชื่นชมกับการตายของกู้ชูหน่วน

ทันใดนั้นเองรอยยิ้มของเขากลับหยุดนิ่ง

เพราะบนร่างของกู้ชูหน่วนมีพลังงานอันชั่วร้ายแผ่ซ่านออกมาและดูดพลังของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน

เขาอยากจะหยุดกำลังภายในของเขาไม่ให้เข้าสู่ร่างกายกู้ชูหน่วน แต่กลับไม่สามารถหยุดได้เลย

ไป๋หลี่เจิ้นจึงรีบง้างมือออกมาอย่างตกใจ

ทว่าพลังฝ่ามือของเขาดูเหมือนจะถูกดูดกลืนไปด้วย ไม่ว่าเขาจะพยายามเท่าไรก็ไม่สามารถง้างมือออกไปได้

“เกิดอะไรขึ้น? เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?” ไป๋หลี่เจิ้นกล่าวอย่างตะลึงงัน

กู้ชูหน่วนคิดว่านางจะตายไปแล้ว

ตอนที่สถานการณ์พลิกผัน นางเองก็มึนงงเช่นเดียวกัน

นางไม่เพียงแต่ไม่ตายด้วยฝ่ามือของไป๋หลี่เจิ้นที่ฟาดลงไป แม้แต่ความเจ็บปวดสักเล็กน้อยก็ยังไม่มี

กำลังภายในที่เพิ่มพูนอย่างต่อเนื่องจากไป๋หลี่เจิ้นกำลังไหลเข้าสู่ร่างกายของนาง

นางรู้สึกเพียงว่าพลังงานในร่างกายกำลังมากขึ้นๆ มากขึ้นจนตัวนางแทบจะระเบิด

“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้”

กำลังภายในที่สะสมมานับสิบปีกลับให้กู้ชูหน่วนไปง่ายดายเช่นนี้ ไป๋หลี่เจิ้นจะไม่กระวนกระวายใจได้อย่างไร

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อย่าว่าแต่กำลังภายในของเขาที่จะถูกกู้ชูหน่วนดูดกลืนไปหมดเลย เกรงว่าชีวิตแก่ชราของเขาก็คงต้องทิ้งไว้ที่นี่แล้วล่ะ

กำลังภายในที่ได้มาโดยไม่ต้องพยายาม กู้ชูหน่วนจะปล่อยไปได้อย่างไรกัน

กำลังภายในของไป๋หลี่เจิ้นช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน กู้ชูหน่วนดูดกลืนมามากพอแล้ว รู้สึกว่าร่างกายของตนไม่สามารถรับได้อีกแล้ว จึงอยากจะเว้นระยะห่างจากไป๋หลี่เจิ้น

ทว่า…

นางไม่สามารถเว้นระยะออกไปได้…

เหมือนว่าตนติดกับไป๋หลี่เจิ้นเข้าให้แล้ว ไม่สามารถแยกออกจากกันได้เลย

“เจ้าเป็นคนตีข้า ข้าไม่สามารถดึงออกได้ เจ้าเป็นคนดึงออกซะ”

“ไร้สาระ หากข้าดึงออกได้ ข้าดึงออกนานแล้ว เจ้าฝึกฝนพลังชั่วร้ายอะไรกันแน่”

พลังชั่วร้าย?

นางจะเคยฝึกฝนพลังชั่วร้ายอะไรนั่นได้อย่างไรกัน?

เขาเป็นคนให้มาชัดๆ

ทั้งสองยังคงดึงดันกันอยู่

ทว่าเหวินเส่าอี๋กลับตะลึงจนลุกขึ้นยืน ดวงตาอันเฉียดคมและเยือกเย็นคู่นั้นจ้องกู้ชูหน่วนตาเป็นมัน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ

ริมฝีปากอันเบาบางพูดออกมาว่า “มหาเวทย์ดูดพลัง”

เป็นมหาเวทย์ดูดพลังจริงๆ ด้วย

ทั่วทั้งใต้หล้ามีเพียงกู้ชูหน่วนคนเดียวเท่านั้นที่สามารถใช้มหาเวทย์ดูดพลังได้

นางใช้มหาเวทย์ดูดพลังได้อย่างไรกัน?

บังเอิญงั้นหรือ?

บนโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญมากมายเพียงนั้นได้อย่างไรกัน?

เมื่อมองดูมู่หน่วนที่แดงก่ำไปทั่วหน้า รูปร่างของหญิงสาวคนนี้ไม่มีอะไรที่คล้ายกับนางเลยสักนิด

ทว่าเมื่อย้อนคิดดูดีๆ อีกครั้ง ทุกกิริยาท่าทางของนาง ทุกการขมวดคิ้วและรอยยิ้มของนางดูเหมือนกู้ชูหน่วนนัก

พวกนางมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?

หรือว่านางคนนี้คือคือนาง?

“ปล่อย…ปล่อยมือ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้”

“เจ้าปล่อยก่อน”

“เจ้านั่นแหละ”

กำลังภายในของไป๋หลี่เจิ้นถูกดูดกลืนไปจนหมด แม้แต่เลือดลมปราณก็ถูกนางดูดไปด้วย เขารู้สึกได้ว่าร่างกายของตนค่อยๆ ถูกควักออกไปจนหมด

เส้นผมของเขาค่อยๆ กลายเป็นสีขาวดุจหิมะ

ร่างกายค่อยๆ เหี่ยวเฉา ใบหน้าถูกดูดจนเหลือเพียงกระดูก

เขากระวนกระวายใจ

กระวนกระวายใจอย่างที่สุด

เพียงแต่ทุกอย่างล้วนไม่ทันแล้ว