กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 916

"ฝ่าบาท ฝ่าบาททรงโปรดไตร่ตรองอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ"

"ชู่ว......หยุดพูด ให้ข้าได้ลิ้มลองรสชาติของเจ้าเถอะ"

เมื่อเห็นว่าจักรพรรดินีค่อยๆ ขยับเดินเข้าไปใกล้ทีละนิดและปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาที่เดิมทีก็บางเบาอยู่แล้ว ทำให้ซั่งกวนหมิงหลางหัวใจเต้นแรงมาก

ตั้งแต่เล็กจนโจ เขาไม่เคยได้สัมผัสใกล้ชิดกับผู้หญิงมากเช่นนี้มาก่อนเลย

ตอนนี้กลับได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงด้วยวิธีการเช่นนี้......

อีกทั้งข้างกายของเขายังมีผู้ชายคนอื่นอีก

เขาจะเรื่องนี้ได้อย่างไรกัน

"เหตุใดถึงต้องตื่นเต้นเช่นนี้ เพียงแค่เจ้าเชื่อฟังข้า ข้าสัญญาว่าจะอ่อนโยนต่อเจ้า"

ซั่งกวนหมิงหลางดิ้นรน

เขาต้องการหนีไปจากจักรพรรดินีให้ไกลที่สุด

แต่กลับไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลยแม้แต่นิด

ความรู้สึกเช่นนี้ก็เหมือนกับปลาที่รอการฆ่าบนกระดานเหนียว ซึ่งไม่เป็นที่น่ายินดีนัก

เมื่อร่างกายเย็นลง

ซั่งกวนหมิงหลางหลับตาลงอย่างทุกข์ทรมาน

หากสามารถฆ่าตัวตายได้ เขาคิดจะฆ่าตัวตายตอนนี้ ซึ่งดีเสียกว่าถูกกระทำอย่างไร้ยางอายเช่นนี้

ทว่าตระกูลซั่งกวน......ไม่สามารถก่อเรื่องบาดหมางต่อจักรพรรดินีได้

เขาไม่สามารถพูดจาหยามเกียรติ เพราะเขาถือเป็นตัวแทนของตระกูลซั่งกวนทั้งตระกูล

ซั่งกวนหมิงหลางหายใจด้วยความอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงอย่างสุดซึ้ง

ไม่รู้ว่าเพราะจักรพรรดินีหายใจแรงเกินไปหรือไม่

หรือเป็นเพราะฝูกวงหายใจแรงเกินไป

ทำให้เสียงของฮวาอิ่งค่อยๆ ดังขึ้น

"ไม่ต้องเป็นห่วง รอให้ข้าโปรดปรานบำเรอเขาเสร็จแล้ว ก็จะมาโปรดปรานเจ้าต่อ เสี่ยวฝูกวง เจ้าอย่าได้รีบร้อนไปเลย"

ซั่งกวนหมิงหลางคาดหวังว่าจะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้น เช่นเดียวกับปาฏิหาริย์คืนวันนั้นที่จักรพรรดินีต้องการโปรดปรานบำเรอเขา แต่กลับไม่มา

ทว่า......

กลับไม่มีปาฏิหาริย์ตามความต้องการของเขา

มีเพียงฮวาอิ่งเท่านั้นที่ครอบคลุมบนร่างกายของเขา

"ซี๊ด......"

เมื่อรู้สึกเจ็บไหล่ ก็กลับเห็นว่าฮวาอิ่งกำลังกัดที่ไหล่ของเขาอย่างบ้าคลั่ง

"หวาน......หวานมากเหลือเกิน เลือดของยอดฝีมือระดับสามขั้นสูงสุดช่างแตกต่างและวิเศษเหลือเกิน ข้าไม่ได้ลิ้มรสเลือดสดรสชาติอร่อยเช่นนี้มานานมากแล้ว"

ซั่งกวนหมิงหลางเงยหน้าขึ้น ทว่าสิ่งที่ประทับติดตาเขาคือสายตาที่กระหายเลือดของฮวาอิ่งคู่นั้น

เมื่อกะพริบตาแล้วยังเห็นสายตาเช่นนี้ ทำให้ซั่งกวนหมิงหลางสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

เป็นสายตาที่น่าหวาดกลัวอย่างมาก

ราวกับต้องการเลาะกระดูกฉีกเนื้อหนังของผู้อื่นยังไงยังงงั้น

เขารู้สึกว่าจักรพรรดินีน่าสะพรึงกลัวกว่าที่เขาคิดไว้อย่างไร้เหตุผล

ความน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้สามารถทำลายล้างโลกใบนี้ได้

"ทำอย่างไรดี ข้าอดใจไม่ไหวแล้ว......"

"ปล่อยมือ ปล่อยข้าน้อยเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ......"

ซั่งกวนหมิงหลางดิ้นรนอย่างทุกข์ทรมานเพื่อต่อต้านการรุกล้ำลึกเข้าไปเรื่อยๆ ของจักรพรรดินี

ฝูกวงก็อดร้อนใจแทนเขาไม่ได้

ทว่าตัวเขาเองก็แทบเอาตัวไม่รอด

เช่นนั้นจะไปปกป้องเขาได้อย่างไร?

ผู้หญิงบ้าคลั่งคนนี้ไม่ทรมานให้เขาต้องเลือดตกยางออกก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

หากถูกพระนางทรมานเช่นเดียวกับฝูกวงเช่นนั้น เขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าจะอดทนต่อไปได้หรือไม่

"ติ่ง......"

มีน้ำตาไหลออกมาจากมุมตาของซั่งกวนหมิงหลาง

เฝ้ารอให้จักรพรรดินีกระทำการขั้นตอนสุดท้ายอย่างไร้สิ้นความหวัง

ทันใดนั้น ภายนอกประตูก็เกิดเสียงฝีเท้าดังขึ้น จากนั้นขันทีคนหนึ่งจึงรีบกล่าวว่า

"ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ คุณชายเยี่ยป่วยหนักพ่ะย่ะค่ะ"

คำพูดเพียงคำเดียว ทำให้การกระทำของฮวาอิ่งหยุดชะงักลง

"ป่วยหนัก? หมอจินอยู่เฝ้าดูอาการของเขาตลอดเวลาไม่ใช่หรือ?"

"พ่ะย่ะค่ะ......เมื่อช่วงเช้าตรู่หมอจินได้ทำการรักษาขาให้กับคุณชายเยี่ย จากนั้นทำการทุบตีกระดูกเข่าของคุณชายเยี่ยจนแตกเป็นเสี่ยงๆ คุณชายเยี่ยอดทนไม่ไหวและเป็นลมหมดสติไปหลายครั้ง ตอนนี้......ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใดถึงมีอาการไข้สูงไม่ลด อาเจียนออกมาไม่หยุด หมอหลวงกล่าวว่า เกรงว่าคุณชายเยี่ยจะทนต่อไปไม่ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"หมอจินล่ะ?"

"หมอจินเหน็ดเหนื่อยติดต่อกันมาหลายวัน หมด......หมดสติไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ......"

ดูเหมือนว่าขันทีจะไม่กล้าพูดมากไปกว่านี้

เขาเกรงว่าหากฝ่าบาทโกรธเกรี้ยวขึ้นมาและฆ่าหมอจินไปเสีย แม้แต่เขาเองก็ต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย

เดิมทีฮวาอิ่งคิดอยากจะเก็บรวบรวมหยางบำรุงอินวันนี้ และดูดเลือดของฝูกวงและซั่งกวนหมิงหลางออกมาให้หมดก่อน จากนั้นค่อยๆ ทรมานลั่วอิ่งและเซี่ยวอวี่เซวียน เพื่อจะได้พุ่งไปสู่วรยุทธ์ระดับเจ็ด

ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นกับเยี่ยจิ่งหาน

นางไม่ต้องการให้เกิดปัญหาติดขัดขึ้นกับเรื่องใหญ่ที่จะดำเนินการในวันนี้เพราะเรื่องของเยี่ยจิ่งหานเป็นเหตุ

จักรพรรดินียังคงไม่สนใจต่อคำพูดของขันที

ยังคงถลำลึกลงไปข้างล่าง

ขันทีอีกคนหนึ่งรีบร้อนวิ่งเข้ามา เขาไม่รู้ถึงความคิดของฮวาอิ่งและกล่าวตะกุกตะกักออกมา "ฝ่าบาท คุณชายเยี่ยกระอักเลือดออกมาอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ หมอหลวงกล่าวว่าจะมีชีวิตอยู่ไม่เกินคืนนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ฝูกวงรู้สึกร้อนรนกระวนกระวายใจอย่างมาก

คุณชายเยี่ย?

เยี่ยจิ่งหานที่อยู่ในหอดาบ?

สามีของนายท่าน?

เหตุใดถึงบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนั้น?