กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 985

นางไม่ได้อยากจะมอบขนมเปี๊ยะดอกไม้ไป แต่หากนางไม่ให้ เด็กน้อยคนนั้นต้องอดตายอย่างแน่นอน กู้ชูหน่วนจึงต้องฝืนมอบให้ไป

ผู้อพยพลี้ภัยที่เห็นเข้าก็ต่างพากันกรูเข้ามาและคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนให้กู้ชูหน่วนมอบอาหารให้พวกเขา

นางไม่ได้มีขนมเปี๊ยะดอกไม้มากมายที่พอจะแบ่งปันได้ และหากแบ่งไปก็ต้องมีผู้อพยพอีกจำนวนมากเข้ามาหานาง และถึงตอนนั้นคงต้องลำบากแน่

กู้ชูหน่วนทำได้เพียงวิ่งหนีไป

โชคดีที่นางตาไว ไม่เช่นนั้นคงถูกคนเหล่านั้นล้อมไว้จนไปไหนไม่ได้แน่

นางเดินต่อไปหลายหมู่บ้านและสถานการณ์ก็ไม่ต่างกัน แม้ว่ากู้ชูหน่วนจะใจแข็งแต่ก็ทนดูไม่ได้อีกต่อไป

"เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ คิดหาวิธีนำอาหารมาให้พวกเขาได้หรือไม่"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กล่าวเสียงแผ่วเบา "ท่านเองยังทำไม่ได้ เช่นนั้นข้าจะทำได้เช่นไร"

"เจ้าเป็นอสูรร้ายของข้า หากข้าทำได้ทุกอย่าง เช่นนั้นข้าจะมีเจ้าไว้เพื่ออะไร"

"นายท่าน ต่อให้ข้าออกไปล่าหมูป่าทั้งวันทั้งคืนก็ไม่เพียงพอนำมาแบ่งให้พวกเขาได้"

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนใช้สายตาเจ้าเล่ห์มองมัน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ตกใจอย่างมาก

"นายท่าน ความสามารถของเพื่อนๆ ของข้ามีจำกัด และพวกเขาก็ไม่มีปัญญาหาอาหารจำนวนมากเช่นนั้นได้"

"กลัวอะไร ข้าไม่ได้คิดจะทำอะไรพวกมันเสียหน่อย"

"เช่นนั้นเหตุใดท่านถึงใช้สายตาเช่นนั้นจ้องมองข้า"

"ไปตามเจ้าเสือน้อยมา"

"แม้แต่ข้ายังทำไม่ได้ เจ้าเสือละโมบโลภมากนั่นจะทำได้หรือ?"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยิ้มอย่างมีเลศนัยและจ้องมองกู้ชูหน่วน

"นายท่าน ท่านกำลังคิดจะ......"

"รู้ก็ดี ยังไม่รีบไปอีกหรือ"

"เจ้าเสือน้อยไม่มีทางยอมแน่นอน มันเสียแรงเสียเวลาอยู่นานกว่าจะได้สมบัติเหล่านั้นมา มีหรือว่ามันจะให้มาง่ายๆ อีกอย่างใครๆ ก็รู้ว่าเจ้าเสือน้อยตระหนี่มากแค่ไหน"

"เจ้าเพียงแค่พามันกลับมาก็พอ เรื่องนี้ข้าจะเป็นคนจัดการเอง"

"เอ่อ......"

แม้ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะไม่ยอม แต่ก็เลื้อยออกไปทำตามคำสั่ง

เมื่อได้สัมผัสและใช้เวลาร่วมกันกับเจ้าเสือน้อยอยู่ระยะหนึ่ง ทำให้มันรู้จักนิสัยของเจ้าเสือน้อยเป็นอย่างดี

มันไม่เคยเจอใครที่โลภเหมือนอย่างเจ้าเสือน้อยมาก่อน

ตอนที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หาเจ้าเสือน้อยเจอ เจ้าเสือน้อยยังคงพยายามเคลื่อนย้ายสมบัติของตระกูลไป๋หลี่

มันโลภถึงขั้นแม้แต่ถ้วยชามและตะเกียบก็ไม่เว้น และต่างหอบกลับไปด้วยทั้งหมด

ในที่สุดเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็พาเจ้าเสือน้อยกลับมาหากู้ชูหน่วนได้อย่างยากลำบาก

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์คิดว่าต่อให้กู้ชูหน่วนใช้ความพยายามมากแค่ไหนก็ไม่สามารถได้เงินไปจากเจ้าเสือน้อยได้แม้แต่สลึงเดียว

ทว่ากลับคิดไม่ถึงว่าพวกเขาพูดคุยกันเพียงแป๊บเดียว เจ้าเสือน้อยก็มอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่มีให้กู้ชูหน่วนอย่างเต็มใจ และจากนั้นก็กลับออกไปเอาสมบัติจากตระกูลไป๋หลี่อีกครั้ง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่ายหน้าและจ้องมองกู้ชูหน่วนอย่างไม่เชื่อสายตาและจากนั้นก็อ้อนวอน "นายท่าน ท่านทำได้อย่างไร"

กู้ชูหน่วนดีดศีรษะของมันและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็หันหลังพาเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไปขนสมบัติ "ข้ามีแผนของข้า"

เจ้าเสือน้อยหลงใหลในสมบัติ ทว่ามันเชื่อนาง

เพียงแค่พูดกับมันคำเดียวว่าสมบัติมากมายเช่นนั้นหากถูกคนอื่นเห็นเข้าแล้วถูกคนอื่นขโมยไปคงแย่แน่

นางมีวงแหวนอวกาศที่สามารถช่วยมันเก็บรักษาได้อย่างดีและปลอดภัย ทำให้เจ้าเสือน้อยยอมบอกสถานที่เก็บทรัพย์สมบัติทั้งหมดกับนาง

เมื่อเดินทางไปถึงถ้ำที่เก็บสมบัติของเจ้าเสือน้อย กู้ชูหน่วนก็พูดไม่ออก

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ยิ่งพูดไม่ออกเช่นกัน

มันขโมยทรัพย์สมบัติที่เป็นเงินทอง หยกอาเกต ภาพวาดและตัวอักษรเขียนต่างๆ และของมีค่าอื่นๆ

และแม้กระทั่งอิฐก็ขโมย?

ยังมีถุงเท้าเน่าๆ นี่คืออะไร?

เมื่อกวาดสายตามองออกไป ทั้งคนและงูก็ต่างมองเห็นกองเสื้อผ้าขนาดใหญ่