กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 889

ซั่งกวนหมิงหลางขยับริมฝีปาก เขาต้องการที่จะโต้แย้งอะไรบางอย่าง แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะโต้แย้ง

เขาไม่รู้ว่านิกายต่าง ๆ กำลังปิดล้อมนางอยู่ เพียงเพราะนางมีของล้ำค่าแปลก ๆ

เขายังไม่ทันจะได้เห็นอกเห็นใจ เสียงที่ดูถูกเหยียดหยามของกู้ชูหน่วนก็ดังขึ้นมาอย่างชัดเจน

"ผู้ที่มีพรสวรรค์จนสะเทือนไปทั่วทั้งใต้หล้า รูปลักษณ์ก็เพียงเท่านี้"

การดูถูกเหยียดหยามและการเยาะเย้ยของนาง ล้วนแต่ทำร้ายซั่งกวนหมิงหลางอย่างสุดซึ้ง

ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยมีใครดูถูกเหยียดหยามเขาเช่นนี้

ซั่งกวนหมิงหลางโกรธจัด

และกู้ชูหน่วนก็จากไป เหลือเพียงเงาปีศาจของนาง

หน้าต่างเปิดอยู่

ลมหนาวในยามค่ำคืนพัดเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ร่างกายท่อนบนของซั่งกวนหมิงหลางเปลือยเปล่า การเปิดเผยเช่นนี้ทำให้เขายิ่งอับอายมากขึ้นไปอีก

เขาหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดใจ และได้แต่หวังว่าคืนนี้จักรพรรดินีจะไม่เข้ามาที่นี่ มิเช่นนั้นความบริสุทธิ์ของเขาจะต้องถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง

กู้ชูหน่วนรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่ได้รอจนจักรพรรดินีเข้ามาในห้องซั่งกวนหมิงหลาง

ยังไม่พบว่าคืนนี้จักรพรรดินีไปประทับอยู่ที่ใด

เมื่อเห็นว่าฟ้าสางแล้ว

นางก็ไม่พอใจ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้

พระราชวังกว้างใหญ่มากเกินไป และไม่ง่ายอย่างที่คิด

ในขณะที่นางกำลังจะเลิกตามหา และกลับไปที่เรือนของนางกำนัล ขันทีคนหนึ่งก็เรียกนาง

"เจ้า มานี่ มั่วงุนงงอะไรอยู่ ข้าเรียกเจ้า"

"กงกง ไม่ทราบว่าท่านมีอะไรจะกำชับ" กู้ชูหน่วนถามด้วยท่าทางที่อ่อนน้อมถ่อมตน และแสร้งทำเป็นหวาดกลัว

"คืนนี้ฝ่าบาททรงพระเกษมสำราญ เจ้านำสิ่งนี้ไปส่งที่ตำหนักอวิ๋นลู่ เพื่อทำให้ฝ่าบาททรงพระเกษมสำราญมากยิ่งขึ้น"

กู้ชูหน่วนรับถาดรองที่มีขวดยาและตราคำสั่งเล็ก ๆ นางสูดกลิ่นเบา ๆ และได้กลิ่นยาที่ช่วยกระตุ้นอารมณ์

"บ่าว......บ่าวไม่รู้ว่าตำหนักอวิ๋นลู่อยู่ที่ใดเจ้าค่ะ"

"เดินตรงไป เลี้ยวขวาสองครั้งก็ถึงแล้ว"

"เจ้าค่ะ......"

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะในใจ

เจ้าขันทีสุนัขผู้นี้มี เห็นได้ชัดว่ามีขันทีหนุ่มและนางกำนัลอยู่ข้าง ๆ แต่กลับให้นางไปส่งยา

นี่หมายความว่าจักรพรรดินีทรงโหดเหี้ยม และคนส่วนใหญ่ที่นำยาไปส่งก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดออกมาได้ จึงส่งให้นางไปตายแทน และไม่แม้แต่จะถามว่านางเป็นนางกำนัลของตำหนักใด

ช่างเถอะ

นางกำลังกังวลว่าจะหาจักรพรรดินีไม่พบ เป็นเช่นนี้ก็ดี

กู้ชูหน่วนทำตามที่ขันทีผู้นั้นบอก และเดินตรงไปข้างหน้า

ในที่สุด......ตอนที่นางใกล้จะถึงตำหนักอวิ๋นลู่ นางก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด "อ้า......"

เสียงนี้มีความอดทน มีความอึดอัดใจ และเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ตามด้วยเสียงแส้

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น และเห็นทหารองครักษ์หลายสิบคนเฝ้าอยู่ที่หน้าตำหนักไม่ไกล

ทหารองครักษ์เหล่านั้นล้วนมีนัยน์ตาที่ลึกล้ำและถือดาบไว้

ภายใต้ความมืด พวกเขาดูเหมือนหุ่นกระบอก

ราวกับว่าพวกเขาจะชินกับเสียงร้องอันเจ็บปวดที่ดังออกมาจากในตำหนักตั้งนานแล้ว

กลิ่นคาวเลือดลอยมาตามลม

ฟังจากเสียงแส้ที่ดังออกมาแล้ว ไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่ข้างในถูกทรมานจนเป็นอย่างไรบ้าง

กู้ชูหน่วนขยับมือขวา นางนำแขนเสื้อมาปิดขวดยาที่อยู่ในถาด และเปลี่ยนขวดยา

นางก้มหน้าและเดินไปที่ตำหนักอวิ๋นลู่

ทหารองครักษ์ขวางนางไว้

กู้ชูหน่วนก้มหน้าลงและกล่าวว่า "กงกงให้บ่าวนำยามาถวายให้ฝ่าบาท นี่เป็นตราคำสั่งที่กงกงให้บ่าวมา"

หลังจากที่ทหารองครักษ์แน่ใจว่าตราคำสั่งถูกต้อง นัยน์ตาอันเยือกเย็นของเขาก็มองออกไปไกล ๆ

กงกงที่อยู่ใต้ต้นไม้ไกล ๆ พยักหน้าให้ทหารองครักษ์

จากนั้นทหารองครักษ์ก็ปล่อยให้กู้ชูหน่วนเข้าไป

เมื่อกู้ชูหน่วนผลักประตูเข้าไป

นางก็แทบจะอาเจียนออกมาในทันที