กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 937

จากจำนวนคนเจ็ดคน ไปแล้วสี่คนในเวลาอันรวดเร็ว

และสามคนที่เหลือ กู้ชูหน่วนเพียงคนเดียวทำอย่างไรก็ไม่สามารถเอาชนะทั้งสามไปได้

ผู้นำตระกูลไป๋หลี่กล่าว "ยังมีแผนการอะไรก็รีบแสดงออกมา ข้าอยากจะรู้เหลือเกินว่าใครจะสามารถช่วยเจ้าได้"

"ยังมีพวกข้า"

กู้ชูหน่วนยังไม่ทันจะพูดอะไร กระทิงเก้าเขา เจ้าสิงโตตัวน้อย งูจงอางและเหล่าสัตว์ร้ายวรยุทธ์ระดับสูงก็ได้ปรากฏตัวขึ้น

ร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยเลือด และมีบาดแผลมากน้อยปะปนกันไป ซึ่งดูออกว่าพวกเขาผ่านการต่อสู้อย่างดุเดือดมาแล้ว

ผู้อาวุโสสูงสุดหัวเราะเย้ยหยัน "พวกเจ้าน่ะหรือ? ก็แค่สิ่งมีชีวิตที่มีระดับวรยุทธ์ขั้นต่ำเท่านั้น"

กระทิงเก้าเขากล่าว "ต่อสู้กับพวกเจ้าสามคน เราก็อาจสู้ได้ก็จริง ฉะนั้นพวกข้าจะร่วมมือกันต่อสู้กับพวกเจ้าคนใดคนหนึ่ง"

"จองหอง อย่าบอกว่าพวกเจ้าต่างได้รับบาดเจ็บ ต่อให้พวกเจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บ หากข้าคิดจะฆ่าพวกเจ้าก็ถือเป็นเรื่องง่ายเหมือนการพลิกฝ่ามือ ศิษย์พี่ ท่านผู้นำ สองคนนี้ยกให้เป็นหน้าที่ข้าจัดการเอง"

"ดี"

เมื่อเห็นกระทิงเก้าเขาและเหล่าสัตว์ร้ายกำลังจะพุ่งเข้าไปปะทะกับผู้อาวุโสสูงสุดคนนั้น กู้ชูหน่วนจึงได้กระซิบเตือน "ระวังตัวด้วย ตระกูลไป๋หลี่เชี่ยวชาญด้านการควบคุมสัตว์ร้าย ไม่แน่เขาอาจจะรู้วิชาการควบคุมสัตว์ร้ายก็ได้"

"วางใจได้ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเรามีกันเยอะเช่นนี้ จะยังไม่สามารถจัดการเขาคนเดียวได้ ข้าไม่มีทางเป็นอะไรหรอก แน่จริงเช่นนั้นเราก็ออกไปต่อสู้กันข้างนอก"

"ฮึ ก็ได้"

ควับๆๆ......

ผู้อาวุโสสูงสุด กระทิงเก้าเขาและคนอื่นๆ ต่างพากันจากไป เขตหวงห้ามที่กว้างขวางและยิ่งใหญ่เหลือเพียงกู้ชูหน่วน ผู้นำตระกูลไป๋หลี่และผู้อาวุโสสูงสุดไป๋หลี่หมิงเยียน

สายตาที่ผู้นำตระกูลไป๋หลี่มองไปยังกู้ชูหน่วน ราวกับมองเหยื่อที่กำลังจะถูกฆ่าตัวหนึ่ง

"ยังมีผู้ช่วยอะไรอีก เรียกออกมาให้หมดเลยเถอะ ไม่เช่นนั้น......"

"ไม่มีแล้ว เหลือเพียงข้าคนเดียว"

"เจ้าคนเดียวต่อสู้กับพวกข้าสองคนอย่างนั้นหรือ?"

"ทำไมหรือ ไม่ได้หรืออย่างไร?"

"เกินตัว ช่างไม่ดูกำลังของตัวเองเอาเสียเลย"

กู้ชูหน่วนติดกระดุมแขนเสื้อและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่

เพิ่งจะมีวรยุทธ์ระดับสี่ต่อสู้กับผู้มีวรยุทธ์ระดับห้าขั้นสูงสุดและผู้ที่น่าจะมีวรยุทธ์ไปถึงระดับหก ช่างถือเป็นการต่อสู้ที่ต้องแลกด้วยชีวิตอย่างไร้ข้อสงสัย

ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีใครเชื่อว่านางจะเป็นฝ่ายชนะ

แม้แต่นาง นางเองก็ไม่คิดว่าจะชนะ

นางอยากฆ่าไป๋หลี่ป้า

ต้องการจะทำลายตระกูลไป๋หลี่ทั้งหมดให้สิ้นซาก

ผู้นำตระกูลไป๋หลี่และไป๋หลี่หมิงเยียนยิ่งอยากจะฆ่านาง เพื่อแย่งชิงดวงวิญญาณดวงนั้นที่ควรจะเป็นของพวกเขา

ถึงขั้นที่......หาดวงวิญญาณได้มากขึ้น

ผู้นำตระกูลลไป่หลี่กล่าว "เพียงแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ข้าไม่กล้าให้ท่านลงมือหรอก ให้เป็นหน้าที่ของข้าจัดการนางเถอะ"

ไป๋หลี่หมิงเยียนพยักหน้า

วรยุทธ์เพียงระดับสี่ เขาไม่ให้ความสำคัญหรือเกรงกลัวเลย แม้ว่าความสามารถของนางจะแข็งแกร่งมากเพียงใด ก็ไม่สามารถกระตุ้นอะไรเขาได้

และหากไป๋หลี่ป้ายังไม่สามารถต่อสู้จัดการกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กเพียงคนเดียวได้ เช่นนั้นเขาก็ไม่ควรเป็นผู้นำอีกต่อไปแล้ว

"นางเด็กน้อย ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย นำดวงวิญญาณและดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีออกมา ไม่เช่นนั้นข้าสาบานได้ว่าเจ้าต้องเสียใจอย่างมากที่เกิดมาบนโลกใบนี้"

ไป๋หลี่หมิงเยียนดวงตาเปล่งประกาย เมื่อได้ยินดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสี ราวกับมีความสนอกสนใจต่อดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีอย่างมาก

"ชีวิตนี้ข้าเกลียดเหลือเกินผู้ที่เอาแต่ข่มขู่ข้า และคำพูดข่มขู่ของคนตระกูลไป๋หลี่อย่างพวกเจ้าก็ไร้ค่าและไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว"

กู้ชูหน่วนกางฝ่ามือ จากนั้นขลุ่ยหยกสีเขียวก็ได้ปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของนาง

ไม่รู้ว่าขลุ่ยหยกทำมาจากอะไร ซึ่งทำให้มีกลิ่นอายและรัศมีของดวงวิญญาณ

ความโลภฉายแววขึ้นมาในแววตาของผู้นำตระกูลไป๋หลี่

"นางเด็กน้อย ของล้ำค่าของเจ้ามีไม่น้อยทีเดียว"

ไป๋หลี่หมิงเยียนมองไปยังขลุ่ยหยก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความสับสน และแอบรู้สึกว่าขลุ่ยหยกนี้มีอะไรผิดปกติ

ทันใดนั้น ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านและตะโกนออกไป "ระวัง"

การตอบสนองของไป๋หลี่หมิงเยียนนั้นรวดเร็ว

แต่ไม่ว่าเขาเร็วมากเพียงใดก็ช้าไปเสียแล้ว