กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 871

กู้ชูหน่วนกวาดตามองหญิงสาวทั้งสิบแปดคน

พวกนางทุกคนรูปร่างผอมเพรียว สวมชุดสีขาวและปกคลุมใบหน้าด้วยผ้าคลุมสีขาว ในมือถือตะกร้าดอกไม้อยู่ ซึ่งในตะกร้าดอกไม้เต็มไปด้วยกลีบดอกที่มีสีสันอยู่หลากหลายชนิด ไม่สามารถมองเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของพวกนางได้ ทว่าหากมองจากรูปร่างอันผอมเพรียวและงดงามของพวกนางแล้ว คาดว่าคงเป็นบุคคลที่น่าทึ่งทุกคนแน่นอน

ตำแหน่งที่พวกนางยืนอยู่นั้นดูเรียบง่ายไม่มีอะไร แต่ความจริงแล้วมันคือประตูแฝงค่ายกลแปดทิศ!

กู้ชูหน่วนกล่าว “อาวุธของพวกเจ้าคือกลีบดอกพวกนี้หรือ?”

“ใช่” หญิงสาวคนหนึ่งในนั้นตอบกลับอย่างอ่อนโยนราวกับเสียงนกกระจิบเหลืองออกจากภูเขา ทำให้ผู้ฟังเคลิบเคลิ้มไปอย่างไม่รู้ตัว

“พวกเจ้าทุกคนต่างมีอาวุธกันเสียหมด แต่ข้ากลับไม่มีเลยสักชิ้น และข้ายังต้องสู้แบบหนึ่งต่อสิบแปด เช่นนี้จะไม่ยุติธรรมไปหน่อยหรือ?”

ไป๋หลี่ป้าส่งสายตาให้กับไป๋หลี่เฉิง

ไป๋หลี่เฉิงเข้าใจในทันทีและกล่าวเสียงดังว่า “เจ้าอยากได้อาวุธอะไร? เพียงแค่เจ้าพูดออกมาได้พวกเราจะมอบให้เขาเจ้าโดยตรง”

“พูดง่าย เช่นนั้นก็เอาหอกยาวเล่มนั้นแล้วกัน”

“ได้”

กำลังภายในของไป๋หลี่เฉิงเพ่งเล็งไปยังหอกยาวที่อยู่ไม่ไกล จากนั้นก็ลอยสู่กู้ชูหน่วนทันที

กู้ชูหน่วนรับไว้และบ่นพึมพำว่า “หอกเล่มนี้ไม่เลวเลยมอบให้ข้าเลยได้หรือไม่?”

“รอให้เจ้ามีชีวิตให้ได้เสียก่อนแล้วค่อยว่ากัน เริ่มได้” ไป๋หลี่เฉิงกล่าวด้วยความใจร้อน

ผู้คนในสนามแทบทุกคนต่างมองกู้ชูหน่วนเป็นคนตายคนหนึ่ง

ร่างของหญิงสาวทั้งสิบแปดคนแปรเปลี่ยนมาล้อมรอบกู้ชูหน่วนและหมุนวนอย่างต่อเนื่อง

ชุดของพวกนางทุกคนเหมือนกัน รูปร่างเหมือนกันทั้งการเคลื่อนไหวก็เหมือนกัน ทำให้ผู้คนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใครในชั่วขณะหนึ่ง

ในขณะที่ร่างกายของพวกนางกำลังหมุนเวียนไปมารวดเร็วขึ้นอีกนั้นก็มีความรู้สึกเวียนศีรษะอยู่ครู่หนึ่ง

จิตสังหารของทั้งสิบแปดคนกำลังพุ่งไปยังกู้ชูหน่วนราวกับสายฟ้า

ฟิ้ว…

ผู้คนในสนามต่างชะงักไปตามๆ กัน

เป็นจิตสังหารที่รุนแรงมาก

นางถูกล้อมไว้ตรงกลางและจิตสังหารก็อยู่ทั่วทุกมุม เช่นนั้นนางจะหลบหนีได้อย่างไรกัน?

แต่กลับพบว่าหอกยาวของกู้ชูหน่วนกลับกระแทกกับพื้นและเปล่งเสียงออกมาดังปัง ตามด้วยใบมีดหอกที่กวาดออกไปอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นประกายไฟออกมากวาดล้างจิตสังหารออกไปจนหมด และตนก็ใช้หอกยาวเพื่อบินขึ้นสู่อากาศ

หากไม่ใช่ว่านางรวดเร็วว่องไว มิเช่นนั้นคงได้ตายด้วยจิตสังหารนั่นไปนานแล้ว

ค่ายกลบุปผาสิบแปดทิศราวกับเพิ่งเริ่มต้นขึ้น หลังจากปล่อยกระบวนท่าแรกออกไปรูปแบบค่ายกลก็เปลี่ยนในทันที ฝนดอกไม้โปรยปรายอยู่ท่ามกลางอากาศก่อตัวเป็นภาพวาดอันสวยงามของกลีบดอกไม้ที่ร่วงโรยราวกับเทพดากำลังเต้นรำอยู่

ผู้คนรอบๆ ต่างถูกฝนดอกไม้สีสันนั่นดึงดูดอย่างอดไม่ได้ ทั้งยังสูดดมกลิ่นหอมของฝนดอกไม้ไม่หยุดหย่อน

ผู้นำตระกูลมู่กระวนกระวายใจ

ฝนดอกไม้นี้มีกลิ่นหอมชวนพิศวาสแฝงอยู่

กลีบดอกไม้มากมายเพียงนี้ ทำให้ผู้คนที่อยู่ในค่ายกลไม่อาจหลบหนีไป

ขณะที่ผู้คนรอบๆ กำลังตกอยู่ในภวังค์ ฝนดอกไม้ก็แปรเปลี่ยนเป็นใบมีดในบัดดลและพุ่งไปยังกู้ชูหน่วนอย่างพร้อมเพรียงกัน

กู้ชูหน่วนตวัดหอกยาวของตน ทำให้ลมพัดโหมกระหน่ำขึ้นและป้องกันฝนดอกไม้เหล่านั้นซึ่งๆ หน้า

ทว่าฝนดอกไม้มีมากนัก เพียงแค่นางคนเดียวจะรับมือไหวได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนตวัดหอกยาวอีกครั้ง ไม่รู้ว่านางทำได้อย่างไรหอกยาวเล่มหนึ่งกลายเป็นแปดเล่มได้ในบัดดล หอกยาวทั้งแปดปิดกั้นฝนดอกไม้บนตำแหน่งยันต์แปดทิศ

ท่านผู้เฒ่าหนิงดวงตาฉายแวววับ

“เจ้าเด็กนี่มีความรู้เกี่ยวกับค่ายกลด้วยงั้นรึ?”

“ท่านปู่ แม้ว่านางจะมีความรู้เกี่ยวกับค่ายกล แต่หอกแปดเล่มนี้ก็มิอาจต้านทานฝนดอกไม้นับหมื่นได้หรอกขอรับ อีกอย่างนี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”

ท่านผู้เฒ่าหนิงไม่ได้พูดอะไรต่อไป เพียงแค่มองดูการต่อสู้ที่ดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ บนสนามรบเท่านั้น และอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงแทนกู้ชูหน่วน

หากค่ายกลแปดทิศของนางอ่อนกำลังลง สิ่งที่รอคอยนางอยู่ก็คือความตายสถานเดียว

ผู้อาวุโสหลิวที่อยู่ข้างผู้นำตระกูลเหวินกล่าวว่า “เจ้ามู่หน่วนคนนี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ คิดว่าตนเข้าใจในค่ายกลเล็กน้อยก็จะสามารถทำลายค่ายกลบุปผาสิบแปดทิศเลยอย่างนั้นหรือ ไร้สาระสิ้นดี”

เหวินเส่าอี๋ถือถ้วยชาและจิบไปอึกหนึ่งแล้วกล่าวว่า “ค่ายกลบุปผาสิบแปดทิศทำอะไรนางไม่ได้หรอก”

ทว่าเสียงของเขาไม่ได้ดังนัก

เพียงเพราะว่าเขานั่งอยู่บนเก้าอี้หลัก ผู้คนที่นั่งหรือยืนอยู่ข้างเขาไม่มีผู้ใดที่ไม่ใช่ยอดฝีมือเลย

จึงได้ยินในสิ่งที่เขาพูดไปจนหมด

ทว่าพวกเขาไม่เชื่อว่าค่ายกลบุปผาสิบแปดทิศนี้จะทำอะไรนางไม่ได้

แม้แต่ผู้อาวุโสหลิวเองก็ไม่เชื่อ จึงกล่าวเตือนเสียงเบา “ผู้นำตระกูล ยันต์แปดทิศของมู่หน่วนยิ่งอยู่ยิ่งอ่อนแอลงแล้วขอรับ”

“เจ้าลองดูดีๆ ว่าตำแหน่งที่นางยืนอยู่คือตำแหน่งใด?”