กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 915

"นายท่าน จะฆ่าหรือไม่？"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ถูไถที่น่องของกู้ชูหน่วน และแหงนหน้าขึ้นถาม

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "ดูสถานการณ์ไปก่อน แล้วค่อยว่ากัน"

หากสามารถถอนอาคมกู่ของฝูกวงและลั่วอิ่งได้ และหากวรยุทธ์ของพวกเขาฟื้นคืนกลับมา พวกเขาก็จะสามารถกลับมาเป็นองครักษ์ข้างกายนางได้เหมือนเดิม

เมื่อถึงเวลานั้น นางก็จะมีโอกาสประสบความสำเร็จในการโจมตีตระกูลไป๋หลี่อีกครั้ง

แต่เสด็จอาไม่ได้ทำเรื่องที่ไร้มนุษยธรรมใด ๆ นางจะฆ่าเขาได้อย่างไร？

ผู้ที่สมควรตาย คือผู้ที่นำแม่กู่ใส่เข้าไปในร่างของเสด็จอา

"มีวิธีอื่นที่ฆ่าแม่กู่ หรือสามารถที่จะรักษาชีวิตของเสด็จอาไว้ได้หรือไม่？"

"ปลาและอุ้งเท้าหมีไม่อาจได้มาพร้อมกันทั้งสองสิ่ง จะให้ได้มาทั้งสองอย่างนั้นเป็นไปไม่ได้"

"......"

"นายท่าน นี่เป็นแผนที่ของพระราชวัง อ่ะ ข้าให้ท่าน"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์โยนแผนที่ออกมา และพูดเสียงต่ำว่า "นายท่าน ท่านให้ข้าไปตรวจสอบจักรพรรดินี ข้าตรวจสอบแล้วก็ไม่พบอะไรเลย พบเพียงว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาจักรพรรดินีมีความโหดร้ายเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ และชอบดูดเลือดผู้คน"

"ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา？"

"ใช่ เมื่อสามปีก่อนแม้ว่าจักรพรรดินีจะโหดเหี้ยม แต่ก็จะไม่ได้มากเกินขอบเขตขนาดนี้ ในตอนนี้ทำให้ผู้คนในรัฐปิงต่างตื่นตระหนก และราษฎรประณามไปทั่วทุกถนนหนทาง"

ขุนนางที่จงรักภักดีมากมายของรัฐปิงถูกจักรพรรดินีฆ่าเพราะคำชี้แนะของพวกเขา

นอกจากเสด็จอาและขุนนางเก่าแก่เพียงไม่กี่คนแล้ว ยังมีใครกล้าพูดอะไรในท้องพระโรงอีก？

จักรพรรดินีไม่สนใจที่จะบริหารบ้านเมือง

ประกอบกับภัยพิบัติหลายปีติดต่อกันของรัฐปิง ทำให้ราษฎรมากมายต้องอดตาย

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของรัฐปิง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เต็มไปด้วยความโกรธ

เพื่อปากท้อง คนเหล่านั้นต้องจับงูไปกินเป็นอาหาร และมีเพื่อนงูมากมายของมันถูกกิน จึงทำให้มันโกรธเคือง

"ข้าจะเก็บแผนที่นี้ไว้ แล้วค่อย ๆ ศึกษา จริงสิ แล้วเจ้าเสือน้อยล่ะ ทำไมถึงไม่เห็นเงาเสือของมันเลย？"

"มันเห็นของมีค่าในวัง ไม่แน่ว่าอาจจะกำลังขโมยของอยู่ที่ไหนสักแห่ง"

กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปาก

เจ้าลูกเสือตัวนี้ไว้ใจไม่ได้จริง ๆ

มันเป็นเสือ ไม่ใช่มังกร

ทำไมถึงโลภมากขนาดนี้？

มันจะเอาของมีค่ามากมายไปทำอะไร？

กู้ชูหน่วนหยิบพู่กันและกระดาษขึ้นมา นางวาดรูปหลายภาพ ขีดเขียนละส่งให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

"ทำตามภาพวาด ขั้นแรกให้กำจัดลูกสมุนของตระกูลไป๋หลี่ก่อน แล้วค่อยทำลายรังของพวกเขา"

"เข้าใจแล้ว นี่เป็นความสามารถพิเศษของข้า ข้ารับรองว่าจะไม่พลาด นายท่านรอข่าวดีจากข้าได้เลย"

"จำไว้ว่าอย่าให้ความลับรั่วไหล เมื่อถึงเวลาฐานที่มั่นจะลงมืออย่างพร้อมเพรียงกัน"

"ขอรับ"

"แล้วก็อันนี้ ปล่อยข่าวออกไป ยิ่งมีคนรู้เรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ข้าต้องการให้ตระกูลไป๋หลี่ขาดการสนับสนุน"

"รับทราบ"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงฟ่อ ๆและเลื้อยออกไป

หลังจากไปได้สักพักก็เลื้อยกลับมาอีก

"นายท่าน ขาของเยี่ยจิ่งหานหายดีแล้วหรือไม่？"

"ทำไมเจ้าถึงเป็นห่วงเขาขนาดนั้น？"

"ตระกูลของเขามีการค้าที่ใหญ่โต และมีหมูย่างมากมาย ข้าไม่สามารถสูญเสียขาข้างนี้ไปได้"

"คงต้องแล้วแต่บุญวาสนาของเขา"

"อ้อ......นายท่านจิตใจดีขนาดนี้ จะต้องพยายามรักษาเขาอย่างแน่นอนใช่หรือไม่？"

"เจ้าต้องการจะพูดอะไร？"

"เยี่ยจิ่งหานมีวรยุทธ์ขั้นสูงสุดระดับหก หากพวกเราเริ่มต้นที่เยี่ยจิ่งหานก่อน ก็จะสามารถประหยัดพลังได้มาก"

ทำไมนางจะไม่รู้ว่าหากมีเยี่ยจิ่งหานค่อยช่วยเหลือ นางก็ไม่จำเป็นต้องออกแรงมากนัก

ทั้งสามตระกูลใหญ่ต้องการจะควบคุมอำนาจของเขา

แต่นานแล้วก็ยังไม่พบกุญแจ

นางรู้สึกปวดหัว

"กุญแจล่ะ？หาเจอแล้วหรือไม่？"

"นายท่าน จู่ ๆ ข้าก็นึกขึ้นมาได้ว่าข้ายังมีงานอีกมาก ข้าขอตัวไปทำงานก่อน"

"......"

เมื่อเห็นว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลื้อยหายไปในชั่วพริบตาเดียว

กู้ชูหน่วนก็จมอยู่ในห้วงความคิด

กุญแจน่าจะอยู่ที่จักรพรรดินี

แต่ด้วยสถานะของนางแล้ว นางไม่สามารถเข้าใกล้จักรพรรดินีได้เลย