กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 866

เสียงดังปัง ประตูถูกเปิดออก

ผู้นำรองและผู้นำสามบุกเข้ามาอย่างรีบร้อน และเสียงดังมาแต่ไกล

"อาหน่วน ได้ยินพ่อบ้านบอกว่าเจ้าฟื้นแล้วหรือ？"

"หลานสาวของข้า อาสามเฝ้าภาวนากับดวงจันทร์ ในที่สุดก็เจ้าก็กลับมาแล้ว"

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น นางเห็นใบหน้าของผู้นำรองและผู้นำสามเต็มไปด้วยความดีใจ และเปลี่ยนจากการดูถูกเหยียดหยามก่อนหน้านี้ เป็นความสนิทสนมใกล้ชิด

"อาหน่วน เจ้าดีขึ้นแล้วหรือ？อยากกินอะไรหรือไม่ อารองจะให้ห้องครัวทำมาให้"

"อารองกับอาสามเกลียดช่างข้าที่สุดไม่ใช่หรือ และยังไล่ข้าออกไปจากตระกูลมู่อีกด้วย？นี่มันเรื่องตลกอะไร？"

"พูดเรื่องไร้สาระอะไร พวกเรามีสายเลือดใกล้ชิดกัน พวกเราเพียงแค่พูดจาเลอะเลือนด้วยความโกรธ จะไล่เจ้าออกไปจากจวนมู่จริง ๆ ได้อย่างไร ท่านพ่อของเจ้ามีเจ้าเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว พวกเรารักและเอ็นดูเจ้า"

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ

รักและเอ็นดู？

นางไม่รู้สึกถึงความรักและความเอ็นดูเลยแม้แต่น้อย

ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ผู้นำรองและผู้นำสามจะไม่ค่อยเป็นมิตรกับนางมากนัก และมักจะเข้มงวดกับนาง ดังนั้นเขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว และถามอย่างสนิทสนม

"อาหน่วน เจ้าได้รับบาดเจ็บที่หุบเขาอสุรกายหรือ？อารองได้ยินมาว่าอสุรกายจำนวนไม่น้อยยอมรับเจ้าเป็นนาย ใครกันที่มีพลังมากพอที่จะทำร้ายเจ้าจนกลายเป็นเช่นนี้?”

"ใช่ ๆ ๆ อาสามยังได้ยินมาว่าราชางูเหลือมหยกเก้าเศียร และเสือดำโบราณก็ยอมรับเจ้าเป็นนายด้วย อาสามไม่เคยเห็นสัตว์เทพสองตัวนี้มาก่อนเลยในชีวิต เจ้าให้พวกเราดูหน่อยได้หรือไม่？"

กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ และกล่าวด้วยความสงสัย "พวกเรากำลังพูดเรื่องอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ"

ผู้นำสามยังต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ผู้นำรองกระทุ้งแขนเพื่อบอกใบ้ไม่ให้เขาพูด

และเขากล่าวเองว่า "อาหน่วน พวกเราล้วนแต่ได้ยินเรื่องที่เจ้าอยู่ที่หุบเขาอสุรกายมาหมดแล้ว ตระกูลมู่ของเรามีผู้ที่พรสวรรค์เช่นเจ้าเช่นคุณ นั่นถือเป็นความโชคดีของพวกเราตระกูลมู่"

"ข้าไม่เข้าใจที่พวกท่านพูด หากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ข้าขอพักผ่อนก่อน"

"อาหน่วน อารองรู้ดีว่าเมื่อก่อนอาเข้มงวดกับเจ้ามากเกินไป แต่เป็นเพราะอารองรักอย่างสุดซึ้ง และเป็นหน้าที่ เจ้าอย่าโกรธอารองเลย"

"อาสามก็เช่นกัน อาสามรักและเอ็นดูเจ้ายิ่งกว่าบุตรสาวของตัวเองเสียอีก"

กู้ชูหน่วนกลอกตา และปล่อยให้พวกเขาพูดว่าพวกเขารักและเอ็นดูนางอย่างไร

แม้แต่มู่ซินก็ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงยับยั้งการพูดจู้จี้ของพวกเขา

"น้องรอง น้องสาม อาหน่วนเพิ่งจะกลับมา อีกทั้งนางยังได้รับบาดเจ็บ ปล่อยให้นางได้พักผ่อนก่อนจะดีกว่า หากมีอะไรค่อยว่ากันวันหลัง"

"อ้อ......ดูข้าสิ ข้าลืมไปเลย เจ้าบาดเจ็บอยู่ควรจะพักผ่อนให้มาก ๆ แต่มีเรื่องที่สำคัญเรื่องหนึ่ง อารองคิดว่าบอกกับเจ้าก่อนจะดีกว่า"

ผู้นำรองหยิบภาพเหมือนออกมาจากในอ้อมแขน และภาพเหมือนเหล่านั้นเป็นภาพของบุรุษรูปงาม

เขายิ้มและกล่าวว่า "วันนี้มีผู้คนจำนวนไม่น้อยมาที่ตระกูลมู่ของเราเพื่อสู่ขอเจ้า อารองจึงช่วยคัดเลือกผู้ที่มีภูมิหลังดี พวกเขาแต่ละคนล้วนมีวรยุทธ์ และภูมิหลังดีเป็นอันดับต้น ๆ"

"อาสามก็ช่วยคัดเลือกมาให้เจ้าเช่นกัน เจ้าดูสิ แต่ละคนรูปงามทั้งนั้นเลย อีกทั้งล้วนแต่เป็นบุตรชายของตระกูลผู้สูงศักดิ์ที่มีชื่อเสียง และไม่เป็นสองรองใครในดินแดนวิญญาณเยือกแข็งของเราทั้งสิ้น"

กู้ชูหน่วนไม่แม้แต่จะมองภาพเหล่านั้น นางเลิกคิ้วและมองพวกเขาอย่างเย้ยหยัน

"อารอง อาสาม พวกท่านยังพยายามจะไล่ข้าออกไปอีกหรือ？"

ผู้นำรองและผู้นำสามตกตะลึงในทันที

"พูดไร้สาระอะไรเช่นนั้น อารองกับอาสามจะไล่เจ้าออกไปได้อย่างไร แค่พวกเรารักและเอ้นดูเจ้า จึงต้องการหาคนที่ดีให้แก่เจ้า"

"อาหน่วน อาสามไม่ได้คุยโว เหล่าคุณชายที่อาสามหามาล้วนแต่เป็นที่ชื่นชอบ แม้แต่คนในราชวงศ์ยังไม่สามารถร้องขอการแต่งงานได้ หากพลาดไปก็น่าเสียดายมาก เจ้าคิดดูให้ดี ๆ "

"ในเมื่ออารองและอาสามชอบมากขนาดนั้น เช่นนั้นพวกท่านก็แต่งงานกับพวกเขาสิ จะมาคะยั้นคะยอข้าทำไม"

หากเป็นเมื่อก่อน กู้ชูหน่วนกล่าวเช่นนี้ ผู้นำรองและผู้นำสามจะต้องโกรธอย่างแน่นอน

แต่ในตอนนี้พวกเขาไม่กล้า