กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 918

กู้ชูหน่วนไม่เห็นด้วย

ต้องมีสาเหตุหลายด้านที่ทำให้รัฐเกือบต้องล่มสลาย จะเป็นเพราะดวงตาคู่หนึ่งที่ต่างกันได้อย่างไร

จักรพรรดินีเป็นเจ้าแห่งรัฐปิง นางมีคำสั่งว่าต้องการดวงตาของคนผู้นั้นก็ย่อมได้ แต่กลับให้นางไปเอามา อีกทั้งไม่สามารถเปิดเผยได้ว่านางเองก็ต้องการดวงตาคู่นั้น？

นางคุ้นเคยกับจักรพรรดินีขนาดนั้นเลยหรือ？

จักรพรรดินีถึงได้ไว้ใจนางมากขนาดนี้？

กู้ชูหน่วนไม่สามารถคาดเดาเจตนาของจักรพรรดินีได้

"หมอจิน ข้างหน้าก็ถึงแล้ว พวกเราเราไม่สะดวกที่จะออกหน้า จึงทำได้เพียงคุ้มกันท่านมาส่งที่นี่ ส่วนที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของท่านแล้ว"

"ได้"

"หมอจิน ความหมายของฝ่าบาทคือดวงตาคู่นั้น และต้องการให้ท่านควักมันออกมาด้วยมือของท่านเอง"

"......"

กู้ชูหน่วนกลอกตาใส่พวกเขา พลิกตัวลงจากหลังม้า และเดินไปข้างหน้า

พิธีสังเวยจะต้องครึกครื้นมาก

นอกจากนิกายเหล่านั้นแล้ว ยังมีราษฎรและขุนนางจำนวนมากมามุงดู กล่าวได้ว่าภายในมีสามชั้นและภายนอกสามชั้น ห่อไว้อย่างแน่นหนา

ผู้คนจำนวนไม่น้อยในนั้น ล้วนเป็นคนที่นางคุ้นเคย

กู้ชูหน่วนเบียดอยู่นานกว่าจะเบียดไปไปข้างหน้าได้

พิธีสังเวยครั้งนี้ยังคงนำโดยเหล่าตระกูลใหญ่

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นคนคนหนึ่งถูกผูกติดอยู่บนกองฟืนตรงกลางแท่นสูง

เป็นผู้ชายรูปร่างสูงชะลูดและเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง

ชายผู้นี้อายุไม่มาก เพียงแค่ยี่สิบต้น ๆ แต่เขาผมขาวทั้งหัว ไม่มีผมสีดำแม้แต่เส้นเดียว หัวของเขายุ่งเหยิง และไม่เห็นว่าหน้าตาเป็นอย่างไร

แต่ดวงตาคู่นั้น ทำให้กู้ชูหน่วนตกใจ

ดวงตาข้างหนึ่งสีฟ้าและอีกข้างหนึ่งสีม่วง ใสราวกับหินสีที่ไม่มีสิ่งใดเจือปนเลยแม้แต่น้อย ทำให้ผู้ที่ได้เห็นรู้สึกชอบมันจากก้นบึ้งของหัวใจ

เพียงแต่ในดวงตาของเขามีความสับสน ราวกับเขาไม่รู้ว่าทำไมผู้คนถึงมารุมล้อมกันด่าทอเขา

ด้วยดวงตาที่ดูไม่มีพิษมีภัยคู่นั้น จะเป็นปีศาจร้ายได้อย่างไร

ไม่ว่าจะเป็นเหล่าตระกูลใหญ่หรือจักรพรรดินี ก็ล้วนแล้วแต่เป็นคนไม่จริงใจ

เพียงแค่เป็นคนที่พวกเขาต้องการฆ่า ก็จะกลายเป็นคนที่มีชื่อเสียงไม่ดี

"ฆ่า ๆ ๆ ......ฆ่ามัน......"

"เมื่อปีศาจร้ายถือกำเนิดขึ้น รัฐปิงก็ประสบกับเภทภัยอย่างไม่ได้หยุดหย่อน ปีศาจร้ายจะต้องไม่ตายดี เผาเขาซะ"

"สำหรับคนเช่นนี้ ทำไมถึงต้องรอให้เที่ยง ฆ่าเขาเสียตอนนี้เลย"

"ตุ๊บ......"

คนจำนวนไม่น้อยปาไข่เน่าใส่ชายหนุ่มที่ถูกจับตัวไว้

มือและเท้าของชายหนุ่มถูกมัดไว้ เขาหวาดกลัวจนเบือนหน้าหนี และไม่สามารถต่อต้านได้ จึงทำได้เพียงแบกรับไข่และหินทุกชนิด

กู้ชูหน่วนรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูก

โดยเฉพาะผมที่ขาวทั้งหัวของเขา

ในใจของนาง คนเช่นนี้ไม่มีพิษมีภัยอย่างเห็นได้ชัด น่าจะเป็นคนที่รูปงาม และมีผมสีดำสนิท

เขาน่าจะสะอาดสะอ้าน และไม่ได้เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งเหมือนตอนนี้

"เงียบ ๆ" ผู้นำตระกูลไป๋หลี่ตะโกนเสียงดัง ผู้คนจึงค่อย ๆ เงียบสงบลง

ผู้นำตระกูลไป๋หลี่กล่าวว่า "ในช่วงไม่กี่ปีมานี้ รัฐปิงของเราประสบกับภัยพิบัติจากตั๊กแตน ทางใต้เกิดอุทกภัย ทางเหนือเกิดภัยแล้ง ราษฎรไม่มีพืชผลทางการเกษตร ผู้คนอดตาย ก็เพราะปีศาจร้ายมาที่รัฐของเรา แต่สวรรค์เมตตา ทำให้พวกเราหาตัวการที่ก่อให้เกิดความหายนะพบ วันนี้เราในนามของฝ่าบาท ในนามของราษฎรใต้หล้า ในนามของสวรรค์ ปีศาจร้ายตนนี้จะต้องถูกกำจัด"

"กำจัดเขา ๆ คืนชีวิตที่ดีให้กับพวกเรา"

เหล่าราษฎรต่างพากันตะโกนตอบรับ

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ

จากนั้นพวกเขาก็จุดไฟ และตั้งใจจะเผาเขาทั้งเป็น

เมื่อเห็นว่าไฟกำลังจะลุกไหม้ นางไม่อาจละเลยพระประสงค์ของจักรพรรดินีที่ต้องการให้นางควักดวงตาของเขาออกมาทั้งเป็น นางจึงเตะคนที่กำลังจะจุดไฟจนกระเด็น

นางโบกแขนเสื้อ และยืนข้าง ๆ ชายหนุ่ม จากนั้นก็มองไปที่ฝูงชนอย่างเยือกเย็นชาและกล่าวเสียงดังว่า "ใครกล้าเผาเขา"

เหตุการณ์สงบลงในทันที ทุกคนต่างมองไปที่กู้ชูหน่วน

รัฐปิงและแม้แต่ดินแดนวิญญาณเยือกแข็ง เพียงแค่มีดวงตาที่สีต่างกัน ก็ล้วนเป็นเป้าหมายในการประณามของทุกคนอย่างไม่ต้องสงสัย

รัฐปิงมีความเชื่อที่สืบทอดมาแต่ตั้งแต่สมัยโบราณว่า เมื่อเห็นดวงตาของที่มีสีต่างกัน ต้องฆ่าอย่างไม่ละเว้น

"แล้วทำไมเมื่อครู่เจ้าถึงเรียกตัวเองว่าอาม่อ？"

ชายหนุ่มส่ายหัว เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกปวดหัว

กู้ชูหน่วนไม่สนใจร่างกายที่สกปรกของเขา เขายกแขนเสื้อขึ้น ไม่รู้ว่ามีดสั้นปรากฏขึ้นมาบนฝ่ามือตั้งแต่เมื่อไหร่

และไม่รู้ว่านางลงมือตั้งแต่เมื่อไหร่ นางตัดเชือกที่มัดชายหนุ่มไว้แล้ว

นางจับศีรษะของเขาและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "คิดไม่ออกก็จะไม่ต้องคิดแล้ว ต่อไปพี่หญิงจะอยู่ข้าง ๆ เจ้า เจ้าจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป"

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าตัวเองสูญเสียความทรงจำไปบางส่วนหรือไม่ นางถึงได้รู้สึกเห็นอกเห็นใจเขา กู้ชูหน่วนจึงต้องการที่จะปกป้องชายที่อยู่ตรงหน้ามากยิ่งขึ้น

ชายหนุ่มยิ้มอย่างโง่เขลาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็น้ำตาไหล และเอาหัวของตัวเองพิงไปบนหน้าอกของกู้ชูหน่วน และถูไปมาไม่หยุด

"มีพี่หญิงคอยปกป้องอาม่อ อาม่อก็ไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว"

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

นางไม่ได้ขมวดคิ้วเพราะเขาเอาร่างกายที่สกปรกมาพิงนาง

และไม่ใช่เพราะไม่คุ้นเคยกับเขา

แต่เป็นเพราะ......

ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้เป็น......คนโง่เขลา......

ในความทรงจำของนาง ผู้ชายเช่นนี้ไม่น่าจะเป็นคนโง่เขลา

อย่างน้อยหากกล่าวว่าเป็นแค่คนคนหนึ่งที่หลงทางหรือคนที่สมองต่างไปจากเดิม

แต่ตอนนี้......

นางรู้สึกว่าชายผู้นี้ไร้เดียงสา ไม่มีพิษภัย และสมองไม่ปกติ......

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกไปและตบหลังของเขาเบา ๆ

"ต่อไปพี่จะไม่ยอมให้ใครมารังแกเจ้าอีก"

"อืม......"

ดวงตาของอาม่อแดงก่ำ

เขาอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของกู้ชูหน่วน ดูดดมกลิ่นกายของนางอย่างตะกละตะกลาม และไม่ยอมปล่อยอยู่เป็นเวลานาน

การได้กอดผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ราวกับว่าเขาได้โอบกอดโลกทั้งใบ