กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 971

"ไม่ใช่เพราะเจ้าเอาแต่บ่นหรอกหรือ ถ้าเจ้าเงียบกว่านี้เราก็คงออกไปจากสถานที่บ้าๆ นี่ไปแล้ว"

"......"

เมื่อเห็นเยี่ยจิ่งหานจับเข่าและขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด กู้ชูหน่วนจึงช่วยดูอาการให้เขา

"เสียใจด้วย ขาของเจ้าหักไปแล้วและกระดูกของเจ้าก็แตกไปหลายส่วนด้วยเช่นกัน"

"อะไรนะ?"

"เจ้ากลับกลายเป็นคนพิการที่เอาไว้เชยชมอีกครั้ง เหมือนกัน...ตอนที่อยู่ในหอดาบ"

เยี่ยจิ่งหานยกหมัดกำลังจะชกไปที่ใบหน้าที่แสนน่ารังเกียจของนาง

กู้ชูหน่วนหลบและถอยออกไป "เจ้าคิดให้ดีล่ะ สถานที่แห่งนี้มีพื้นที่เล็กเช่นนี้ หากเจ้าลงมืออะไร หากโชคร้ายเกิดการถล่มลงมาอีกครั้ง เราคงต้องถูกฝังที่นี่แน่ๆ"

คำพูดนี้เหมือนการข่มขู่ แต่ก็เป็นเรื่องจริง

เยี่ยจิ่งหานเอามือลงและอดทนกับความเจ็บปวด จากนั้นจัดการรอยคราบเลือดบนขาของเขาอย่างยากลำบาก

"เห็นแก่ที่เจ้าทำไปเพื่อช่วยชีวิตของข้า ข้าพันแผลให้เจ้าก็ได้"

"ไม่ต้อง"

"งอนทำไมกัน ข้าไม่กินเจ้าหรอก"

กู้ชูหน่วนบังคับเขาให้นั่งดีๆ และจัดการทำแผลให้อย่างช่ำชอง "เจ้าต้องคิดให้ดี และต้องคิดแทนภรรยาของเจ้าด้วย หากเจ้าตายลงที่นี่ เช่นนั้นแล้วใครจะเป็นคนทำให้นางฟื้น"

เยี่ยจิ่งหานหยุดนิ่งและฉีกขอบผ้าที่ชุดของเขาเพื่อเอามาปิดปากตัวเอง

เขาทั้งเจ็บขาและปวดหลังอย่างมาก แม้ว่ากู้ชูหน่วนจะมือเบา ทว่าเขายังคงเจ็บปวดจนพูดไม่ออก

ทว่าไม่ว่าจะเจ็บปวดมากเพียงใด เขาก็ไม่ส่งเสียงแม้แต่นิดเดียว

นางพูดถูก เขาจะตายที่นี่ไม่ได้ หากเขาตายไป เช่นนั้นแล้วกู้ชูหน่วนจะทำอย่างไร?

"โชคดีที่เจ้ากระดูกแข็ง หินก้อนใหญ่ขนาดนั้นตกลงมาแต่กลับไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ต่อขาของเจ้าได้"

เยี่ยจิ่งหานดึงผ้าอุดปากออก "กระดูกแข็ง?"

"ข้าพูดผิดหรือ กระดูกแข็ง กระดูกของเจ้าแข็งมาก เป็นแบบนี้แล้วแต่กระดูกของเจ้ากลับไม่แตกหัก"