มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 10

เมื่อฉีเติ่งเสียนได้เห็นฉากนี้ถึงกับขมวดคิ้ว

“ฉีเติ่งเสียน นายไปตายที่ไหนมา เมิ่งเมิ่งได้รับอันตรายขนาดนี้ มัวเอาแต่หัวหดอยู่ในกระดองได้อย่างไง? ! ” พั่งซิ่วอวิ๋นพูดระบายความโกรธออกมาเมื่อได้เห็นหน้าฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนไม่พูดอะไร เพียงแต่ชำเลืองมองไปยังจังเซ่าเจี๋ยและถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทําไมคุณชายจังถึงมาอยู่ที่นี่?

พั่งซิ่วอวิ๋นพูดด้วยความโกรธ : “นายยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ ? ! ”

“เมื่อวานเมิ่งเมิ่งไปหาอวี๋ไคเหอที่สมาคมการค้ามังกรดําเพื่อไปพูดคุยเงินที่ค้างชําระไว้ จนถูกมันมอมเหล้าเมาขนาดนี้!”

“ถ้าจังเซ่าเจี๋ยไม่ไปช่วยเมิ่งเมิ่งไม่ทัน ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไง ! ”

เฉียวกั๋วเทามีสีหน้ากลัดกลุ้มใจ ดวงตาของเขามองไปยังฉีเติ่งเสียนด้วยความไม่พอใจ

เฉียวกั๋วเทาพูดด้วยเสียงต่ำ “เติ่งเสียน ฉันมอบชิวเมิ่งให้นายดูแลแล้ว นายก็ต้องรับผิดชอบดูแลเมิ่งเมิ่งให้ดีสิ”

จังเซ่าเจี๋ยที่นั่งอยู่ด้านข้างยิ้มและรีบพูดว่า “คุณลุง คุณป้าทั้งสองคนไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ ผมเป็นกับเพื่อนชิวเมิ่งยังไงก็เป็นสิ่งที่ผมสมควรทำอยู่แล้ว !”

“ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่มีประโยชน์ที่จะดุว่าน้องฉีหรอกครับ เขาเป็นแค่ผู้คุมเรือนจำ ถึงให้เขาออกหน้าก็คงไม่มีประโยชน์อะไร”

“คุณลุงคุณป้าไม่ต้องพูดย้ำถึงมันอีกหรอกครับ แค่นี้ผมก็ไม่ค่อยสบายใจอยู่แล้ว”

เมื่อฉีเติ่งเสียนได้ยินคําพูดของจังเซ่าเจี๋ยก็อดหัวเราะไม่ได้ ส่ายหัวเบาและพูดว่า “ผมเป็นคนช่วยชิวเมิ่งให้รอดพ้นจากอวี๋ไคเหอ แล้วมันกลายไปเป็นคุณงามความดีของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่? ”

คําพูดนั้นทำให้ทุกคนต่างตกใจ

จังเซ่าเจี๋ยยิ้มและพูดว่า “น้องชายเพิ่งจะมาถึงบ้านเฉียว แต่ต้องการจะเอาหน้าสักหน่อยฉันก็พอเข้าใจ”

“อืม... เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย จริงๆแล้วมันเป็นคุณงามความดีของน้องชายฉี ฉันไม่รู้เรื่องอะไรแค่วันนี้บังเอิญไปเยี่ยมชิวเมิ่งก็เท่านั้น !”

การเคลื่อนไหวของจังเซ่าเจี๋ยซึ่งทําให้พั่งซิ่วอวิ๋นไม่พอใจฉีเติ่งเสียนอย่างมาก

“ฉีเติ่งเสียน นายมันไม่มีความสามารถอะไร แต่เหล่าเฉียวก็ยังยืนกรานจะให้ยกเมิ่งเมิ่งแต่งงานกับนาย ฉันก็พูดอะไรมากไม่ได้”

“คนเราไม่มีความสามารถได้นะ แต่ก็ไม่ใช่ไร้ยางอายแบบนี้ !”

“ก็เห็นๆกันอยู่ว่าคุณชายจังเป็นคนช่วยเมิ่งเมิ่งกลับมา นายยังจะต้องการจะเอาหน้าไปเพื่ออะไร ไม่รู้สึกอายบ้างเหรอ? นายเป็นแค่ผู้คุมเรือนจำ นายจะมีปัญญาไปหาเรื่องอะไรกับคนในสมาคมการค้ามังกรดําได้?

พั่งซิ่วอวิ๋นพูดเหยียบย่ำฉีเติ่งเสียน โดยไม่ไว้หน้าเขาเลย

จังเซ่าเจี๋ยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ในขณะนั้นเฉียวชิวเมิ่งก็เริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น พร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง

เมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ที่บ้านแล้ว เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอจําสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ได้อย่างเลือนราง เมื่อหันมองไปที่จังเซ่าเจี๋ยอย่างสงสัยและพูดว่า “เมื่อคืนคุณช่วยฉันไว้เหรอคะ ? ”

จังเซ่าเจี๋ยฝืนยิ้มและพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง ไม่ใช่ผมหรอก แต่เป็นน้องฉีที่ช่วยคุณไว้”

พั่งซิ่วอวิ๋นตะโกนขึ้นว่า “คุณชายจังก็ถ่อมตัวเกินไป ถึงคุณจะยอมช่วยเอาโคลนไปป้ายกำแพง แต่ฉันรับไม่ได้!”

คุณหยิ่งมากจนคุณเต็มใจช่วยสิ่งนี้ซึ่งไม่สามารถจับโคลนกับกําแพงได้ แต่ฉันทนไม่ไหว!”

“เมิ่งเมิ่ง เมื่อคืนคุณชายจังเป็นคนที่ไปช่วยลูกกลับมา ไม่อย่างนั้นป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะลูกบ้าง!”

“พ่อของลูกโทรหาแต่ผู้ชายคนดี แต่โทรศัพท์มือถือของเขากลับปิดเครื่องตลอดทั้งคืน เขาคงเขาสบายใจจริง"

พั่งซิ่วอวิ๋นพูดขึ้น : “ลำบากคุณชายจังอีกแล้ว ! ”

ในเวลานั้นก็มีรถเมอร์เซเดส-เบนซ์มาจอดอยู่ข้างนอก

หลี่อวิ๋นหว่านลงจากรถและเดินเข้ามาในประตูบ้านเฉียว เธอถือผลไม้ไว้ในมือและกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม “เมิ่งเมิ่ง ฉันมาเยี่ยมเธอแล้ว ! ”

“อวิ๋นหว่านมาแล้ว เข้ามานั่งเร็วลูก!” เมื่อได้เห็นหลี่อวิ๋นหว่าน พั่งซิ่วอวิ๋นก็ยิ้มและพูดต้อนรับเธอเข้ามา

ตระกูลหลี่ยังมีธุรกิจหลายอย่างในจงไห่และเป็นหุ้นส่วนกับตระกูลเฉียว ความสัมพันธ์ระหว่างหลี่อวิ๋นหว่านกับเฉียวชิวเมิ่งก็ดีมากเช่นกัน ดังนั้นคนในตระกูลเฉียวก็ชื่นชอบและต้อนรับเธออย่างดี

เฉียวชิวเมิ่งไม่ค่อยแน่ใจว่าคนที่ช่วยชีวิตเธอเมื่อวานนี้คือจังเซ่าเจี๋ยหรือเปล่า เพราะก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไป เธอเมาเกินกว่าจะเห็นชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน

เธอดึงหลี่อวิ๋นหว่านมาอยู่ข้างเธอและถามขึ้นว่า “หวานหว่าน เมื่อวานเธอไปกับฉัน เธอไม่ได้ดื่มมากด้วย เธอน่าจําเหตุการณ์ต่างๆได้ดี”

หลี่อวิ๋นหว่านชะงักไปเล็กน้อย แล้วพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า : “ใช่”

เฉียวชิวเมิ่งพูดกับหลี่อวิ๋นหว่านด้วยน้ําเสียงแผ่วเบาว่า “เธอบอกความจริงกับฉันหน่อย ใครเป็นคนมาช่วยฉันเมื่อคืนนี้?”

เฉียวกั๋วเทาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลี่อวิ๋นหว่าน เพราะเมื่อคืนหลี่อวิ๋นหว่านเป็นคนมาส่งเฉียวชิวเมิ่งเธอน่าจะรู้เหตุการณ์ทุกอย่าง

ฉีเติ่งเสียนยักไหล่ เขาไม่สนใจว่าจังเซ่าเจี๋ยจะทําอะไร แน่นอนว่าถ้าหลี่อวิ๋นหว่านพูดความจริงออกมาก็คงจะได้เห็นจังเซ่าเจี๋ยหน้าแตกแน่

"เธอจําอะไรไม่ได้จริงๆ เหรอ ?” หลี่อวิ๋นหว่านถามพร้อมกับยิ้มให้เฉียวชิวเมิ่ง

“ฉันจำได้แค่ว่าฉันดื่มไวน์ไปขวดหนึ่ง และภาพก็ตัดไปเลยมันก็ตัดไปเลย !” เฉียวชิวเมิ่งกล่าวพร้อมกับฝืนยิ้ม