กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 917

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า "ลั่วอิ่งเล่า？ทำไมถึงไม่เห็นเขาเลย？"

"พวกเราถูกบังคับให้แยกกัน ข้าเองก็ไม่รู้ว่าลั่วอิ่งอยู่ที่ไหน"

"ข้าเตรียมการไว้แล้ว วันมะรืนนี้ข้าจะส่งเจ้าออกไปจากในวัง เจ้ารอฟังข่าวจากข้า ส่วนลั่วอิ่ง ข้าจะหาเขาให้พบ"

"ในวังมีการรักษาการณ์อย่างเข้มงวด พวกเราสูญเสียวรยุทธ์ แล้วจะออกไปได้อย่างไร？จักรพรรดินีผู้นั้นไม่ธรรมดาเลย"

"ต้องลองดู นี่เป็นเพียงโอกาสเดียว หากไม่พบลั่วอิ่ง เช่นนั้นเจ้าก็หนีไปก่อน"

หากลั่วอิ่งอยู่ด้วยกันกับเขาก็คงจะดี แต่ทั้งสองคนแยกกัน

นางยังต้องเสียเวลาตามหาลั่วอิ่งอีก

นางไม่รู้ว่าจักรพรรดินีต้องการจะทำอะไร

นางรู้เพียงว่าจักรพรรดินียังไม่ต้องการให้นางตายในตอนนี้

นางปลอมตัวเป็นหมอ จักรพรรดินีก็น่าจะรู้เรื่องนี้แล้ว

ลองดูซิว่าจักรพรรดินีจะปล่อยไปตามน้ำอีกหรือไม่

"แล้วแม่กู่......"

"เจอแม่กู่แล้ว แต่ยังมีเรื่องที่จัดการได้ยาก"

ฝูกวงอยากจะบอกว่าเขาต้องการจะจากไปพร้อมกับลั่วอิ่ง

ลั่วอิ่งยอมเสียสละความบริสุทธิ์เพื่อเขา เขาจะทิ้งลั่วอิ่งไว้ได้อย่างไร

แต่เขากับมู่หน่วนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เป็นการดีที่ผู้อื่นเต็มใจจะช่วยเขา แล้วเขายังจะร้องขออะไรอีก

ซั่งกวนหมิงหลางกล่าวว่า "แล้วข้าเล่า？"

"เจ้ามีตระกูลซั่งกวนค่อยหนุนหลังมิใช่หรือ？หากเจ้าหนีไปแล้ว เจ้าไม่กลัวว่าจักรพรรดินีจะลงโทษตระกูลซั่งกวนหรือ？"

ความหมายของกู้ชูหน่วนคือเจ้าอยู่ในวังต่อไปเถอะ

สีหน้าของซั่งกวนหมิงหลางดูไม่น่ามอง

เป็นเพราะการถอนหมั้น นางจึงปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้งั้นหรือ？

ในหอดาบ

ฮวาอิ่งไล่ทุกคนออกไปและนั่งลงบนเตียง นางมองใบหน้าที่ซีดขาวและอ่อนแรงของเยี่ยจิ่งหาน

นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเยี่ยจิ่งหานจะเหมือนเขามากขนาดนี้

เมื่อมองลงไปที่ขาทั้งสองข้างของเยี่ยจิ่งหาน ที่พันด้วยผ้าพันแผลสีขาวไว้อย่างหนาแน่น และผ้าพันแผลก็ยังเปื้อนเลือดสีแดงสด

ฮวาอิ่งลูบผมที่หน้าผากของเยี่ยจิ่งหาน และกล่าวเบาๆ ว่า "อย่าโทษข้า หากจะโทษก็โทษที่เจ้าไม่ควรเกิดมา หากจะโทษก็โทษที่เจ้าไม่ควรชอบเจ้าเด็กโสโครกนั่น ข้าเป็นคนทำให้เจ้าเกิดมา เจ้าควรจะตอบแทนข้า ข้าดูดวรยุทธ์ของเจ้า นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าควรตอบแทน"

แม้ว่าเยี่ยจิ่งหานจะหมดสติ แต่คิ้วรูปดาบของเขาก็ยังคงขมวดแน่น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ็บปวดมากหรือไม่

เขาพูดเพ้ออย่างไม่รู้ตัว "อาหน่วน.....อาหน่วน......"

"อาหน่วน......เหอะ......ช่างสนิทสนมเสียจริง เจ้าไม่ต้องห่วง เจ้าไม่มีทางที่จะได้อยู่กับนางตลอดไป ต่อให้ตาย ข้าก็จะไม่ยอมให้พวกเจ้าสองคนถูกฝังไปพร้อมกัน และยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่วิญญาณของพวกเจ้าจะได้พบกัน"

นางยิ้มอย่างเคร่งขรึม "เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงยอมให้นางรักษาเจ้า？หญิงผู้นั้นวางยาพิษจากใบไม้โลหิตลงบนตัวเจ้า เพื่อให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไป จนกระทั่งตอนนี้พิษจากใบไม้โลหิตก็ยังคงอยู่ในร่างของเจ้า หากข้าดูดเลือดของเจ้า เลือดพิษก็จะมาอยู่ในร่างของข้า และจะเป็นการกำจัดเลือดพิษของเจ้า แล้วจะมีประโยชน์อะไรกับข้า"

"หากต้องการจะกำจัดเลือดพิษ ก็ต้องรักษาขาของเจ้าให้หาย ข้ารู้ว่าเจ้าต้องรอด ข้าจึงรอให้ขาของเจ้าหายดีเสียก่อน"

ฮวาอิ่งจ้องมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเยี่ยจิ่งหาน

ไม่รู้ว่าจ้องมองอยู่นานแค่ไหน ก่อนที่จะจากไป

หลังจากที่นางจากไปแล้ว เยี่ยจิ่งหานก็ลืมตาขึ้น

นัยน์ตาอันล้ำลึกคู่นั้นดูสับสน

จักรพรรดินีรู้ได้อย่างไรว่าเขาถูกพิษร้ายจากใบไม้โลหิต？

นางรู้ว่าใครเป็นคนวางยาพิษจากใบไม้โลหิตกับเขา？

นางรู้เรื่องเกี่ยวกับเขาดีขนาดนี้ หรือว่านางจะเป็นคนของดินแดนเยี่ยอวี่？

เดิมทีเยี่ยจิ่งหานคิดว่าจักรพรรดินีไม่ธรรมดา และในตอนนี้คำพูดของนางก็ยิ่งทำให้เขามั่นใจมากขึ้น

เพียงแต่เขาคิดไม่ออกว่าจักรพรรดินีเป็นใคร

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคำพูดนั้นของนาง

ข้าเป็นคนทำให้เจ้าเกิดมา......

ทำให้เขาเกิดมางั้นหรือ？

ในตำหนักเฟิ่งอี๋

จักรพรรดินีเรียกกู้ชูหน่วนมาเข้าเฝ้า