กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 88

อัครเสนาบดีกู้โกรธนัก หากอี้เฉินเฟยและเซี่ยวอวี่เซวียนอยู่ตรงนี้ด้วย เขาจะไม่มีทางปล่อยกู้ชูหน่วนไปโดยง่ายแน่

กู้ชูหน่วนจ้องมองหีบตั๋วเงินหีบใหญ่ทั้งสองตรงหน้า และกล่าวอย่างเศร้าโศกว่า “มีเงินมากเกินไป ข้าเองก็มิรู้จะเก็บไว้ตรงไหนแล้ว หรือไม่พวกเจ้าสองคนแบ่งกันไปคนละหีบเถิด”

ฮูหยินใหญ่แทบจะล้มลง

อู่อี๋เหนียงและกู้ชูหลานคนชั่วทั้งสองถูกส่งตัวไปยังหมู่บ้านเก่าแล้ว นางเองก็ดีใจ

แต่ทว่ามอบเงินห้าแสนตำลึงให้แก่กู้ชูหน่วนนั้น นางเจ็บใจเหลือเกิน

ยิ่งไปกว่านั้นคือ เงินห้าแสนตำลึงคิดจะให้ก็ให้เลย และเซี่ยวอวี่เซวียนเองก็กลับเลือกหีบตั๋วเงินเสียด้วยพร้อมกล่าวว่า “แม่สาวอัปลักษณ์ เจ้าอย่ายัดเยียดให้ข้าอีกเลย ข้าเองก็ไม่มีที่เก็บแล้วเช่นกัน”

ไม่เพียงแต่ฮูหยินใหญ่เท่านั้น ผู้คนในจวนอัครเสนาบดีเองต่างก็จะเป็นลมไปด้วยเช่นกัน

ยังมีคนมองว่าเงินเยอะอีกอย่างนั้นหรือ?

นี่มันจงใจดูถูกพวกเขาสินะ?

หากไม่มีที่เก็บก็อย่ารับไปสิ คืนเงินห้าแสนตำลึงให้พวกเขาเสีย

ขณะที่ฮูหยินใหญ่กำลังจะเอ่ยปาก อี้เฉินเฟยก็หยิบแหวนออกจากอกมอบให้กับกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนถอยหลังไปสองสามก้าว “พี่ชาย ท่านมิได้จะขอแต่งงานหรอกนะ?”

“พูดอะไรของท่านกัน นี่เป็นแหวนเก็บสะสม แม้นจะเล็กไปหน่อย มีพื้นที่เก็บสะสมเพียงสองร้อยลูกบาศก์เท่านั้น ท่านใช้ไปพลางก่อน ไว้ข้าจะมอบอีกอันที่ใหญ่กว่าให้ท่านอีก”

ผู้คนต่างตกตะลึง

“แหวนเก็บสะสมงั้นหรือ? มีพื้นที่เก็บสะสมสองร้อยลูกบาศก์งั้นหรือ?”

แหวนเก็บสะสมถือว่าเป็นของดีเชียว ถึงแม้นจะมีเพียงสิบลูกบาศก์ ก็ราคาสูงเสียดฟ้าแล้ว คนธรรมดาไม่มีปัญญาซื้อแน่นอน ต่อให้มีปัญญาซื้อ ก็เป็นเพียงของไร้ค่าเท่านั้น

ทันทีอี้เฉินเฟยยื่นออกมาก็เป็นแหวนเก็บสะสมสองร้อยลูกบาศก์เลย

การใช้จ่ายนี้มันช่างมากเกินไปเสียจริง

เซี่ยวอวี่เซวียนเดินเข้าไปแล้วกล่าวยิ้ม ๆ อย่างประจบสอพลอ “คุณชายอี้ ท่านยังมีแหวนเก็บสะสมอยู่หรือไม่ขอรับ? มอบให้ข้าอันหนึ่งด้วยสิ ข้ามิเอามากหรอก เพียงแค่ห้าสิบลูกบาศก์ก็เพียงพอแล้ว”

“ข้าไม่มีแล้ว”