กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 990

แม้แต่รูปปั้นหินขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเขาก็ยังถูกฝ่ามือของจักรพรรดินีแตกเป็นเสี่ยง

จักรพรรดินีทำไม่สำเร็จและได้ประสานฝ่ามือเข้าด้วยกัน จากนั้นก็มีกระแสอากาศโปร่งใสถาโถมเข้าใส่เหวินเส่าอี๋

ร่างกายของเหวินเส่าอี๋เสมือนนกนางแอ่นที่บินอยู่ ราวกับดวงวิญญาณที่ล่องลอยในอากาศและหมุนไปรอบๆ แท่นพิธีขนาดใหญ่

ใบหน้าของเขาไร้ที่ติและการเคลื่อนไหวของเขาก็สง่างามราวกับกำลังเต้นรำกับกลุ่มนางฟ้า

ทว่ากลับไม่มีใครมีอารมณ์ไปชื่นชมกับการร่ายรำของเขา

เพราะหลังจากที่เหวินเส่าอี๋กระเด็นออกไป ทำให้เกิดมีหลุมลึกขนาดใหญ่และทำให้ทหารองครักษ์และขันทีจำนวนหนึ่งต้องจบชีวิตลง รวมไปถึงขุนนางข้าราชบริพารด้วย

บรรยากาศเป็นไปอย่างโกลาหล

เสียงร้องไห้ฟูมฟาย เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เสียงวิงวอนขอร้องดังระงมไปทั่วทุกพื้นที่

รองหัวหน้าเผ่าตบโต๊ะและรู้สึกโมโหขึ้นมา

บรรดาขุนนางข้าราชบริพารอาจไม่รู้ว่ากระแสอากาศโปร่งแสงเหล่านี้คืออะไร ทว่าพวกเขาเป็นผู้มีความสามารถด้านการต่อสู้ ทำให้พวกเขารู้เป็นอย่างดี

กระแสอากาศเหล่านี้เปรียบเสมือนใบมีดที่แหลมคมที่สุด หากสัมผัสไปโดนเข้า ไม่ตายก็คงต้องบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน

พวกเขามาเพื่อจะแต่งงานด้วยใจจริง ทว่าจักรพรรดินีกลับลงมืออย่างเกรี้ยวกราดเช่นนี้

ผู้อาวุโสฉีกล่าว "รองหัวหน้า เราต้องลงมือหรือไม่?"

แม้แต่ผู้อาวุโสหงก็อดไม่ได้และกล่าวอย่างโกรธเคือง "รองหัวหน้าเผ่า ครั้งที่แล้วนางเกือบทำให้หัวหน้าเผ่าต้องตายทั้งเป็น และตอนนี้นางกลับกล้าลงมือฆ่าหัวหน้าเผ่าของเราอย่างโหดเหี้ยมต่อหน้าคนอื่นและต่อหน้าเราด้วย หากคิดจะแต่งงานจริง ไม่รู้ว่าในอนาคตจะลงมือทำเรื่องเลวร้ายอะไรไปบ้าง ข้าคิดว่ายกเลิกการแต่งงานครั้งนี้ไปก็คงไม่เป็นไร"

"ปัดโธ่ พวกเจ้ายังมัวพูดอะไรกันอยู่ที่นี่ จักรพรรดินีมีวรยุทธ์ระดับเจ็ด แต่หัวหน้าเผ่าของเรามีวรยุทธ์เพียงแค่ระดับหกขั้นสูงสุดเท่านั้น หากเราไม่ยื่นมือเข้าช่วยเกรงว่าชีวิตของหัวหน้าเผ่าคงต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ รองหัวหน้าเผ่า พูดอะไรหน่อยเถอะ เราจะยื่นมือไปจัดการดีหรือไม่"

รองหัวหน้าเผ่าเม้มริมฝีปากแน่นและแววตาของเขาก็จับจ้องไปยังแท่นสูงที่กำลังต่อสู้กัน เพียงแค่หัวหน้าเผ่าของพวกเขากำลังเผชิญอันตราย พวกเขาทั้งหมดก็จำเป็นต้องเข้าไปปกป้องคุ้มครองหัวหน้าเผ่า

"หัวหน้าเผ่า....."

บรรดาผู้อาวุโสต่างพากันร้องตะโกนออกมา

วรยุทธ์ความสามารถของจักรพรรดินีแข็งแกร่งอย่างมาก หากเป็นเช่นนี้ต่อไป หัวหน้าเผ่าของเขาคงเสียเปรียบแน่

"ใจเย็นเข้าไว้ แม้ว่านางจะลงมืออย่างไร้ความปรานีและโหดเหี้ยม ทว่าก็ยังพอมีทางรอด หัวหน้าเผ่าจะไม่มีอันตรายถึงชีวิตแน่นอน"

"ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องว่าหัวหน้าเผ่าจะมีอันตรายถึงชีวิตหรือไม่ เจ้าดูที่นางไม่เห็นแก่ประชาชน ขุนนางและเหล่าข้าราชบริพารที่อยู่ข้างหลังนางเลย คนเช่นนี้เหมาะสมแล้วหรือ....."

"หุบปาก...."

มีหรือเขาจะไม่รู้

ทว่าคำสั่งของบรรพบุรุษก็ไม่อาจคัดค้านทำลายได้

นอกจากการแต่งงานแล้ว พวกเขาไม่มีทางเข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องการบริหารปกครองรัฐปิงได้ และไม่มีทางไปประท้วงรัฐปิง ไม่มีทางเข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องการขึ้นครองราชย์ของรัฐปิงได้เลย

หากสามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวการบริหารปกครองรัฐปิงละก็ พวกเขาคงคิดหาวิธีกำจัดจักรพรรดิไปนานแล้ว

"ตุ่บ....."

"ตุ่บ....."

"ตุ่บ......"

"ใต้เท้ามู่หรง ฟื้นขึ้นสิ....."

"ฝ่าบาท หยุดเถอะพ่ะย่ะค่ะ....."

ผู้คนล้มลงมากขึ้นเรื่อยๆ และบางคนก็ถูกทำร้ายจนร่างกายแตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ แทบไม่เหลือซากศพที่สมบูรณ์

บรรดาขุนนางข้าราชบริพารต่างพากันโกรธโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ

ฝ่าบาทไม่สนใจความเป็นความตายของพวกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว และเห็นความสุขของตัวเองเป็นสำคัญเท่านั้น คนแบบนี้ พวกเขาจะยังจงรักภักดีอยู่อีกทำไม

วินาทีนี้ แทบทุกคนต่างคาดหวังว่าท่านอ๋องเสวี่ยจะบุกเข้ามา

หากไม่ใช่เพราะหยางโม่ดึงหยางม่านเอาไว้ทัน เกรงว่าหยางม่านคงต้องตายอย่างอนาถเพราะกระแสอากาศของจักรพรรดินีแน่

หยางโม่กล่าวอย่างร้อนรน "เสด็จน้อง ที่นี่อันตรายมาก เจ้ารีบหนีออกไปจากที่นี่เร็วเข้า"

"ไม่ ข้าไม่ไปไหน เสด็จพี่ ฝ่าบาทอาจพอรับฟังคำพูดของเสด็จพี่อยู่บ้าง เสด็จพี่ช่วยพูดให้ตระกูลเหวินได้หรือไม่ บอกให้ฝ่าบาทหยุดทำร้ายพวกเขาทีเถอะ"

"เจ้าพูดเรื่องตลกอะไรกัน ฝ่าบาทจะฟังที่ข้าพูดงั้นหรือ เร็วเข้า รีบหนีออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้"

"ตุ่บ....."

มีนางกำนัลที่อยู่ข้างหลังของเหวินเส่าอี๋ตายลงอีกจำนวนหนึ่ง

เมื่อเห็นว่ามีคนต้องตายลงเป็นศพของพะเนิน เหวินเส่าอี๋เขย่งปลายเท้าและกระโดดไปที่นักดีดฉินคนหนึ่งและนำฉินออกไป

เจิง เจิง เจิง.....

และเมื่อเห็นว่ากระแสอากาศกำลังจะถาโถมไปที่เหล่าข้าราชบริพาร ทันใดนั้นเสียงฉินก็ดังขึ้น ทำให้มีพลังทำลายร้ายขนาดใหญ่ปะทะเข้ากับกระแสอากาศของจักรพรรดินี และทำให้เกิดเสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหว