กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 973

เยี่ยจิ่งหานหันหน้าไปทางอื่น และไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้เขาไม่พูดเหน็บแนมกู้ชูหน่วนออกไปอีก ทว่ากลับขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร

อันที่จริงแล้ว ทั้งกู้ชูหน่วนและเยี่ยจิ่งหานก็ต่างไร้หนทาง

วังใต้ดินขนาดใหญ่เช่นนี้ถล่มลงมา มีหรือที่กำลังคนจะสามารถเคลื่อนย้ายได้

เงียบสงัด

ภายในถ้ำหินเงียบลงอย่างกะทันหัน เงียบขนาดที่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นของอีกฝ่าย

เป็นเวลานาน กู้ชูหน่วนจึงหันไปมองเยี่ยจิ่งหานและถามว่า "เจ้าว่าจักรพรรดินีตัวปลอมคนนั้นจะรู้ไหมว่าเราติดอยู่ที่นี่ และจากนั้นส่งกองกำลังทหารนับหมื่นมาเคลื่อนย้ายหินและช่วยเราออกไป"

เยี่ยจิ่งหานกลอกตาใส่นาง "ส่งกองกำลังทหารนับหมื่นเข้าไปในวัง? เจ้าใช้อะไรคิดอย่างนั้นหรือ?"

มีจักรพรรดิที่ไหนจะสั่งการเคลื่อนย้ายกองกำลังทหารมากมายเช่นนั้น?

หากทำเช่นนั้น การป้องกันรัฐปิงจะเป็นอย่างไร?

อีกอย่าง ต่อให้เรียกกองกำลังนับหมื่นและค้นหาพวกเขา คาดว่าก็คงต้องใช้เวลานาน

และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ หากถูกพวกเขาจับได้ เกรงว่าพวกเขาคงตายเร็วขึ้นเท่านั้น อีกทั้งยังเติมเต็มหญิงชั่วร้ายคนนั้น

กู้ชูหน่วนรู้ว่าวิธีการนี้ไม่ได้เรื่อง นางเงยหน้าขึ้นมองข้างบนและกล่าวออกมา "เห้อ ข้าต้องติดอยู่ในนี้กับเจ้าไปตลอดอย่างนั้นหรือ"

"ใครจะติดอยู่ที่นี่กับเจ้าไปตลอด"

"คนอย่างเจ้า ต่อให้มีค่าตอบแทนเพิ่มมาให้ ข้ายังไม่อยากจะได้เลยด้วยซ้ำ"

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกไปแตะคางของเขา แต่กลับถูกเยี่ยจิ่งหานสะบัดออก

"วางใจได้ ต่อให้โลกใบนี้ไม่มีผู้หญิงเหลืออยู่ ถึงอย่างไงข้าก็ไม่มีทางชอบเจ้าหรอก"

"เจ้าไม่ชอบข้า แต่ภรรยาของเจ้ากลับชอบข้าอย่างมาก ไม่เช่นนั้นแล้วเหตุใดนางถึงเลือกที่จะให้ดวงวิญญาณของนางมาสิงสถิตในร่างกายของข้า ไม่แน่วันไหนที่นางฟื้นขึ้นมา อาจจะใช้ร่างกายของข้าก็ได้"

กู้ชูหน่วนหัวเราะ ทว่านางกลับไม่รู้เลยว่าสิ่งที่นางพูดติดตลกออกไปนั้นกลับกลายเป็นเรื่องจริง

เยี่ยจิ่งหานเย้ยหยันและพูดอย่างภาคภูมิใจ "อาหน่วนของข้าตาถึงกว่านี้ รูปร่างอย่างเจ้านี่นะ ฮึ......"

"ฮึ......อย่าลืมว่าขาของเจ้าก็เป็นคนที่เจ้าดูถูกเหยียดหยามเป็นคนทำการรักษา"