กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 972

อดพูดไม่ได้ว่ากู้ชูหน่วนนั้นปากพาซวยเหลือเกิน พูดไปเพียงไม่กี่คำก็ทำให้คนอื่นโมโหขึ้นมาได้

จากการได้พูดคุยและสัมผัสหลายครั้ง เยี่ยจิ่งหานก็รู้ได้ว่าคำพูดของนางนั้นสามารถฆ่าคนให้ตายทั้งเป็นได้

หากเป็นเมื่อก่อน เขาอาจจะโกรธ แต่ตอนนี้เขามีภูมิคุ้มกันแล้ว

กู้ชูหน่วนเหงื่อไหลหยดย้อยเพราะเคลื่อนย้ายก้อนหิน และมือของนางก็เป็นแผลถลอกเต็มไปหมด ทั้งยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดและเลอะไปยังก้อนหิน ทว่านางกลับเคลื่อนย้ายไม่หยุดหย่อน ราวกับหากไม่ทำให้มีทางเดิน นางก็จะไม่ยอมหยุด

นางเคลื่อนย้ายก้อนหินก้อนแล้วก้อนเล่าและไม่รู้ทำอยู่นานเท่าไร แต่ก็ยังไม่สามารถไปได้ไกลเท่าไร

เยี่ยจิ่งหานกล่าว "ไม่ต้องทำแล้ว คงถล่มลงมาทั้งวังแล้วกระมัง แค่กำลังของเราสองคนคงไม่มีวิธีเคลื่อนย้ายก้อนหินเหล่านี้ไปได้หรอก"

กู้ชูหน่วนเช็ดเหงื่อและพูดอย่างแน่วแน่โดยไม่หยุดพัก "ไม่มีทาง จะต้องมีทางออก ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเราสองคนจะติดอยู่ที่นี่ไปจนตาย"

นางคิดว่าเยี่ยจิ่งหานจะตอบกลับ ทว่าเยี่ยจิ่งหานกลับจ้องมองก้อนหินที่อยู่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอย

กู้ชูหน่วนหยุดชะงักและคิดขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่เยี่ยจิ่งหานได้เอาตัวของเขารับหินขนาดใหญ่แทนนางถึงสองครั้ง จึงทำให้เขาต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสและกระดูกหัวเข่าแตกหักเช่นนี้ ทำให้นางรู้สึกผิดเล็กน้อย

ตอนที่เพิ่งรู้จักเยี่ยจิ่งหาน นางก็ไม่ได้รู้สึกดีกับเขาเท่าไรนัก

แต่เมื่อเวลานานไป นางก็รู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่เยือกเย็นกลับมีหัวใจที่อบอุ่น นางมักจะทำให้เขาโกรธและโมโห ทว่านางรู้ดีว่าเยี่ยจิ่งหานไม่ใช่คนไม่ดี และพูดได้ว่าเขาเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่ง

นางแทบจำไม่ได้แล้วว่ามีกี่ครั้งที่เยี่ยจิ่งหานยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยนาง

ครั้งที่แล้วบนหุบเขา เขาเกือบถูกเหวินเส่าอี๋ฆ่าตายเพราะช่วยชีวิตนาง

คนไม่ใช่ต้นไม้ใบหญ้า เช่นนั้นแล้วเหตุใดนางถึงไม่รู้สึก

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ กู้ชูหน่วนค่อยๆ เดินเข้าไปหาเยี่ยจิ่งหานและกุมมือเขาไว้ จากนั้นพูดปลอบเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "อย่ากังวลใจไปเลย ข้าจะต้องมีชีวิตรอดและพาเจ้าออกไปได้อย่างปลอดภัย และจะช่วยเจ้าตามหาดวงวิญญาณของคนรักของเจ้า"

เมื่อก่อนนางไม่ได้คิดอยากจะช่วยเยี่ยจิ่งหานตามหาดวงวิญญาณจริงจัง ทว่าตอนนี้นางกลับพูดออกมาจากใจจริง

การเข้ามาของกู้ชูหน่วนอย่างกะทันหันนี้ ทำให้เยี่ยจิ่งหานรู้สึกแปลกอย่างมาก

โดยเฉพาะตอนที่นางกุมมือเขาไว้