กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 958

จะยังไปกระตุ้นความโกรธของนางอีกเพื่ออะไร?

เงาอะไรกัน?

เซี่ยวอวี่เซวียนรู้จักนางหรือ?

เหวินเส่าอี๋ เยี่ยจิ่งหาน ซือม่อเฟยนางก็รู้จัก

อี้เฉินเฟยคือใครกัน?

คนที่พวกเขาพูดมาเมื่อสักครู่คือใครกัน?

ใช่นางหรือ?

หรือว่า......

จักรพรรดินีดึงผมอันดกดำของเซี่ยวอวี่เซวียนขึ้นและบังคับให้เขาจ้องมองนาง

"สมควรตาย เจ้าทำให้ข้าโกรธ ต่อให้วรยุทธ์ของเจ้าจะเก่งกาจมากเพียงใด ข้าก็ไม่รู้สึกเสียดาย"

หลายวันที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ได้เจอกับเซี่ยวอวี่เซวียน เขามักจะพูดจาเหยียดหยามนางและดูถูกนางทุกครั้ง

แม้ว่าฮวาอิ่งจะอดทนได้ ทว่าก็ไม่สามารถอดทนไปได้ตลอด

นางกระตุ้นกำลังภายในและวางฝ่ามือบนศีรษะของเขาเพื่อจะดูดกลืนวรยุทธ์และพละกำลังของเขาไปทั้งหมด

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยร้อนรนกระวนกระวายใจอย่างมาก

"ปล่อยเขา รีบปล่อยคุณชายเซี่ยวเดี๋ยวนี้"

"วางใจได้ อีกไม่นานก็จะถึงคราวของพวกเจ้าแล้ว"

คำพูดของเซี่ยวอวี่เซวียนเต็มไปด้วยความเสียดสีและปล่อยให้นางทำทุกอย่างตามอำเภอใจ

"ในเมื่อเจ้าไม่เสียดาย เช่นนั้นเจ้าจะดูดวรยุทธ์ของข้าไปเพื่ออะไร? ฮวาอิ่ง เจ้ามีวรยุทธ์ระดับเจ็ด แต่ก็เป็นเพราะแย่งชิงไปจากคนอื่น ไม่เช่นนั้น......ด้วยความสามารถอันน้อยนิดของเจ้าเองแล้ว แม้แต่ศิลปะการต่อสู้ขั้นพื้นฐานเจ้าก็ยังทำไม่ได้"

คำพูดนี้ทำให้จักรพรรดินีโกรธจัดอีกครั้ง

เดิมทีนางเป็นยอดฝีมือที่มีวรยุทธ์เก่งกาจ

ไม่เช่นนั้นแล้วนางจะได้ขึ้นเป็นเงาของอดีตหัวหน้าเผ่าหยกได้อย่างไร?

ใช้มหาเวทย์วิญญาณร้ายดูดกลืนวรยุทธ์และพละกำลังของพวกเขาไปก็เพื่อต้องการทำให้ใบหน้ากลับเป็นเหมือนเดิม เพื่อเพิ่มระดับวรยุทธ์ไปถึงระดับเจ็ดในระยะเวลาอันสั้นนี้

"วรยุทธ์ถึงระดับเจ็ด เจ้าขัดขวางข้าได้อย่างนั้นหรือ?"

"ขัดขวางไม่ได้ เช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงกลายเป็นแม่มดเฒ่าและยังไม่สามารถเพิ่มระดับวรยุทธ์ ทำได้เพียงใช้การดูดกลืนพลังและแก่นสารแท้ของคนอื่นเพื่อระดับวรยุทธ์"

"เซี่ยวอวี่เซวียน ต่อให้เจ้าต้องตายร้อยครั้งก็ไม่อาจระงับความโกรธของข้าได้"

เกิดเสียงดังขึ้น จักรพรรดินีฉีกเสื้อผ้าของเซี่ยวอวี่เซวียนโดยไม่ทันตั้งตัว

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยโมโหจนก่นด่าออกมาอย่างต่อเนื่อง

กู้ชูหน่วนกำหมัดแน่น แม้ว่าจะสู้ไม่ได้ แต่ก็จำเป็นต้องเผชิญหน้าแล้ว

ความตื่นตระหนกในใจของเซี่ยวอวี่เซวียนเลือนหายไปทันที

ยังไม่ทันที่กู้ชูหน่วนจะปรากฏตัวออกไป

เขาได้พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา "แม่มดเฒ่า เจ้าแก่มากเกินไปแล้ว เจ้าไม่ไหวแล้ว รีบพิสูจน์ตัวเองเถอะ"

"เพี๊ยะๆๆ......"

เซี่ยวอวี่เซวียนถูกตบอีกหลายครั้ง ทว่าเขายังคงยิ้มออกมาอย่างกล้าหาญ

แววตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ได้กระตุ้นความโกรธของจักรพรรดินีเข้าอย่างจัง

หัวใจของจักรพรรดินีเต้นแรง นางโกรธจัดจนหน้าเขียว

นางปล่อยมือออกจากเซี่ยวอวี่เซวียน "นอกเสียจากผู้อาวุโสแก่ไม่รู้จักตายของเผ่าหยกและนางเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้ว เจ้าเป็นอีกคนที่ข้าเกลียดมากที่สุด"

เซี่ยวอวี่เซวียนรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย

ผู้หญิงบ้าคลั่งคนนี้ไม่สามารถจัดการได้ตามปกติเหมือนคนอื่น

นอกจากการกระตุ้นให้นางโกรธ ไม่เช่นนั้นคืนนี้พวกเขาทั้งสามคนไม่มีทางหลุดรอดไปจากเงื้อมมือนรกของนางได้

แม้ว่าเสี่ยง แต่ก็รู้สึกคุ้มค่า

เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะถ่วงเวลาได้นานแค่ไหน

และไม่รู้เลยว่าแม่สาวอัปลักษณ์จะเป็นอย่างไรบ้าง

"คนที่ทำให้ข้าเกลียด ข้าจะทำให้มันต้องลิ้มรสความเจ็บปวดทุกอย่างบนโลกใบนี้ และสุดท้ายต้องคลานเข่าร้องไห้กลับมาขอร้องข้า"

ดวงตาอันมืดมนของจักรพรรดินีเปลี่ยนไปอย่างดุร้าย และตะโกนไปรอบๆ "ออกมาเดี๋ยวนี้"

คำว่าออกมาเดี๋ยวนี้ ทำให้เซี่ยวอวี่เซวียนตกใจอย่างมาก

หรือว่าแม่สาวอัปลักษณ์มาถึงแล้ว?

ตระกูลเซี่ยวยังมีแค้นที่ต้องชำระอีกมากมาย เขายังตายไม่ได้

ทว่าหากสามารถใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อรักษาชีวิตของแม่สาวอัปลักษณ์เอาไว้ได้ เขาจะยอมสละชีวิตของตัวเองโดยไม่ลังเลเลยสักนิด