กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 892

"อะแฮ่มๆ..."

ลั่วอิ่งปิดปากกระแอมเบาๆ หยิบเสื้อที่ถูกฉีกขาดมาและสวมใส่อย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ลืมตามองกู้ชูหน่วนเลยสักนิด

เมื่อเห็นท่าทางของเขาแล้ว ฝูกวงก็รู้สึกผิดในใจ

"ขอโทษ..."

หากไม่ใช่เพราะเขาล่ะก็ ตามอุปนิสัยของลั่วอิ่งแล้วเขาก็คงไม่ยอมแพ้หญิงจอมเผด็จการคนนี้อย่างง่ายดายแน่

มีคำพูดมากมายที่อยากพูด แต่ฝูกวงก็ทำได้เพียงรวบรวมเป็นคำว่าขอโทษเพียงคำเดียว

ลั่วอิ่งฉีกเสื้อบนตัวออกมาทำแผลให้กับตัวเอง

มือข้างหนึ่งของเขาบาดเจ็บ จึงลำบากขณะทำแผล

ริมฝีปากอันซีดเผือดพูดออกมาเบาๆ ว่า "นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทำ เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก"

"รับไป...นี่เป็นยาอายุวัฒนะระดับสองที่เอาไว้รักษาบาดแผล มันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดและช่วยสมานแผลโดยเร็ว ทั้งเนื้อทั้งตัวข้าเหลือยารักษาบาดแผลเพียงแค่สองเม็ดนี้แล้ว ให้พวกเจ้าหมดเลยแล้วกัน"

ยาอายุวัฒนะทั้งหมดของกู้ชูหน่วนถูกเหวินเส่าอี๋แย่งไปหมดแล้ว

นี่เป็นเม็ดที่นางเก็บเอาไว้

เดิมนางจะเก็บไว้เผื่อให้ตนเองใช้

ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่อเห็นพวกเขาสองคน กู้ชูหน่วนก็หยิบยาอายุวัฒนะออกมามอบให้กับพวกเขาโดยไม่รู้ตัว

นางรู้สึกใกล้ชิดสนิทกับฝูกวง

ส่วนลั่วอิ่งนางก็รู้สึกสงสาร

โดยเฉพาะสายตาอันเยือกเย็นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของลั่วอิ่ง ยิ่งทำให้นางรู้สึกสงสาร

นางไม่รู้ว่าในอดีตลั่วอิ่งเคยทำอะไรมาถึงได้ทำให้เขาตกอยู่ในความรู้สึกผิดเช่นนี้ได้

แม้แต่หายใจยังรู้สึกผิดเลย

"เจ้าเป็นใครกันแน่?" ฝูกวงถาม

"ข้าคือหญิงสาวที่ไม่ได้เข้าพระราชวัง แต่ก็อยากออกจากพระราชวังคนหนึ่ง"

ฝูกวงยังคงคาดเดาจุดประสงค์ของนาง

ส่วนลั่วอิ่งได้รับยามาและใช้ไปก่อนแล้ว

"ลั่วอิ่ง..."

"ไม่มีพิษ เป็นยารักษาแผล" ลั่วอิ่งกล่าวอย่างเย็นชา พร้อมกับยื่นยาอีกเม็ดหนึ่งให้กับฝูกวง

แล้วจึงมองกู้ชูหน่วนอย่างจริงจัง

"หากเจ้าสามารถช่วยชีวิตเขาออกไปได้ ชีวิตข้าลั่วอิ่งจะเป็นของเจ้า"

ไม่รู้ว่าเพราะลั่วอิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส น้ำเสียงของเขาจึงได้อ่อนแอหรือไม่ แต่ดวงตาเยือกเย็นคู่นั้นของเขากลับจ้องมองใบหน้าแสนธรรมดาของกู้ชูหน่วน

"ไม่ เจ้าช่วยชีวิตลั่วอิ่งออกไป ชีวิตข้าฝูกวงจะเป็นของเจ้า เพียงแค่เจ้าอย่าทำเรื่องทรยศหักหลัง ข้ายอมได้ทุกอย่าง"

"ความสัมพันธ์พี่น้องของพวกเจ้าช่างลึกซึ้งเสียจริง แต่น่าเสียดายที่ลำพังชีวิตข้าเองยังเอาตัวไม่รอด จึงไม่สามารถปกป้องชีวิตของพวกเจ้าทั้งสองได้"

กู้ชูหน่วนก็อยากช่วยพวกเขาเช่นกัน

ทว่าสายตาอันโหดร้ายดุจอสรพิษคู่นั้นที่สาดส่องไปเมื่อครู่ของจักรพรรดินี ทำให้นางขนพองสยองเกล้า

ไม่รู้เพราะเหตุใด นางถึงรู้สึกว่าจักรพรรดินีรับมือไม่ง่ายเลย ถึงขั้นเริ่มสงสัยนางแล้วด้วย เพราะเช่นนั้นถึงได้เก็บนางไว้ที่นี่โดยไม่บอกไม่กล่าว

อีกอย่าง...

เกิดอะไรขึ้นในขณะที่นางเข้าใกล้จักรพรรดินี ร่างกายของนางก็สั่นระริกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

"พวกข้าเพียงต้องการให้เจ้านำข่าวสารออกจากวังแทนพวกข้าเท่านั้น เรื่องอื่นเจ้าไม่ต้องกังวล"

"เจ้าคิดว่าหากข้าออกจากวังได้แล้วข้าจะถูกขังไว้ที่นี่หรือ?"

"ขออภัย เป็นพวกข้าที่ล่วงเกินมากไป ขอบใจแม่นางมากที่ช่วยชีวิต"

ฝูกวงมาอยู่ข้างๆ ลั่วอิ่ง ถอดชุดคลุมลงมาคลุมให้กับเขา

เขารู้ว่าลั่วอิ่งไม่ชอบให้ผู้อื่นต้องตัวเขา จึงทำได้เพียงอดทนอดกลั้นและปกป้องเขาอยู่ข้างเตียง

"คนในหอดาบเป็นใครกัน?" กู้ชูหน่วนถามกลับ

นางอยากทราบให้แน่ชัดว่าคนที่อยู่ข้างในใช่เซี่ยวอวี๋เซวียนหรือไม่

แต่ลั่งอิ่งและฝูกวงไม่ตอบ

กู้ชูหน่วนจึงกล่าวว่า "ยาอายุวัฒนะสองเม็ดแลกกับข่าวๆ หนึ่ง คงไม่มากเกินหรอกกระมัง"

"เป็นคนที่เจ้าไม่รู้จัก" ฝูกวงตอบส่งเดช

"ข้าคิดว่าในเมื่อพวกเราเป็นคนเรือลำเดียวกันแล้ว เช่นนั้นคงจะรวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียวและช่วยกันคิดหาวิธีออกจากพระราชวังดีหรือไม่"

ฝูกวงและลั่วอิ่งไม่ตอบ

พระราชวังเต็มไปด้วยยอดฝีมือ ทหารยามก็มากมายแล้วจะหนีไปได้อย่างไร?

หากวรยุทธ์ของพวกเขายังอยู่ล่ะก็คงจะมีหนทางอยู๋บ้าง

แต่ทว่า...

"แม่นาง ไม่ทราบว่าเจ้าได้แหวนวงนี้มาจากที่ใดงั้นหรือ?"

"ข้าได้มาจากไหนสำคัญด้วยหรือ? หากข้าจะบอกว่าข้าแย่งมาขโมยมา แล้วพวกเจ้าจะทำอะไรได้ในเมื่อพวกเจ้าบาดเจ็บสาหัสเพียงนั้น?"

"หากเจ้าไม่พูด แม้นพวกข้าต้องสู้ด้วยชีวิต พวกข้าก็จะ..."

"ก็จะอะไร? จะสู้กับข้าอย่างสุดชีวิตงั้นหรือ?"

กู้ชูหน่วนหยิบเข็มเงินที่เล็กที่สุดออกมาจากถุงเก็บเข็มโดยไม่สนใจผู้ใด

"หมอหลวงที่พวกเขาเชิญมาใกล้จะถึงแล้ว หากต้องการฟื้นฟูวรยุทธ์แล้วออกไปจากที่นี่ก็นั่งลงซะ ส่วนแหวนวงนี้ ข้าเพียงแค่ประมูลมาจากงานประมูลเท่านั้น"

ฝูกวงและลั่วอิ่งมองหน้ากันพลัน

ท่าทางของนางดูไม่เหมือนพูดปด

ฝูกวงจึงนั่งลงไปและจ้องมองนางตาเขม็ง พลางให้นางเจาะเข็มพลางถามนางว่า

"แหวนวงนี้ไปปรากฏที่งานประมูลได้อย่างไร?"

"เจ้าถามข้าแล้วข้าจะไปรู้ได้อย่างไร"

"แม่นาง แหวนวงนี้ขายให้ข้าได้หรือไม่?"

"ไม่ได้"

เพราะแหวนวงนี้ นางเกือบจะไม่ถูกเหวินเส่าอี๋ฆ่าทิ้งเช่นนั้นจะขายให้กับพวกเขาได้อย่างไร"

บัดนี้นางเพียงแค่อยากเจาะเข็มพวกเขาให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว และไปสืบหาว่าคนที่ถูกจับตัวไปใช่เซี่ยวอวี๋เซวียนหรือไม่

เมื่อกู้ชูหน่วนเจาะเข็มลงไป ใบหน้าอันหล่อเหลาดูเยาว์วัยของฝูกวงก็เกรงแน่น เจ็บจนเขาหายใจเข้าลึก

"เจ็บเล็กน้อย ทนหน่อยนะ ใช่แล้ว ในเมื่อพวกเจ้ารู้จักแหวนวงนี้ เช่นนั้นพวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าขลุ่ยและขนมเปี๊ยะดอกไม้ที่ถูกผนึกไว้ในแหวนเป็นของใคร?"

"เป็นของนายท่านของข้า"

"นายท่านของเจ้าเป็นชายหนุ่มงั้นหรือ?"

"เป็นหญิงสาว"

หญิงสาวงั้นหรือ?

แต่ภาพที่นางเห็นเป็นภาพชายหนุ่มที่สวมชุดสีคราม ท่าทางดูสูงศักดิ์และอบอุ่นคนหนึ่งนะ

"แม่นาง เมื่อครู่เจ้าพูดว่ายังมีคนรู้จักแหวนวงนี้งั้นหรือ? ไม่ทราบว่ายังมีใครที่รู้จักแหวนวงนี้อีก?" ที่นี่เป็นดินแดนวิญญาณเยือกเย็น ผู้ที่รู้จักแหวนวงนี้ได้ต้องเป็นคนคุ้นเคยแน่

"ทำใจให้เย็นและพูดให้น้อย"