กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 960

น้ำเสียงของเซี่ยวอวี่เซวียนเต็มไปด้วยคำตักเตือน และเขาคิดจะกัดลิ้นตัวเองลงและตายไปต่อหน้าของนาง ทำให้กู้ชูหน่วนทำอะไรไม่ได้ และทำได้เพียงวางเขาลง

"เสี่ยวเซวียนเซวียน......"

"ท่านผู้นำตระกูลหนิงพ่ายแพ้แล้ว อีกไม่นานนางจะกลับมาแล้ว เจ้ารีบหนีไป"

เมื่อได้ยินคำว่าเสี่ยวเซวียนเซวียนที่คุ้นเคย เซี่ยวอวี่เซวียนก็เกิดความรู้สึกสับสนปนเป ทว่าเสียงการต่อสู้ที่อยู่ไกลออกไปนั้นเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ เขาไม่อาจเดิมพันได้และไม่กล้าเดิมพันเช่นกัน และทำได้เพียงเร่งให้กู้ชูหน่วนรีบหนีออกไป

"เชื่อข้า เราจะสามารถออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย"

"เจ้าฟังไม่เข้าใจหรือ? ข้าไม่ต้องการให้เจ้าช่วยชีวิต เจ้ารีบออกไปเดี๋ยวนี้ ไปซะ"

กู้ชูหน่วนยกมือขึ้นมาและคิดอยากจะกดจุดไปที่จุดชีพจรของเขา เพื่อไม่ให้เขากัดลิ้นตัวเอง ทว่าเซี่ยวอวี่เซวียนรู้จักนางเป็นอย่างดี ยังไม่ทันที่กู้ชูหน่วนจะยกมือขึ้นมา เขาก็รู้ได้ว่านางกำลังจะทำอะไร

"หากเจ้ากดจุดชีพจรของข้าและพาข้าออกไปจากที่นี่ ข้าจะไม่มีทางอภัยให้เจ้าตลอดชีวิต"

"เรื่องของอนาคตค่อยพูดกันคราวหลังเถอะ"

"เจ้าก็เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด เจ้าไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย เจ้าคิดว่าเจ้าช่วยชีวิตข้า ก็เพื่อข้าอย่างนั้นหรือ? อย่าบีบบังคับให้ข้าต้องเกลียดแค้นเจ้าเลย"

คำพูดของเซี่ยวอวี่เซวียนนั้นแรงเกินไป

และความโกรธในแววตาของเขานั้นไม่อาจปิดบังได้

กู้ชูหน่วนตกตะลึงเล็กน้อยและนางไม่รู้ว่าเหตุใดเซี่ยวอวี่เซวียนถึงโกรธนางมากถึงเพียงนี้?

"ฉับๆๆ......"

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และอยู่ไม่ไกลจากพวกเขานัก นางหลบหนีออกไปคนเดียวก็ลำบากมากพอแล้ว หากยังพาเซี่ยวอวี่เซวียนไปอีกคนนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แม้จะรู้ว่าที่เซี่ยวอวี่เซวียนบอกให้นางหนีออกไปนั้นเป็นเพราะเขาไม่ต้องการเป็นภาระให้กับนาง

ทว่าแววตาอันเดือดพล่านของเขากลับทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

ราวกับ......

นางได้ทำสิ่งที่ทำให้เซี่ยวอวี่เซวียนผิดหวังและเสียใจอย่างมาก

เมื่อมองไปที่เซี่ยวอวี่เซวียนอีกครั้งและเขาก็รับรู้ได้ว่าจักรพรรดินีกำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า

เขาใช้แววตาออดอ้อนขอร้องจ้องมองนาง

ราวกับหากนางยังไม่ออกไป ต่อให้เขาออกไปได้ เขาก็จะกัดลิ้นตัวเองตาย

กู้ชูหน่วนกัดฟันและกล่าวด้วยเสียงต่ำ "ไม่ว่าอย่างไรเจ้าจะมีมีชีวิตอยู่ต่อไป และรอให้ข้ากลับมาช่วยเจ้าออกไป"

เซี่ยวอวี่เซวียนไม่ตอบ

ชิงเฟิงจึงรีบกล่าวขึ้นมา "พระชายา ท่าน......"

"ท่านอะไรของเจ้า ข้าพาเสี่ยวเซวียนเซวียนออกไปไม่ได้ เจ้าคิดว่าเพียงเจ้าเรียกข้าว่าพระชายา ข้าก็จะพาเจ้าออกไปอย่างนั้นหรือ? เจ้าดูแลตัวเองให้ดีเถอะ รอให้นายท่านของเจ้ามาช่วยพวกเจ้าออกไปเถอะ"

เมื่อพูดจบ กู้ชูหน่วนก็ได้หายตัวไปแล้ว

ชิงเฟิงตกตะลึงอย่างมาก

เขาไม่ได้ต้องการให้พระชายาช่วยเขาออกไป

เขาเพียงต้องการให้พระชายาระมัดระวังตัวเองให้ดี

เขาเพียงต้องการถามพระชายาว่า การแต่งงานของนายท่านที่จะเกิดขึ้นอีกไม่นานนั้น ใช่การแต่งงานกับผู้หญิงบ้าคลั่งคนนั้นหรือไม่

เพราะอย่างไรเสีย ผู้หญิงบ้าคลั่งตัวปลอมคนนั้นก็ได้เคยพูดเอาไว้ว่าจะแต่งงานกับนายท่าน

"ตึ่ง......"

จักรพรรดินีเข้ามาในห้องลับ และมือข้างหนึ่งได้ยกขาขวาของท่านผู้เฒ่าหนิงขึ้นมา จากนั้นลากไปจนสุดทางราวกับเป็นหุ่นไม้ และมืออีกข้างหนึ่งของนางก็อยู่ในปาก เพลิดเพลินกับการลิ้มรสเลือดสดอย่างเอร็ดอร่อย

ทุกที่ที่เดินผ่าน พื้นนั้นนองเต็มไปด้วยเลือดของท่านผู้เฒ่าหนิง

กู้ชูหน่วนเพียงแค่หลบซ่อน แต่ไม่ได้หนีออกไปไกล

นางและคนอื่นๆ ต่างก็ได้เห็นสภาพอันน่าเวทนาของท่านผู้เฒ่าหนิง

สีหน้าของท่านผู้เฒ่าหนิงซีดเผือด และตามร่างกายก็เต็มไปด้วยคราบเลือด มีรอยแผลที่มีเลือดออกเต็มไปหมด แม้แต่แขนขวาก็หักลง และเลือดก็ได้ไหลออกมาจากบาดแผลเหล่านั้นนั่นเอง

ผมของเขายุ่งเหยิง และลมหายใจอ่อนโรย โดยไม่มีกำลังที่จะต่อสู้ได้อีก

กู้ชูหน่วนน้ำตาคลอ

แม้ว่าจะรู้จักท่านผู้เฒ่าหนิงได้ไม่นานนัก

ทว่าท่านผู้เฒ่าหนิงก็ดูแลนางเป็นอย่างดี เสมือนกับเป็นหลานสาวแท้ๆ คนหนึ่ง

วันนั้นที่นางถูกสำนักต่างๆ ล้อมเอาไว้ ทุกคนต่างคิดว่านางเป็นคนเลว

และมีเพียงท่านผู้เฒ่าหนิงและหนิงเทียนโย่วเท่านั้นที่ยืนข้างนาง และได้ยอมเป็นศัตรูกับทุกคนเพื่อนาง

แต่ตอนนี้......

ท่านผู้เฒ่าหนิงที่อายุกว่าเจ็ดสิบปีกลับถูกจักรพรรดินีคลุ้มคลั่งทำร้ายบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ จะไม่ให้นางรู้สึกเจ็บปวดหัวใจได้อย่างไรกัน

จักรพรรดินีโยนท่านผู้เฒ่าหนิงทิ้งลงเสมือนกับเขาเป็นเพียงขยะ ก่อนจะหัวเราะเย้ยหยันและกล่าวออกมา "กระดูกของเจ้าแข็งมากไม่ใช่หรือ? รู้สึกดีหรือไม่ที่ถูกหักทีละท่อนๆ"