กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 870

“ตระกูลมู่ของพวกเจ้าตั้งใจแน่วแน่ที่จะช่วยเหลือนางหรือ?” ผู้นำตระกูลไป๋หลี่กล่าวข่มขู่

กู้ชูหน่วนคิดว่าตระกูลมู่ที่คิดคำนวณอย่างละเอียดจะไม่ช่วยเหลือนาง ผู้นำรองกับผู้นำสามก็ยิ่งจะไม่ช่วยนาง

คิดไม่ถึงว่า......

ไม่เพียงแต่ผู้นำตระกูลมู่จะยืนอยู่ข้างนาง ผู้นำรองกับผู้นำสามก็ยืนอยู่ที่นางนั้นเป็นเรื่องไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ผู้นำรองกล่าวว่า “แม้ว่าอาหน่วนจะมีนิสัยแปลกประหลาดอยู่บ้างแต่จิตใจของนางไม่ได้เลวร้ายจึงไม่มีทางที่จะเป็นนางมารได้”

ผู้นำสำนักไฮ่เทียนกล่าวว่า “นางเป็นของตระกูลมู่ของพวกเจ้าแน่นอนว่าพวกเจ้าต้องพูดเข้าข้างนาง ตามความคิดของข้าไม่ใช่แค่นางแม้แต่ทั้งจวนมู่ก็อาจเป็นนางมารทั้งสิ้น”

ผู้นำสามโกรธราวกับฟ้าผ่า "เจ้าสิเป็นมาร พวกเจ้าทั้งตระกูลเป็นมารทั้งสิ้น"

“ผู้นำตระกูลไป๋หลี่ท่านเห็นแล้วสินะเพียงแค่จวนมู่จะกล้าดีสร้างความวุ่นวายเช่นนี้ได้อย่างไร พวกเขาไปเอาความมั่นใจมาจากที่ใด ข้าร้องขอให้ตรวจสอบจวนมู่

“สอบสวนอันใดกัน ยอมสังหารพลาดเป็นพันก็ไไม่ยอมปล่อยหนึ่งคนไป ฆ่าเลยโดยตรงก็พอแล้ว”

“ฆ่าพวกเขาซะ ฆ่าพวกเขาซะ......”

ในที่นั้นเสียงดังราวระฆังกังวาล

ตระกูลมู่และคนอื่นๆวิตกกังวลและต่างก็มองดูผู้นำตระกูลมู่

“ท่านพ่อ ตอนนี้ควรทำอย่างไร?”

“พวกท่านกลัวว่านางจะทำให้พวกท่านเดือดร้อนมาโดยตลอดไม่ใช่หรือ? เหตุใดครั้งนี้ถึงได้กล้าพูดแทนนางได้หล่ะ?”

“พวกเรากลัวว่างนางจะทำให้พวกเราเดือดร้อนจริงๆ แต่ว่า......อย่างน้อยเมื่อก่อนนางก็ไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิตมาก่อน ครั้งนี้หากว่าพวกเราไม่ช่วยนางนางก็จะถูกฆ่าได้”

“หากว่าวันนี้พวกเราช่วยนาง จวนมู่ก็จะตกเป็นเป้าโจมตีของผู้คนนะ”

“แล้วจะทำเช่นไรหล่ะ? หรือว่าพวกเราจะไม่ช่วยนางหรือ?”

มู่ซินกล่าวด้วยความกังวลว่า “ท่านพ่อ ท่านทอดทิ้งอาหน่วนไม่ได้นะ ถึงแม้ว่าอาหน่วนจะไม่สามารถควบคุมสัตว์ร้ายได้แต่นางก็เป็นหลานสาวของท่านนะ”

ผู้นำตระกูลมู่ขมวดคิ้ว

เหตุใดเขาถึงไม่อยากจะปกป้องนางเอาไว้

เพียงแต่ว่าปกป้องนางไว้ได้แล้วก็อาจจะปกป้องทั้งตระกูลมู่ไว้ไม่ได้

เขาเป็นผู้นำตระกูลมู่จึงไม่สามารถเสี่ยงอันตรายนี้ได้

กู้ชูหน่วนมองทุกสิ่งทุกอย่างของพวกเขาเอาไว้ในสายตา

นางสามารถเข้าใจผู้นำตระกูลมู่ได้ เช่นไรชีวิตมากมายของตระกูลมู่นั้นก็อยู่ในกำมือของเขา

กู้ชูหน่วนเดินออกมาอย่างตรงไปตรงมาพร้อมกล่าวกับผู้นำตระกูลไป๋หลี่ว่า "ผู้ที่พวกท่านต้องการสังหารคือข้าซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลหนิงและตระกูลมู่ บัญชีของเราพวกเราชำระกันเอง"

หนิงเทียนโย่วยืนอยู่พร้อมกันกับนางและเดินเคียงข้างกันโดยที่ไม่ได้เกรงกลัวต่อสงครามทั่วทั้งใต้หล้า แล้วกล่าวอย่างเฉียบขาดว่า "มู่หน่วนเป็นสหายของข้า เรื่องของนางก็เป็นเรื่องของข้า สิ่งที่ข้ากระทำในวันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหนิง เป็นการกระทำส่วนตนของข้าเอง”

“ทั่วทั้งดินแดนวิญญาณเยือกแข็งต้องการชีวิตของข้า เจ้าไม่กลัวเอาชีวิตมาทิ้งหรือ”

“มีสิ่งใดน่ากลัว ใครใช้ให้ข้าโชคร้ายเป็นสหายกับเจ้า”

กู้ชูหน่วนยิ้มโดยที่ในใจรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

หลินซือหย่วนครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานานและในที่สุดก็ลุกออกมาและเดินเคียงบ่าเคียงไหล่กับกู้ชูหน่วน

เขายิ้มแล้วกล่าวว่า "เช่นไรพวกเราทั้งสองก็สูงส่งมาก่อนไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวล วันนี้ข้าจะเป็นและตายพร้อมกับพวกเจ้า"

หยางโม่ขมวดคิ้วด้วยใจที่รู้สึกขัดขืน

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินซือหย่วนและหนิงเทียนโย่วก็อดกำหมัดเอาไว้แน่นไม่ได้ และก็อยากจะลุกยืนขึ้น

หยางมั่นดึงเขาเอาไว้

“เจ้าจะบ้าหรือ หรือว่าเจ้าดูไม่ออกว่าตระกูลไป๋หลี่และแต่ละกองกำลังใหญ่ดินแดนวิญญาณเยือกแข็งต้องการทำลายล้างนางเพื่อหลีกเลี่ยงวิชาชั่วร้ายเป็นภัยต่อใต้หล้า”

“นางมิใช่คนเช่นนั้นและไป๋หลี่เจิ้นก็ลงมือก่อน”

“พวกเขาจะสนใจหรือว่าผู้ใดจะลงมือก่อน? พวกเขารู้เพียงแค่มู่หน่วนมีวิชาชั่วร้ายและไม่ได้ใช้เพื่อพวกเขา”

หยางโม่จะไม่เข้าใจในคำถามนี้ได้อย่างไร เพียงแค่......

ตรงกลางสนามท่านผู้เฒ่าหนิงลูบเคราแล้วหัวเราะเสียงดังและกล่าวว่า "เจ้าหลานชายที่ดี มีความกล้าหาญ ปู่จะบอกเจ้าว่าการตัดสินใจของเจ้าก็คือการตัดสินใจของตระกูลหนิง ก็ไม่ใช่เป็นศัตรูของทั่วทั้งใต้หล้ามีสิ่งใดน่าหวาดกลัวกัน ตระกูลหนิงของพวกเราก็จะอยู่ด้วยจนถึงท้ายที่สุด”