กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 888

"รูปร่างก็ดี"

กู้ชูหน่วนพูดอย่างไม่ใส่ใจ ทำให้ผู้คนไม่สามารถตามอารมณ์ของนางได้ และยิ่งไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ แต่สายตาของนางไม่ขยับเขยื้อน และไม่ว่าใครก็ไม่สามารถยอมรับได้

ยิ่งไปกว่านั้น ซั่งกวนหมิงหลางเปรียบเสมือนบุตรแห่งสวรรค์

"เจ้าจะทำอะไร？"

"คืนนี้เจ้าจะเป็นอาหารบนจานของจักรพรรดินี"

อาหารบนจาน สามคำนี้ช่างไม่น่าฟังยิ่งนัก

สีหน้าของซั่งกวนหมิงหลางทรุดลง ราวกับว่าเขากำลังระงับความโกรธไว้

"เจ้าว่าหากข้าทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้าเสียก่อน จักรพรรดินีจะทำอย่างไร"

"เจ้าต้องการจะทำอะไรกันแน่？"

"ใครคือฆาตกรตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังการฆ่าล้างตระกูลมู่ของข้า？"

"ข้าไม่รู้" ซั่งกวนหมิงหลางตอบอย่างไม่ต้องคิด

กู้ชูหน่วนหยิบกริชสั้นออกมาจากในอ้อมแขน แล้วกวัดแกว่งไปมาข้างหน้าซั่งกวนหมิงหลาง ความเยือกเย็นเปล่งประกายในแววตาของซั่งกวนหมิงหลาง และบังคับให้ซั่งกวนหมิงหลางไม่กล้ามอง

"บุตรที่เกิดภรรยาเอกของตระกูลซั่งกวน ซั่งกวนหมิงหลางเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงในดินแดนวิญญาณเยือกแข็ง ไม่รู้ว่าร่างกายของเจ้าสมบูรณ์แบบเหมือนกับชื่อเสียงของเจ้าหรือไม่"

ปลายมีดตัดผ้าที่บางเบาของซั่งกวนหมิงหลาง เพียงแค่กู้ชูหน่วนออกแรงเล็กน้อย ผ้าที่บางเบาก็ถูกตัด

ไม่มีเสื้อผ้าใด ๆ อยู่ภายใต้ผ้าที่บางเบา และร่างกายของซั่งกวนหมิงหลางก็ถูกเปิดเผยต่อหน้ากู้ชูหน่วน

ไม่ว่าซั่งกวนหมิงหลางจะสงบนิ่งเพียงใด แต่การหายใจของเขาก็เร็วขึ้นมาก

เขากำลังเดิมพันว่ากู้ชูหน่วนคงไม่ไร้ยางอายถึงขนาดฉีกเสื้อผ้าของเขา

แต่เขาเดิมพันผิดไป

นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนเป็นประกายอย่างเย็นชา และปลายมีดก็ตัดผ้าที่บางเบาโดยตรง

สีหน้าของซั่งกวนหมิงหลางเปลี่ยนไปในทันที และต้องการที่จะปกปิด แต่เขาไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

เขาไม่กล้าที่จะมองหน้ากู้ชูหน่วน

บรรยาอากาศเย็นยะเยือก ซั่งกวนหมิงหลางรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่หยุด

หลังจากรออยู่นาน กู้ชูหน่วนก็ไม่พูดและไม่ทำอะไร

ซั่งกวนหมิงหลางลืมตาขึ้นอย่างสั่นเทา

สิ่งที่เขาเห็นคือนัยน์ตาอันเยือกเย็นของกู้ชูหน่วน

นัยน์ตาคู่นั้นไม่มีร่องรอยของอารมณ์ใด ๆ และเยือกเย็นจนน่ากลัว

เมื่อมองลงไป เขาเห็นว่าผ้าอันบางเบาที่อยู่เหนือเอวขึ้นไปถูกตัด ส่วนที่เหลือก็ไม่บุบสลาย ถือว่ายังไว้หน้าเขาอยู่บ้าง

"ข้ามู่หน่วนมีความอดทนจำกัด และไม่อาจรับรองได้ว่าครั้งหน้าจะไม่ตัดทั้งหมด"

นางใช้มีดฟาดไปที่ร่างของเขาหลายครั้ง ซั่งกวนหมิงหลางสูดหายใจเข้าลึก

"ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าใครสังหารผู้คนในตระกูลมู่"

"มีดสั้นเล่มนี้คมกริบ เจ้าว่าหากไม่ระวังแล้วเฉือนเนื้อของเจ้า หรือว่ากรีดหน้าอันหล่อเหล่าของเจ้า？ใบหน้าของเจ้าจะกลายเป็นอัปลักษณ์ แล้วเจ้าว่าคนในใต้หล้ายังจะชี้นิ้วมาที่เจ้าได้อย่างไร？"

"ไร้ยางอาย"

"เหอะ เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าอะไรที่เรียกว่าไร้ยางอายจริง ๆ？ก็ได้ เช่นนั้นข้าจะแสดงให้เจ้าดู"

กู้ชูหน่วนวางปลายมีดลงบนหัวใจของเขา แล้วค่อย ๆ กรีดลงไป

ทุกครั้งที่นางกรีดลงไป ร่างกายของซั่งกวนหมิงหลางก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทา

เขาไม่กลัวว่ากู้ชูหน่วนจะกรีดลงไปบนร่างของเขากี่ครั้ง

กรีดลงไปก็ดี อย่างน้อยจักรพรรดินีเห็นแล้วจะได้รู้สึกขยะแขยง และเขาก็จะสามารถรักษาความบริสุทธิ์ไว้ได้

แต่บางที......

กู้ชูหน่วนวางมีดไว้ในที่ที่ไม่สมควรไว้ที่สุด

เขาไม่สามารถที่จะสงบนิ่งได้ และกล่าวอย่างโกรธเคือง "ปล่อย หากเจ้าไม่ปล่อย ข้าสาบานว่าจะฆ่าเจ้า"

"ผู้คนทั่วทั้งใต้หล้าล้วนแต่ตามฆ่าข้า มีเพิ่มเจ้ามาอีกสักคนจะเป็นไรไป ซั่งกวนหมิงหลาง เจ้าคิดให้ดี ๆ มีดของข้าไม่มีตา เจ้าอาจจะกลายเป็นขันทีก็ได้"

"มู่หน่วน เจ้าทำเกินไปแล้ว"

"เจ้าควรจะดีใจที่เมื่อครู่ข้าไม่ได้ตัดผ้าอันบางเบาของเจ้าจนหมด"

"เจ้า......"

"สาม......"

กู้ชูหน่วนไม่อยากจะพูดไร้สาระกับเขา