กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 991

"เรียกเจ้าว่าคนโง่มันยังน้อยไป ฆ่าคนของตัวเองไปจนหมดแบบนี้ก็เท่ากับรอให้เราบุกเข้ามาโจมตีไม่ใช่หรือ? อ้อไม่ใช่สิ เจ้าคงคิดอยากอยากจะต้อนรับข้าและคงไม่กล้าเอ่ยปากออกมา ก็เลยฆ่าคนของตัวเองลงหมดเช่นนี้"

สำหรับจักรพรรดินีนั้น กู้ชูหน่วนมีเพียงคำว่าคำว่าโรคจิตวิปริตในการอธิบายถึงตัวนาง

ผู้หญิงชั่วร้ายจอมปลอมคนนี้ ที่จริงแล้วนางได้วางกำลังซุ่มโจมตีเอาไว้จำนวนมากเพื่อเตรียมวางแผนฆ่าท่านอ๋องเสวี่ย

ทว่านางกลับบ้าคลั่งจนฆ่าคนของตัวเองไปหมด เพียงเพื่อสนองความต้องการของตัวเองเท่านั้น

แถมยังฆ่าเหล่าขุนนางที่จงรักภักดีไปเกือบหมด แบบนี้จะไม่ทำให้พวกเขาคิดทำการกบฏได้อย่างไร?

ไม่รู้จริงๆ ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

แต่เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว เพื่อจะได้ไม่เกิดการนองเลือดจากการศึกสงคราม

จากนั้นจักรพรรดินีก็เพิ่งค้นพบว่า คนที่นางวางกำลังซุ่มโจมตีต่างตายลงเพราะกระแสอากาศของตัวเองตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

จักรพรรดินีโกรธมากและเดินเข้าไปช้าๆ "ข้ารอเจ้ามานานมากแล้ว มู่หน่วน"

"เซี่ยวอวี่เซวียนอยู่ที่ไหน?"

แม้ว่านางจะมีวรยุทธ์ระดับเจ็ด กู้ชูหน่วนก็ไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิดและเตรียมพร้อมจะทำการรบอยู่ตลอดเวลา

"ตายไปแล้ว"

แววตาที่เยือกเย็นของกู้ชูหน่วนเผยให้เห็นแสงที่เย็นยะเยือกและจับจ้องไปที่จักรพรรดินี เพื่อรอให้นางพูด

จักรพรรดินีหยิบพัดเสวียนกู่ พัดเสวียนกู่นั้นเต็มไปด้วยเลือดแห้งที่เกาะแน่น

กู้ชูหน่วนและเหวินเส่าอี๋ต่างจำได้ว่านั่นคือพัดประจำตัวของเซี่ยวอวี่เซวียน และถือเป็นพัดประจำตระกูลของเขา ซึ่งไม่เคยห่างตัวเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"กลิ่นของเขาช่างหอมเย้ายวนเหลือเกิน ข้าชิมรสผู้ชายมาแล้วนับไม่ถ้วน ทว่ากลับไม่เคยได้ลิ้มลองรสชาติที่ตราตรึงเช่นนี้มาก่อน รวมไปถึง.....ลั่วอิ่ง"

ลั่วอิ่งเดิมทีก็รังเกียจจักรพรรดินีอยู่แล้ว

และเมื่อได้ยินเช่นนั้น ทำให้มือที่จับมีดอยู่ยิ่งกำแน่นขึ้นจนทำให้มีเสียงกระดูกกระทบกัน

แววตาอาฆาตในดวงตาที่เย็นชาก็ไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป

เขากำลังฝืนความคิดของตัวเองไม่ให้วิ่งพุ่งเข้าไป

ฝูกวงเข้ามาใกล้ตัวเขาและกล่าวกระซิบ "อย่าไปสนใจนาง นางจงใจทำให้เจ้าโมโห จักรพรรดินีทรราชคนนี้ ยังไงไม่ช้าก็เร็วเราก็จะได้กำจัดนางลง"

มือที่กุมมีดแน่นของลั่วอิ่งค่อยๆ ผ่อนคลายลง ทว่าความโกรธที่ถาโถมเข้ามายังคงไม่ลดลง เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธแค้นอย่างมาก

จักรพรรดินีคิดว่ากู้ชูหน่วนจะโกรธและทำอะไรโดยไม่คิด

ทว่ากู้ชูหน่วนยังคงนั่งอยู่บนหลังของกระทิงเก้าเขาและเอามือกอดอกด้วยท่าทางเกียจคร้าน ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของนางเลยสักนิด

รอยยิ้มอันชั่วร้ายของจักรพรรดินีค่อยๆ หายไปช้าๆ

"เจ้าไม่เชื่อข้าอย่างนั้นหรือ?"

"ก็แค่พัดอันเดียวเท่านั้น มันจะสามารถบอกอะไรได้ ส่วนเลือดแห้งน่ะหรือ? เลือดของใครก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ"

"แล้วสิ่งนี้ล่ะ"

จักรพรรดินีหยิบแผ่นผิวหนังออกมาหนึ่งชิ้น เป็นผิวหนังของมนุษย์ และจากนั้นก็โยนมาให้กู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนแทบหยุดหายใจ

นางกำผิวหนังมนุษย์ที่ไร้อุณหภูมิแน่น

ผิวหนังมนุษย์นี้เหมือนกับผิวหนังของเซี่ยวอวี่เซวียนอย่างมาก

กู้ชูหน่วนคาดหวังว่าผิวหนังมนุษย์นั้นจะเป็นผิวหนังปลอมที่สร้างขึ้นมา

ทว่ายิ่งมองสังเกตมองอย่างละเอียด ความคาดหวังของนางก็ดูเหมือนถูกทำลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี

และสองมือของนางก็สั่นแรงยิ่งขึ้น

ไม่ใช่เทคนิคการปลอมแปลงขึ้นมา

ไม่ใช่การประดิษฐ์สร้างขึ้นมา

แต่เป็นแผ่นผิวหนังของมนุษย์จริงๆ

และนี่เป็นการกรีดเอาผิวหนังบริเวณใบหน้าของเขามาทั้งเป็น

กู้ชูหน่วนเก็บกลั้นความโกรธที่เดือดพล่านในใจ และกล่าวออกมา "เซี่ยวอวี่เซวียนอยู่ที่ไหน เจ้าทำอะไรกับเขา"

"จะทำอะไรได้ ก็แค่ปรนเปรอเขาเหมือนที่ปรนเปรอลั่วอิ่งยังไงล่ะ แต่เขาปากร้ายเหลือเกิน ข้าไม่ชอบ ข้าก็เลยดูดกลืนวรยุทธ์ของเขาทั้งหมด และจากนั้นก็กรีดผิวหนังตรงใบหน้าของเขาออกมา เดิมทีข้าก็ไม่อยากกรีดหรอก เพราะเขาออกจะหล่อเหลาสง่างามเช่นนั้น"

"รู้สึกเจ็บปวดใช่ไหม ฮ่าๆๆ ยิ่งเจ้าเจ็บปวดเท่าไรข้าก็ยิ่งมีความสุขเท่านั้น เซี่ยวอวี่เซวียนเป็นเพียงคนแรกเท่านั้น หลังจากนี้ทุกคนที่เจ้ารักและอสูรร้ายของเจ้าทั้งหมด ข้าจะไม่มีวันปล่อยไปอย่างแน่นอน"

"ผู้หญิงชั่วร้ายคนนี้ฆ่าพี่เซี่ยวของเรา เราแก้แค้นแทนพี่เซี่ยวกันเถอะ ฉีกหนังของผู้หญิงชั่วร้ายคนนี้เถอะ"

"ชู่ว......"